Εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος της Δανίας και του Δανέζικου Κομμουνιστικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κόμματος, θέλω να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση σ' αυτήν την εκδήλωση με την περίσταση της Ελληνικής Προεδρίας. Η εκδήλωση αυτή έχει μεγάλη πολιτική σημασία για την ενδυνάμωση της ενότητας των συνδικάτων της Ευρώπης.

Είναι σημαντικό τα συνδικάτα και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης να δυναμώσουν την ενότητα και τη διεθνή τους συνεργασία, σαν απάντηση στη μαζική πίεση που δέχεται το εργατικό κίνημα λόγω των εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Παρά τις εθνικές διαφορές που υπάρχουν στην Ευρώπη, υπερισχύει η ίδια ατζέντα. Σε μια κατάσταση που ο νεοφιλελευθερισμός έχει κατακτήσει την ατζέντα και που το συλλογικό κοινωνικό σύστημα Πρόνοιας ιδιωτικοποιείται και απορυθμίζεται, το κεφάλαιο θέτει το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα υπό μεγάλη πίεση. Ταυτόχρονα, τα ευρωπαϊκά μονοπώλια έχουν τη δική τους πορεία απέναντι στο Ενωμένο Κράτος της Ευρώπης.

Εάν ήταν στο χέρι της άρχουσας τάξης της Ευρώπης, τότε τα συνδικάτα δε θα έπρεπε να ήταν ο σταθμός της εργατικής τάξης, αλλά να μετατραπούν σε μια εδραιωμένη τάξη, που θα προστατεύει το κεφάλαιο και την ελεύθερη κίνηση των εργαζομένων. Η εθνική δημοκρατία και ο άμεσος έλεγχος των εργαζομένων στα συνδικάτα, θα έπρεπε να αντικατασταθεί με την κοινή ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, με συμφωνίες ή ευρωπαϊκές οδηγίες, αφού η εργατική τάξη δε θα είχε δημοκρατικό έλεγχο. Η παλιά φασιστική ιδέα για ομαδική συνεργασία του κεφαλαίου, των συνδικάτων - και στο περιεχόμενο αυτό - και της Ευρωπαϊκής Ενωσης γίνεται τώρα προσπάθεια να πραγματοποιηθεί.

Στη Δανία βλέπουμε ξεκάθαρα τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης, που είναι ίδιες με τότε, που η μη-σοσιαλιστική κυβέρνηση πήρε την κυβερνητική δύναμη, όπως έκανε η Θάτσερ στην Αγγλία, και κήρυξε πόλεμο στο εργατικό κίνημα.

Οταν μιλάμε για τη δανέζικη εργατική αγορά, η μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης γίνεται σε 3 κύρια σημεία:

• Στις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις, όπου το δικαίωμα των Συνδικάτων για Συμβόλαιο με την Ενωση των Εργοδοτών για τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, αλλά και το δικαίωμα των μελών των συνδικάτων να ψηφίσουν γι' αυτήν τη διαπραγμάτευση υποτιμούνται βάναυσα.
• Οι νόμοι που αφορούν στο εργασιακό περιβάλλον δεν παίρνονται υπόψη από τις ευρωπαϊκές οδηγίες.
• Το ίδιο συμβαίνει και με τους γενικούς εργασιακούς νόμους.

Η αρχή είναι ότι η συλλογική διαπραγμάτευση των συνδικάτων άμεσα με τον εργοδότη για το μισθό και τις εργασιακές συνθήκες, και τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι ασύμβατη. Ο σκοπός των κανονισμών της ΕΕ μπορεί να διαβαστεί στη συνθήκη: Να παραμεριστούν όλα τα εμπόδια για το κεφάλαιο και την ελεύθερη κίνηση της εργατικής δύναμης. Ομως, ο σκοπός των συλλογικών διαπραγματεύσεων θα πρέπει να είναι ο περιορισμός του ελέγχου των εργοδοτών στην εργατική δύναμη, και η πάλη για όσο το δυνατό μεγαλύτερο μερίδιο κέρδους.

Οι κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων, εγγύηση των νόμων, όπου μπορείς να πας στο δικαστήριο αν τα ατομικά σου δικαιώματα καταπατούνται - αν έχεις το χρόνο, τις πηγές και τα χρήματα.

Η συλλογική διαπραγμάτευση είναι ζήτημα εγγύησης των δικαιωμάτων του κάθε εργαζόμενου στο μοναδικό ρεαλιστικό και αποτελεσματικό τρόπο - μέσω των συλλογικών συμβάσεων και της συλλογικής δράσης. Οταν ο εργαζόμενος είναι μόνος, είναι αδύναμος, αλλά μαζί είμαστε δυνατοί.

Σήμερα βλέπουμε ότι η ηγεσία πολλών ευρωπαϊκών συνδικάτων χρησιμοποιούν πολύ χρόνο για «λομπισμό» μέσα στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι συνέπειες είναι ξεκάθαρες - χρησιμοποιούνται λιγότερες πηγές για την οργάνωση των εργαζομένων και την ενδυνάμωση των συνδικάτων ως βάση για τη δύναμη του εργατικού κινήματος στην κάθε χώρα.

Οπως η συνδικαλιστική Σύνοδος στην Κοπεγχάγη το Δεκέμβρη κατέληξε στο ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια νόσος, και όχι ο γιατρός, έτσι και ένα σημαντικό μέρος του μελλοντικού αγώνα των συνδικάτων πρέπει να είναι η ενδυνάμωση της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και των συνδικάτων όλων των χωρών της ΕΕ, και των χωρών που απειλούνται να γίνουν υποκείμενα της διεύρυνσης της ΕΕ - άσχετα αν τα δημοψηφίσματα καταλήγουν σε ένα «ναι» ή ένα «όχι».

Στην κατάσταση αυτή, είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε την ευρύτερη δυνατή ενότητα ενάντια στην απεμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά και διεθνώς.

Στη Δανία, είχαμε μεγάλη επιτυχία, από όταν ήμασταν μέλη της Κοινής Αγοράς το 1972, στο χτίσιμο της λαϊκής αντίστασης στις αρχές της εθνικής αυτοδιάθεσης. Η αρχή της αντίστασής μας ενάντια στην ΕΕ ένωσε όλες τις δυνάμεις σε μια αντι-ρατσιστική πλατφόρμα. Οχι μόνο το κοινωνικό στρώμα μέσα στην εργατική τάξη, αλλά και το κοινωνικό στρώμα και τις πολιτικές δυνάμεις που δεν ανήκαν στην εργατική τάξη.

Γι' αυτό δεν μπορούμε να διαιρέσουμε τον αγώνα αυτό από το δημοκρατικό αγώνα για τα κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα της εργατικής τάξης.

Οπως το βλέπουμε, το ευρωπαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα αντιμετωπίζει τα παρακάτω σημαντικά καθήκοντα:

• Την ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος, την αύξηση των μελών των σωματείων και του αριθμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των συνδικάτων και των εργοδοτών.
• Την ενδυνάμωση του αγώνα για συλλογικά κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, στο νεοφιλελευθερισμό και τον ατομισμό.
• Την ενίσχυση του ταξικού χαρακτήρα του συνδικάτου και την πάλη ενάντια σε κάθε σκέψη μεταμόρφωσης του συνδικάτου σε θεσμικό μέρος του συστήματος της ΕΕ.
• Την ενδυνάμωση του πολιτικού και ιδεολογικού αγώνα ενάντια στη στήριξη του Ευρωπαϊκού Συνδικαλιστικού Συμβουλίου (ETUC) και την πάλη ενάντια σε κάθε προσπάθεια διαπραγμάτευσης κοινής ευρωπαϊκής συμφωνίας μεταξύ του ETUC, της Ενωσης Εργοδοτών, και οποιασδήποτε λεγόμενης εθελοντικής συμφωνίας ή μορφής ευρωπαϊκής ντιρεκτίβας.
• Την πάλη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και ενάντια στο δικαίωμα για διεκπεραιωτικές εταιρίες και διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο σε κάθε διεθνή οργάνωση, όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά και στο Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου κτλ.

Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να ενδυναμώσουμε τη συνδικαλιστική ενότητα για δράση και αλληλεγγύη σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Γι' αυτό η πολιτική πρωτοβουλία αυτής της συνάντησης είναι σημαντική, επειδή θα συνεισφέρει στη δημιουργία μιας νέας ατζέντας.

Αλλά η ενότητα αυτή θα πρέπει να γίνει ενότητα στον καθημερινό ταξικό αγώνα, σε έναν κοινό αγώνα, όσο η ΕΕ πιέζει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.