Ο Παλαμάς ευτύχησε να νιώσει την αναγνώριση του έργου του από το λαό. Η κηδεία του, το 1943, μέσα στο σκοτάδι της κατοχής, μετατράπηκε σε αντιστασιακή πράξη από τη λαοθάλασσα που κατέκλυσε το Α΄ Νεκροταφείο, ενώ ο Σικελιανός απήγγειλε πάνω από το φέρετρο του ποιητή το «Ηχήστε οι σάλπιγγες» και ο λαός τραγουδούσε τον Εθνικό Υμνο.
Ο Παλαμάς δεν εγκωμιάστηκε μόνον ως ποιητής, αλλά και ως «ο ποιητικός χρονογράφος της φυλής». Χρησιμοποίησε όλα τα είδη του λογοτεχνικού λόγου, αλλά υπηρέτησε και τη δημοσιογραφία, με πλήθος άρθρων, χρονογραφημάτων, μελετών και κριτικών του από το 1882 έως το 1935. Το 1935 η ΕΣΗΕΑ τίμησε 75 δημοσιογράφους, με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων στο επάγγελμα. Σ' αυτούς συγκαταλεγόταν και ο Παλαμάς, ο οποίος λόγω αρρώστιας δεν παραβρέθηκε, αλλά με ευχαριστήρια επιστολή του τόνιζε: «Είμαι δημοσιογράφος και δεν το παρατρέχω, ούτε μπορώ να λησμονήσω το γένος μου...».
Φέτος, η ΕΣΗΕΑ αφιερώνει εξ ολοκλήρου την εκδήλωσή της στον κορυφαίο δημιουργό, του οποίου το έργο αποτελεί μεγάλο σταθμό στα νεοελληνικά γράμματα.