Associated Press

Οι εισβολές, οι καταστροφές και οι προληπτικές δολοφονίες αποτελούν την ενισχυόμενη «σταθερά» της πολιτικής του Σαρόν

Αναμφίβολα ενδυναμωμένος από το νικηφόρο για το Λικούντ αποτέλεσμα των ισραηλινών βουλευτικών εκλογών όσο και την προσπάθεια των ΗΠΑ, να πειθαναγκάσουν τους συμμάχους τους να ξεκινήσουν πόλεμο κατά του Ιράκ, ο Αριέλ Σαρόν θεωρεί πως του παρουσιάζεται η «μεγάλη ευκαιρία» να προωθήσει την πολιτική του εναντίον των Παλαιστινίων. Οι ματωμένες εισβολές, αυτήν τη βδομάδα, στη Χεβρώνα, την Τούλκαρεμ, την Τζενίν, η κατεδάφιση της παλαιστινιακής υπαίθριας αγοράς της Χεβρώνας, οι «προληπτικές δολοφονίες» στελεχών παλαιστινιακών οργανώσεων και πολιτών, η συνέχιση του πλήρους αποκλεισμού του Γιάσερ Αραφάτ, που για εννέα μήνες δεν έχει βγει από το κατεστραμμένο του αρχηγείο, είναι οι πρώτες ενδείξεις της «επίδειξης δύναμης», στην οποία προβαίνει. Ο Σαρόν είναι τόσο βέβαιος ότι οι Αμερικανοί θα (αναγκαστούν να) τον στηρίξουν, λόγω της επικείμενης πολεμικής εμπλοκής τους στο Ιράκ που, σε συνέντευξή του στο Νιούζγουικ, αυτή τη βδομάδα, έφτασε να πει ότι το «κουαρτέτο» των μεσολαβητών (ΟΗΕ, ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) «δεν είναι τίποτα -και δεν πρέπει να το παίρνει κανείς στα σοβαρά».

Οι Παλαιστίνιοι φοβούνται «τα χειρότερα» -και δεν έχουν άδικο. Σε άρθρο των Νιου Γιορκ Τάιμς, την Παρασκευή που πέρασε, με τίτλο «Τι θέλει ο Σαρόν;», περιγράφονται οι δύο άξονες της στρατηγικής του: Πρώτον, «ο στόχος είναι να αυξήσουμε τον αριθμό των απωλειών στην άλλη πλευρά. Μόνο αφού τους τσακίσουμε θα μπορούμε να διεξάγουμε συνομιλίες». Δεύτερον, απέλαση του Αραφάτ μόλις εξασφαλιστεί σχετική έγκριση της Κνεσέτ. Ηδη, η ανακοίνωση περί πρόθεσής του να «σχηματίσει κυβέρνηση ευρέως συνασπισμού» πάει περίπατο. Ο Σαρόν, στην πραγματικότητα, προτιμά να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς τους Εργατικούς του Μίτζνα ή, αν διασπαστεί το κόμμα (μια εξέλιξη που κατά το ρεπορτάζ της Χααρέτζ δεν αποκλείεται) να συμμαχήσει με τους «σκληρότερους» και τη Δεξιά: τον Τόμι Λάπιντ του Σινούι, όπως και το ακραιφνές κόμμα του Ενωμένου Ιουδαϊσμού του Τορά.

Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» τυρβάζει περί άλλα και ο παλαιστινιακός λαός βλέπει την κατοχή να εδραιώνεται και να αποκτά όλο και πιο άγριες διαστάσεις, το βιοτικό τους επίπεδο να έχει φτάσει στα Τάρταρα κατά σαφή παράβαση της Συνθήκης της Γενεύης για τους αμάχους σε καιρό πολέμου, στην οποία ΕΕ και ΗΠΑ είναι, κατά την άποψη πολλών ανθρωπιστικών οργανώσεων, «συνένοχες».

Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, πάντως, συμφωνεί σε κάτι με τον Αριέλ Σαρόν: Στην ...ιστορική αναγκαιότητα των «προληπτικών πληγμάτων». Οπως είπε σε πρόσφατη ομιλία του: «Αν έχεις στοιχεία πρέπει να χτυπήσεις. Κατόπιν είναι πολύ αργά. Πότε μάθαμε ότι ήταν πολύ αργά; Οταν οι Ιάπωνες έπληξαν το Περλ Χάρμπορ. Οταν τα αεροπλάνα έπληξαν τους Διδύμους».