Η πρωτοφανής κρίση στην «ατλαντική συμμαχία» έχει διάρκεια, βάθος και μέλλον. Αντιθέσεις, ανταγωνισμοί και κρίσεις πάντα υπήρχαν στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστών, αλλά υπερίσχυε τελικά το κοινό συμφέρον προ του «κοινού εχθρού». Το γεγονός ότι τώρα πλέον ΗΠΑ και γαλλογερμανικός άξονας αδιαφορούν για τη συγκάλυψη των μεταξύ τους διαφορών, αντιθέτως τις επιδεικνύουν και διαφημίζουν, δείχνει ότι μάλλον είναι ειλημμένες οι αποφάσεις για διαφορετική πορεία πλεύσης, συγκρούσεις και ρήξεις, αλλά και για συγκρότηση νέων συμμαχιών και αξόνων. Ο γαλλογερμανικός άξονας διεκδικεί με όποιο τρόπο μπορεί «ζωτικό χώρο», θέλει να ξεφύγει από την κηδεμονία των ΗΠΑ, να γίνει «συνεταίρος» στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση του πλανήτη.

Ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός εκμεταλλεύεται στο έπακρο τον πόλεμο κατά του Ιράκ για να επιτύχει τους στόχους του. Επιχειρεί να αποτρέψει μεν την ενεργειακή (άρα οικονομική) εξάρτηση από τις ΗΠΑ, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να πλήξει και την αμερικάνικη ηγεμονία στερώντας της τη «νομιμοποίηση» του πολέμου μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η κυβέρνηση Μπους, όσο και αν προσποιείται ότι αδιαφορεί, στην πραγματικότητα την «καίει» όσο τίποτα αν ο πόλεμος θα έχει την έγκριση της «διεθνούς κοινότητας». Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ θέλουν να «απομονώσουν» Γερμανία και Γαλλία, να δείξουν ότι δεν εκφράζουν παρά τη «γηραιά» Ευρώπη, εφαρμόζοντας, με επιτυχία είναι αλήθεια μέχρι στιγμής, το «διαίρει και βασίλευε». Η προσχώρηση, πάντως (προσωρινή ή όχι θα δείξει) της Ρωσίας στον άξονα Βερολίνου - Παρισιού ήταν ένα πλήγμα στις επιδιώξεις της...

Η εγχώρια πλουτοκρατία βρίσκεται αντιμέτωπη με διλήμματα στρατηγικού χαρακτήρα, τα οποία δεν μπορεί εσαεί να «κρύβεται» όσον αφορά την ένταξή της ή μη σε κάποια από τα υπό διαμόρφωση «στρατόπεδα». Ο λαός σίγουρα δεν είναι με κανέναν από τους δύο, τραβάει το δικό του δρόμο...