Κάποτε, όχι ιδιαίτερα παλιά - μόλις πριν από δεκαπέντε χρόνια - ο Λευκός Οίκος και το αμερικανικό Πεντάγωνο είχαν ένα μεγάλο πονοκέφαλο. Στην ευρύτερη περιοχή της Αραβικής Χερσονήσου και του Κόλπου, όπου βρίσκονται οι μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες του κόσμου (Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Ιράν, κλπ.), δεν υπήρχε καμία χερσαία αμερικανική στρατιωτική βάση. Διάφορες σχετικές κρούσεις και προσπάθειες, που είχαν γίνει κατά καιρούς στη βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και σε άλλες ηγεσίες γειτονικών και φιλικών προς τις ΗΠΑ χωρών, είχαν συναντήσει άρνηση, μια και τα αντιαμερικανικά αισθήματα των αραβικών λαών ήταν αρκετά έντονα - λόγω και του Παλαιστινιακού - και τα διάφορα ισλαμικά ιερατεία δεν ήθελαν ούτε ν' ακούσουν το ενδεχόμενο να πατήσει πόδι Δυτικών στρατιωτών στην ιερή γη του Μωάμεθ.

Ολ' αυτά, όμως, άλλαξαν ριζικά με την εισβολή του Σ. Χουσεΐν στο Κουβέιτ και τον τότε πόλεμο του Κόλπου. Η επιχείρηση «αποκατάστασης» της διεθνούς τάξης έδωσε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία, να αποκτήσουν τεράστιες στρατιωτικές βάσεις στη Σαουδική Αραβία, στο Κουβέιτ και άλλες χώρες της περιοχής. Βάσεις, οι οποίες επεκτείνονταν συνεχώς, καθώς διατηρούνταν και ενισχυόταν το φόβητρο, που λέγεται Σ. Χουσεΐν. Σήμερα, στις χώρες αυτές, υπάρχουν περίπου 150.000 Αμερικανοί στρατιώτες, 40.000 Βρετανοί, ανεξακρίβωτος αριθμός στρατιωτικών δυνάμεων άλλων εθνικοτήτων και, βέβαια, υπερσύγχρονο χερσαίο στρατηγείο, στρατιωτικά αεροδρόμια, λιμενικές διευκολύνσεις, κλπ., κλπ.