«Να γιατί πρέπει να ενισχύσουμε την ΕΕ, για να μπορεί να τα βάζει με την Αμερική», λένε ορισμένοι. Δηλαδή, αν στο πλαίσιο των αδυσώπητων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων νικητής δεν ήταν οι ΗΠΑ, αλλά η ΕΕ, τότε θα ήταν μικρότερη η απειλή να μετατρέψουν τον πλανήτη, και οι μεν και οι δε, σε ένα απέραντο φρενοκομείο, λόγω των εσωτερικών τους ανταγωνισμών;

***

Η ανθρωπότητα, ειδικά στην ιστορία του 20ού αιώνα, πλήρωσε με ποταμούς αίματος τις αντιθέσεις μεταξύ των συγκρουόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Επομένως, το συμπέρασμα που προκύπτει από την κίνηση των «8» και την εκδήλωση με τόσο έντονο τρόπο αυτών των αντιθέσεων, δεν είναι να διαλέξουμε τον «καλό» ιμπεριαλιστή.

***

Οσοι αναζητούν την ελπίδα στη συμπόρευση με την Ουάσιγκτον, ή στην ...«αντίσταση» με το Παρίσι και τη Βόννη, ή ακόμα με την «προεδρεύουσα» Αθήνα, δε θα τη βρουν ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στο Παρίσι. Θα τη βρουν «και στην Ουάσιγκτον και στο Παρίσι»!

Οχι, φυσικά, μέσα στα Ιλίσια Πεδία όπου κατοικεί ο Σιράκ, όχι στην Καγκελαρία όπου κατοικεί ο Σρέντερ, όχι στο Λευκό Οίκο όπου κατοικεί ο Μπους, όχι στο Μέγαρο Μαξίμου, του «προεδρεύοντα». Η ελπίδα βρίσκεται πράγματι εκεί, (και) στην Ουάσιγκτον, (και) στο Παρίσι, (και) στη Βόννη, (και) στην Αθήνα, αλλά έξω από τις Καγκελαρίες. Εκεί όπου διαδηλώνουν οι λαοί.

Και είναι η μοναδική ελπίδα!