Η θεσμοθέτηση στο Ναύπλιο της Κοινωνικής Συνόδου Κορυφής, η αναβάθμιση στο υψηλότερο επίπεδο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, του «κοινωνικού εταιρισμού» και του «κοινωνικού διαλόγου», δεν είναι απλά ακόμα ένα εργαλείο ενσωμάτωσης και χειραγώγησης στα χέρια των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και της ευρωενωσιακής ολιγαρχίας. Είναι το σούπερ - όπλο, στο χώρο της ιδεολογίας και της κοινωνικής αντιπαράθεσης, δίπλα στους τερατώδεις κατασταλτικούς μηχανισμούς, του ευρωστρατού, της Σένγκεν, της ευρωαστυνομίας κλπ. που έχει στη διάθεσή του το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι μόνο με το «μαστίγιο» η πολιτική αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, η εγκαθίδρυση των «ανοιχτών αγορών εργασίας», η υπονόμευση των συστημάτων ασφάλισης και κοινωνικής προστασίας δε θα περάσουν. Πολύ περισσότερο, η πολιτική τους, για να αντιμετωπίσει με επιτυχία όλους αυτούς τους εργαζόμενους, που σαν φουσκωμένο ποτάμι απλώθηκαν στους δρόμους του Ναυπλίου, θέλει και πρόσθετα όπλα.

Απαιτεί δίπλα, από τους υπουργούς, γραμματείς και φαρισαίους της Κομισιόν, να «βάζουν πλάτη» και οι θεσμικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων. Οι αντεργατικές αποφάσεις, δε φτάνει να υπογράφονται μόνο από τον Πρόντι και τον Σημίτη, πρέπει να συνυπογράφονται και από τον Καμπάλιο (ΣΕΣ), τον Πολυζωγόπουλο και τον Παπασπύρου.

Οχι τυχαία, σε μια έκρηξη ειλικρίνειας η Επίτροπος Α. Διαμαντοπούλου θα δηλώσει στη συνέντευξη Τύπου, στο τέλος της Συνόδου: « Η Ευρώπη των επιχειρήσεων δεν είναι ελκτική στους εργαζόμενους...». Πράγματι το Διευθυντήριο της ΕΕ, την ώρα που βαθαίνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την ώρα που χωρίς παραμικρή παρέκκλιση οικοδομεί, πότε βήμα -βήμα, πότε με άλματα, αλλά και ζιγκ-ζαγκ, την «Ευρώπη των Επιχειρήσεων», επιχειρεί να αποσπάσει τη συναίνεση των λαών και των εργαζομένων.

Γι' αυτό ο «κοινωνικός διάλογος», ο «κοινωνικός εταιρισμός» γίνονται τα ευαγγέλια της ενσωμάτωσης, σε έναν κόσμο σκληρό, ανταγωνιστικό, απάνθρωπο. Γίνονται το όπιο των λαών, στον καιρό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, της έκρηξης της φτώχειας και της περιθωριοποίησης. Με αυτά τα όπλα, οι θεωρητικοί του Μάαστριχτ και της «Λευκής Βίβλου», επιχειρούν να ευνουχίσουν το εργατικό κίνημα, να αφυδατώσουν τις διεκδικήσεις του, στα όρια που επιτρέπουν οι συνθήκες και τα Σύμφωνα Σταθερότητας. Να απονευρώσουν τελικά, τους αγώνες της εργατικής τάξης από κάθε ταξικό προσανατολισμό.

Οι ίδιοι άλλωστε ομολογούν τους στόχους αυτών των οργάνων. «Η Κοινωνική Σύνοδος Κορυφής - υπογράμμιζε η Α. Διαμαντοπούλου στη μάζωξη των κοινωνικών εταίρων - θα αποτελέσει ένα ιδιαίτερα σημαντικό εργαλείο για τους κοινωνικούς εταίρους και θα τους επιτρέψει να συμβάλουν, στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο, στην εφαρμογή της στρατηγικής της Λισαβόνας».

«Συνεπώς - πρόσθεσε η αρμόδια Επίτροπος - πρέπει να εξακολουθήσουμε να ενισχύουμε την κουλτούρα διαβούλευσης και διαλόγου στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη συμμετοχή των παραγόντων του κοινωνικού διαλόγου και της κοινωνίας των πολιτών στη διαδικασία χάραξης πολιτικής και επίτευξης αποτελεσμάτων».

Ολα αυτά, αρκούν νομίζουμε να αποδειχτεί ο πραγματικός ρόλος όλων αυτών, που σπεύδουν και δηλώνουν συμμετοχή ως κοινωνικοί εταίροι, στην επιχείρηση εξαπάτησης και χειραγώγησης των εργαζομένων. Αρκούν επίσης και για την εξαγωγή ορισμένων συμπερασμάτων: Η πάλη του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να στοχεύει σε λύσεις που αποζητούν οι κοινωνικοί εταίροι. Οι διεκδικήσεις του, τα αιτήματά του, βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτά που συνδιαμορφώνουν ευρωβιομήχανοι, κυβερνήσεις και ευρωπαϊκά συνδικάτα, με τη λεγόμενη κοινωνική ατζέντα. Και τέλος, το εργατικό κίνημα, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, θα μπορέσουν να αντισταθούν στη λαίλαπα των ανατροπών, θα καταφέρουν να βάλουν σήμερα τις βάσεις για τις αυριανές τους κατακτήσεις, μόνο στο βαθμό που οξύνουν την αντιπαράθεση με τον κοινωνικό εταιρισμό. Η δικαίωση των εργατικών αγώνων έχει σαν απαράβατη προϋπόθεση, την ήττα, σε ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο, των δυνάμεων εκείνων που πρωτοστατούν στους κοινωνικούς διαλόγους, με όποιο «Φόρουμ» και αν εμφανίζονται.