Αναφορικά με τον πόλεμο στο Ιράκ και πέρα από τις επιμέρους, δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις έχουν διαμορφωθεί διεθνώς τρεις βασικές στάσεις. Η πρώτη είναι εκείνη των ΗΠΑ, μιας χώρας που κατά τον Κλεμανσό «πέρασε από τη βαρβαρότητα στον εκφυλισμό, δίχως να διαβεί τον πολιτισμό» Αυτή ακολουθείται κατά γράμμα από τη Μεγάλη Βρετανία, δηλαδή κατά Ντε Γκολ, το σκουλήκι που μπήκε στο «μήλο» Ευρώπη και το κάνει να σαπίζει από τα μέσα. Η στάση αυτή απορρέει όχι μόνο από τη θέληση των ΗΠΑ να ελέγξουν τα πετρέλαια της περιοχής του Κόλπου, όπως άλλωστε και εκείνα της Βενεζουέλας, όπου χρησιμοποιούν όλα τα μέσα, για να ανατρέψουν τον Τσάβες, αλλά και από την απόφασή τους να διακηρύξουν με τον πλέον ξεκάθαρο και βάρβαρο τρόπο ότι αυτές είναι οι απόλυτα κυρίαρχες στα πλαίσια της «νέας τάξης». Από την άποψη αυτή ο πόλεμος κατά του λαού του Ιράκ στρέφεται και κατά των Ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ, τους οποίους επιδιώκουν να μετατρέψουν σε λακέδες τους.

Η δεύτερη στάση προέρχεται από το γαλλογερμανικό άξονα της Ευρώπης. Και, βεβαίως, δεν πρόκειται για ηθικού τύπου αντίδραση, ούτε για το γεγονός ότι τα αμερικανοβρετανικά επιχειρήματα -προφάσεις περί σχέσεων του Ιρακινού Μπάαθ με την Αλ Κάιντα, και περί κατοχής όπλων μαζικής καταστροφής, τα οποία άλλωστε διαθέτει π.χ. το «σύμμαχο» Ισραήλ, δίχως κανείς να το ενοχλεί- είναι σαθρά. Η βάση της αντίδρασης των Ευρωπαίων είναι οι πραγματικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που σχετίζονται και πάλι με τον έλεγχο των πετρελαίων, αλλά και με τους πολιτικούς συσχετισμούς των συμμάχων μεν ανταγωνιστικών δε ιμπεριαλιστικών κέντρων. Τη δεύτερη αυτή στάση ακολουθεί και η Ρωσία. Αυτή, κυρίως, διότι νιώθει να σφίγγει όλο και περισσότερο ο αμερικανικός κλοιός στο υπογάστριό της.

Υπάρχει, τέλος, μια τρίτη στάση, ενάντια στον πόλεμο που προέρχεται από ένα κυριολεκτικά μοναδικό σε όγκο παγκόσμιο λαϊκό κίνημα, με σαφή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και το οποίο ούτε πριν ξεκινήσει ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν είχε εμφανιστεί σε τέτοια έκταση. Ας θυμηθούμε ότι η πρώτη διαδήλωση ενάντια σε αυτόν τον πόλεμο έγινε στις ΗΠΑ αρκετούς μήνες αργότερα από την αποστολή των αμερικανικών στρατευμάτων.

Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία, το Γκίνες της πολυπρόσωπης υποκρισίας του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ενώ στην πραγματικότητα παρέχει στις ΗΠΑ όχι μόνον ό,τι απαιτούν για τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις, αλλά και συμμετέχει, μέσω Γεωργίου Παπανδρέου στην προπαγάνδα τους, έτσι ώστε να διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα για την επικείμενη εισβολή στο Ιράκ, εμφανίζεται να αντιδρά διαφορετικά έως και αντιφατικά ως κυβέρνηση ασκούσα την Προεδρία της ΕΕ, διαφορετικά ως χώρα - μέλος της ΕΕ, διαφορετικά ως χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, διαφορετικά ως χώρα - φίλη των ΗΠΑ από τις οποίες προσμένει να το στηρίξουν στις επόμενες και κυρίως στις μεθεπόμενες εκλογές, διαφορετικά ως «εθνική» κυβέρνηση, διαφορετικά ως κόμμα, διαφορετικά ως συνδικαλιστική ηγεσία, διαφορετικά στις τοποθετήσεις των στελεχών του ως απλών πολιτών και διαφορετικά ως «υπεύθυνων» κυβερνητικών στελεχών, λες και οι απλοί πολίτες είναι εξ ορισμού ανεύθυνοι. Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι: Διαφωνεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ η Γαλλία, η Γερμανία και το Βέλγιο για την παραχώρηση έκτακτης βοήθειας προς την Τουρκία, συμφωνεί η Ελλάδα, γιατί λέει ως προεδρεύουσα χώρα της ΕΕ δεν μπορεί να πάρει ξεκάθαρη θέση και ως μέλος του ΝΑΤΟ δε θέλει να του δημιουργεί προβλήματα. Δεν πείθει ο Πάουελ το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ότι το Ιράκ διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής, ούτε βεβαίως ο τοπικός σταθμάρχης Μίλερ, όταν, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε εξωγήινους, δηλώνει ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν τέτοια όπλα, αλλά αυτές δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσουν, τη στιγμή που, αν μη τι άλλο, και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν ποιος έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το ίδιο διάστημα ο Γιώργος Παπανδρέου ζητά τον αφοπλισμό του Ιράκ από αυτά τα όπλα, καθιστώντας το υπεύθυνο για τον πόλεμο και ενισχύοντας έτσι την αμερικανική εκδοχή.

Το ΠΑΣΟΚ καλεί τα μέλη του να διαδηλώσουν κατά του πολέμου, με επικεφαλής τον γραμματέα του Λαλιώτη και το συνδικαλιστικό του στέλεχος Πολυζωγόπουλο και ταυτόχρονα συμβάλλει άμεσα στην προετοιμασία της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, μέσω των πολεμικών πλοίων που παραχωρεί, μέσω της βάσης της Σούδας, μέσω λιμανιών που ετοιμάζει για στρατιωτική χρήση, μέσω συστοιχιών πυραύλων, που καταγγέλθηκε, δίχως να διαψευστεί, ότι θα διαθέσει στην Τουρκία, μέσω της μη αμφισβήτησης του καθεστώτος της βρετανικής βάσης στην Κύπρο, έτσι όπως αυτό προβλέπεται από το «σχέδιο Ανάν», μιας βάσης που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία του πολέμου. Γνωρίζουμε τις ολέθριες συνέπειες του πολέμου και πιο ειδικά το κύμα προσφύγων που πρόκειται να προκαλέσει, και παίρνουμε μέτρα για την αντιμετώπισή του, δηλώνει ο υφυπουργός Εξωτερικών, κύριος Λοβέρδος, και ταυτόχρονα διευκολύνουμε στην πράξη τις ΗΠΑ να κηρύξουν και ανοιχτά έναν πόλεμο, που έχουν ήδη ξεκινήσει με τον αποκλεισμό του Ιράκ και τους βομβαρδισμούς «ρουτίνας», οι οποίοι ποτέ δε σταμάτησαν από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, δίχως κανένας κυβερνητικός να διαμαρτυρηθεί για αυτούς. Θα μου πείτε, τα ίδια συνέβησαν με τον πόλεμο κατά του λαού του Αφγανιστάν, τα ίδια και χειρότερα με τον πόλεμο κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Τότε, όμως, υπήρχε τουλάχιστον το επιχείρημα της διεθνούς απομόνωσης της χώρας. Τώρα, όμως, που Γαλλίδα υπουργός φτάνει στο σημείο να κατηγορεί Αμερικανό συνάδελφό της ότι έχει πληγεί από μόνιμο jet lag, Γερμανίδα υπουργός παρομοιάζει τον Μπους με τον Χίτλερ, που ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες σηκώνονται, αν όχι ορθές, έστω στα τέσσερα απέναντι στο νέο imperium και που όλοι οι λαοί του κόσμου αντιδρούν, όπως δε συνέβη ποτέ άλλοτε, σε αυτόν τον πόλεμο, ακόμη και αυτό το σαθρό επιχείρημα καταρρέει, αν δεν τείνει να αντιστραφεί.

Θα μου πείτε ότι αυτή η ΠΑΣΟΚική υποκρισία οδεύει κατά μάνα κατά κύρη, μια και ο πρώτος διδάξας το πραγματικό του τέκνο Γιωργάκη, αλλά και το πνευματικό του Λαλιώτη, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, μας διαβεβαίωνε ότι «φεύγουν οι βάσεις που μένουν». Και ως προς αυτό κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει σταθερό στις αξίες του. Επειδή όμως η ποσότητα από ένα σημείο και μετά οδηγεί σε διαφορετική ποιότητα και τούτη η τελευταία υποκρισία ξεπερνά κάθε όριο, πόσο μάλλον όταν γίνεται προσπάθεια να θεωρητικοποιηθεί ως φυσιολογική η συνύπαρξη του αμερικανόδουλου προσώπου με τα πολλά προσωπεία, όσοι πράγματι θέλουν στον τόπο μας να καταδικάσουν με συνέπεια τον πόλεμο και τους φονιάδες των λαών, θα πρέπει να καταδικάσουν και να ξεμπροστιάσουν και εκείνους που συγχαίρουν αυτοί οι φονιάδες για την άψογη συνεργασία μαζί τους.