Ισχυρίζεται πως είναι κατά του πολέμου στο Ιράκ και θεωρεί παρήγορο το γεγονός πως ακόμη και στις ΗΠΑ «σχεδόν όλοι καταλαβαίνουν ότι τα συμφέροντα των εταιριών πετρελαίου είναι αυτά που καθοδηγούν και κινητοποιούν την πολεμική μηχανή της Αμερικής». Αποδέχεται, όμως, το ψεύτικο δίλημμα πόλεμος ή δικτάτορας Σαντάμ και παρότι επιλέγει την ειρήνη, ως μείζον, ισχυρίζεται ότι έτσι προσφέρεται μια «σανίδα σωτηρίας» στον Χουσεΐν. Κι όχι μόνον αυτό, υποστηρίζει ακόμη ότι δικαιούνται οι Κούρδοι να θεωρούν την αμερικανική επέμβαση θείο δώρο, αφού μπορεί να αποτελέσει τη χρυσή ευκαιρία για να τελειώσουν μ' έναν αιμοσταγή τύραννο...

Αυτά γράφει ο Τ. Παππάς, σε σημείωμά του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Και το σημειώνουμε, γιατί, πέρα από τις περιεχόμενες εξόφθαλμες αντιφάσεις, πέρα από τον ...προσεκτικό εξωραϊσμό της ιμπεριαλιστικής επεμβατικής πολιτικής και του επαπειλούμενου πολέμου, φανερώνει και μια έντονα επιλεκτική μνήμη, η οποία ...ξεχνά, για παράδειγμα, ποιοι προμήθευαν στον Σ. Χουσεΐν τα χημικά όπλα που χρησιμοποίησε ενάντια στους Κούρδους, ποιοι τον στήριζαν και τον ενίσχυαν ολόπλευρα, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Περισσότερο απ' όλα, όμως, το σημειώνουμε, γιατί η λογική του σημειώματος αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ολέθριου εγκλωβισμού στην ιμπεριαλιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».