ΚΑΘΩΣ σε λίγο φτάνουμε στην επέτειο της ΕΠΟΝ, στη γενέθλια ώρα της θρυλικής μας Οργάνωσης, η «Νέα Γενιά», η παράνομη εκείνη εφημεριδούλα μας, στο φύλλο της 18 του Γενάρη 1944, στο ολοσέλιδο πρώτο θέμα της, ανακοινώνει το θάνατο του Δημήτρη Γληνού, που όπως είναι γνωστό πέθανε στις 26 του Δεκέμβρη 1943.

«Ο ΦΩΤΕΙΝΟΣ οδηγητής μας - γράφει η «Νέα Γενιά» - ο μεγάλος του έθνους δάσκαλος, ο ακατάβλητος αγωνιστής δεν υπάρχει ανάμεσά μας. Δεν είναι πια στη ζωή αυτός, που με τη ζωντάνια του, τη φωτεινή δράση του πυρπολούσε τις καρδιές μας, τη θέλησή μας, κέντριζε την ορμή μας και φώτιζε με το παράδειγμα και τη λάμψη της μεγαλοφυίας του τον ηθικό δρόμο, που πρέπει όλοι να ακολουθήσουμε...».

«... ΗΤΑΝ τότε η εποχή που η αστική τάξη στην Ελλάδα βρισκόταν στη δημιουργική της ορμή». Ο Δ. Γληνός, γράφει η «Νέα Γενιά», «πίστεψε πως θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα της λαϊκής παιδείας. Καταρτίζει τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια Τσιριμώκου και γράφει την ιστορική εισηγητική έκθεση. Τα νομοσχέδια όμως εκείνα δεν ψηφίζονται. Στα 1917, γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας αγωνίζεται τρία χρόνια για να εφαρμόσει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μα στα 1920 ο μοναρχοφεουδαρχισμός τα γκρεμίζει όλα...».

Ο Δ. ΓΛΗΝΟΣ εξακολουθεί έξω από το κράτος την ηρωική του δράση στον Εκπαιδευτικό Ομιλο και μαζί με δύο άλλους συναγωνιστές του στην Ανώτερη Γυναικεία Σχολή. Ξαναμπαίνει στο κράτος κι αγωνίζεται για τρίτη φορά να πραγματοποιήσει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μα και πάλι το 1925 όλα γκρεμίζονται. Η αστική τάξη με μανία γκρεμίζει με τα ίδια της τα χέρια ό,τι προοδευτικό είχε δημιουργήσει. Περνάει οριστικά την αντίδραση, ώσπου κατρακύλησε στην αποτρόπαιη μοναρχοφασιστική τυραννία της 4ης Αυγούστου.

Ο ΓΛΗΝΟΣ βρήκε τότε το σωστό δρόμο και γίνεται επαναστάτης. Καταλυτής και οικοδόμος. Συντάσσει το μανιφέστο της σοσιαλιστικής δημοτικιστικής παράταξης, όπου τοποθετεί οριστικά το πρόβλημα της παιδείας στη σωστή βάση και τέλεια ώριμος διατυπώνει το καταστάλαγμα της φωτισμένης πείρας του από τους δεκαπεντάχρονους αγώνες. «...Παιδεία αληθινά δημοκρατική με απόλυτη ισότητα, δικαιοσύνη και συμμετοχή όλων στα πνευματικά αγαθά του πολιτισμού δεν μπορεί παρά να πραγματοποιηθεί μόνο σε μια σοσιαλιστικά οργανωμένη κοινωνία...».

«ΚΙ Ο ΓΛΗΝΟΣ τραβάει πια το δρόμο του χρέους απέναντι στο λαό και στη νιότη. Αρχίζει η μεγάλη του δοκιμασία. Φυλακίζεται εξορίζεται, καταδιώκεται, βρίζεται, συκοφαντείται, μα πάντα εμπρός αγωνίζεται ηρωικά. Ο υπέροχος αγωνιστής έκλεισε τα φωτερά του μάτια με το δράμα της αναδημιουργίας. Πέθανε μιλώντας στο λαό και τη νεολαία για τα απαράγραπτα δικαιώματά τους. Δε θ' ακούσουμε πια τη φωνή του. Μα τα διδάγματά του μένουν κλεισμένα στις καρδιές μας...».

Ο Δ. ΓΛΗΝΟΣ, ο αγωνιστής κι ο δάσκαλος της νεολαίας, έγκλειστος πια στην Ακροναυπλία, στα γράμματά του μας άφησε πολύτιμες υποθήκες. Σε ένα γράμμα του το Σεπτέμβρη του 1937 γράφει: «Θέλω... να ζήσω μόνο μέσα στην αλήθεια ή να ζήσω και να πεθάνω δεσμώτης. Γιατί η εδώ ζωή μου είναι αληθινή. Δεν έχει κανένα ψέμα. Το ψέμα δεν μπορεί να ανέβει τα τριακόσια σκαλοπάτια της Ακροναυπλίας. Ζω μέσα στη σκληρή αλήθεια που είναι πιο αγαπητή από το γλυκύτερο ψέμα. Η ζωή μέσα στην αλήθεια θα είναι η μόνη ευδαιμονία. Ευλογημένα αυτά τα 300 σκαλοπάτια που δεν αφήνουνε να φτάσει ως εδώ παρά μόνο την αλήθεια και αν κάποτε συρθεί ως εδώ το ψέμα δε θα βαστάξει, θα τσακίσει τη ραχοκοκαλιά του. Στις επάλξεις της φυλακής στέκεται σκληρή και στυγνή θεά, η αλήθεια. Εδώ μέσα δεν μπορεί να ζήσει το ψέμα. Φεύγει. Απ' έξω δεν μπορεί να πλησιάζει. Τσακίζεται. Προτιμώ λοιπόν να ζήσω και να πεθάνω μέσα στη φυλακή παρά να βγω έξω και να ζήσω μέσα στο ψέμα...».

ΕΙΝΑΙ τα λόγια που πρέπει να χαραχτούν στο μνημείο για το μεγάλο δάσκαλο του έθνους, για τον αγωνιστή του λαού και της νιότης, τον οδηγητή. Εξήντα χρόνια πέρασαν κι η ώρα για να χαρούμε το λαμπρό αυτό μνημείο δεν έφτασε ακόμη...