Τα συμπεράσματα της άτυπης Συνόδου των Υπουργών Εργασίας στο Ναύπλιο, αλλά και οι τοποθετήσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο για την απασχόληση - πενταετούς διάρκειας - προβλέπει «ανοιχτές αγορές εργασίας», με μεγαλύτερη «ευελιξία» και κατά συνέπεια μεγαλύτερα κέρδη για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Η πεμπτουσία όλων αυτών που συζητήθηκαν στο Ναύπλιο και τα οποία θα πάρουν οριστική μορφή στην εαρινή Σύνοδο Κορυφής στις 21 Μάρτη στις Βρυξέλλες, είναι η εξασφάλιση για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου ενός ακόμα πιο φτηνού ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού, που θα είναι έτοιμο να «προσαρμόζεται» στις ανάγκες της παραγωγής και της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων.

Αυτό που οι υπουργοί Εργασίας και τα στελέχη της Κομισιόν εμφανίζουν σαν «πλήρη απασχόληση», σημαίνει την τρομακτική εξάπλωση της υποαπασχόλησης, μέσα από μια πληθώρα «ευέλικτων μορφών» που θα εξασφαλίζουν αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας και του βαθμού εκμετάλλευσης, ενός όσο γίνεται μεγαλύτερου αριθμού «εργαζομένων».

Την προώθηση σε έναν ενιαίο εργασιακό χώρο, από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, μέχρι τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο, ενός καθεστώτος πλήρους αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. Ο Ευρωπαίος «απασχολήσιμος», που θα δουλεύει μια - δυο ώρες την ημέρα, ακόμα και τη βδομάδα, που δε θα κατοχυρώνει ασφαλιστικά δικαιώματα και θα τρέχει να κάνει, με δικά του έξοδα, «ατομικό συμβόλαιο ασφάλισης», είναι το όραμά τους. Η μερική απασχόληση, η εργασία μέσω των γραφείων ενοικίασης - με το αζημίωτο για τους σύγχρονους δουλέμπορους - η ντε φάκτο κατάργηση των δικαιωμάτων που συνοδεύουν την πραγματική σταθερή εργασία (επιδόματα αδείας, δώρα εορτών, επιδόματα ανεργίας, ιατρικές καλύψεις κλπ.), είναι μόνο μερικά από τα φρούτα που προσκομίζει η νέα στρατηγική απασχόλησης.

Ολα, μα όλα τα μέτρα, οι ιδέες και τα σχέδια, αποβλέπουν σε ένα και μοναδικό στόχο. Να ρίξουν και άλλο την αξία του εμπορεύματος που λέγεται εργατική δύναμη. Να εξασφαλίσουν στους εργοδότες τη δυνατότητα να έχουν εργάτες, όταν τους θέλουν, όσο τους χρειάζονται (ώρα, ημέρα, βδομάδα), χωρίς καμία υποχρέωση ή επιβάρυνση, όταν αυτοί βγαίνουν από την πόρτα του εργοστασίου ή της επιχείρησης. Η μείωση του εργατικού κόστους, στα κατώτατα όρια επιβίωσης των εργαζομένων, είναι το πραγματικό στοίχημα που έβαλαν οι υπουργοί της υποαπασχόλησης!

Οι διακηρύξεις της Επιτρόπου Α. Διαμαντοπούλου, για 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2010, τέτοιου είδους θέσεις εργασίας έχουν υπόψη τους. Αλλωστε η ίδια ομολόγησε πως «οι φιλόδοξοι στόχοι για το 2010 θα επιτευχθούν μόνον εάν συνεχιστούν με γοργούς ρυθμούς οι οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και οι μεταρρυθμίσεις στην απασχόληση»! Συμπέρασμα: Οι νέες θέσεις εργασίας, θα είναι θέσεις «απασχολήσιμων», εύκολα αναλώσιμων και στυγνά εκμεταλλεύσιμων εργατών.

Στα πλαίσια αυτά και με επιδιωκόμενο στόχο το 70% απασχόλησης μέχρι το 2010, η στόχευση γίνεται σε ορισμένες συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, όπως: οικονομικοί μετανάστες, γυναίκες, άτομα ώριμης ηλικίας. Είναι ακριβώς αυτές οι ομάδες που όπως δείχνουν και οι στατιστικές, παρουσιάζουν αυξημένους δείκτες ανεργίας, άρα και είναι πιο ευάλωτες να πιαστούν στο δίχτυ της ευελιξίας. Μέσα απ' αυτή τη στρατηγική τα ευρωπαϊκά μονοπώλια θα εξασφαλίσουν το φτηνό εργατικό δυναμικό που θέλουν με προϋποθέσεις που τους εξασφαλίζουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα. Ταυτόχρονα πετυχαίνεται και ένας δεύτερος στόχος: Η πλασματική μείωση της ανεργίας, αφού ακόμα και μία ώρα της βδομάδας αρκεί για να μην υπολογίζεται αυτό το δυναμικό στους καταλόγους της ανεργίας που συντάσσει η Γιούροστατ. Αυτό με τη σειρά του, θα δώσει τη δυνατότητα για παραπέρα μείωση των δαπανών για τους ανέργους, συνολικά για την κοινωνική πρόνοια, όπως απαιτεί και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Τέλος, δεν είναι μικρότερης σημασίας, η πολιτική στόχευση για την αστική τάξη της Ευρώπης, η οποία διογκώνοντας τη μάζα των απασχολήσιμων, έναντι των ανέργων, επιχειρεί να εκτονώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά και τους πολιτικούς κινδύνους που ελλοχεύουν από μια ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας.