Την ίδια στιγμή που εκατομμύρια πολίτες σ' ολόκληρο τον πλανήτη διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στο νέο ολοκαύτωμα, που προετοιμάζουν σε βάρος του Ιράκ (κι όχι του Σαντάμ), ο Μπους με τους ιέρακες του Αμερικανικού Πενταγώνου (και το θλιβερό τους υπηρετικό προσωπικό: Μπλερ - Αθνάρ - Μπερλουσκόνι), τα αμερικανικά στρατεύματα περιμένουν το «πράσινο φως» για την τελική επίθεση. Η απόφαση έχει ληφθεί από καιρό. Οι τεχνικές λεπτομέρειες απομένουν και κάποια διαδικαστικά μικροπροβλήματα, για να έχουν και το τυπικό ΟΚΕΪ από διεθνείς οργανισμούς. Οχι πως τους είναι απαραίτητο. Απλώς, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί θα κάνουν καλύτερα τη δουλιά τους και παράλληλα θα προετοιμάσουν αμέσως μετά μια νέα εκστρατεία. Τα πετρέλαια δε βρίσκονται μόνο στο Ιράκ. Κι ο μαύρος χρυσός τούς ελκύει τόσο που δεν υπολογίζουν τις ανθρώπινες απώλειες και το περιβάλλον.

Οι περιβαλλοντικές συνέπειες ενός πολέμου με τα σύγχρονα όπλα της βιομηχανίας του ολέθρου είναι προσδιορισμένες επακριβώς από τους τεχνικούς συμβούλους των στρατηγών. Οχι μόνο γνωρίζουν τα θύματα των ένστολων που θα σφαγιαστούν (κι από τα δύο στρατόπεδα), αλλά έχουν υπόψη τους τα κτίρια, τις βιομηχανικές μονάδες και εν γένει τις υποδομές που θα καταστραφούν. Εκεί που οι λογαριασμοί τους δεν είναι τελείως σαφείς είναι οι επιπτώσεις από την καταστροφή των ενεργειακών πόρων - που στην περίπτωση του Ιράκ αποτελεί το μέγα κίνητρο της νέας «σταυροφορίας» των Γιάνγκηδων- των δικτύων ύδρευσης και των συγκοινωνιών. Οι πυρκαγιές που θα προκληθούν θα δημιουργήσουν νέφη από διαλυμένες ουσίες, υγρά καύσιμα και πολλά χημικά προϊόντα από τις δεξαμενές και τους πετρελαιαγωγούς με τρομακτικές συνέπειες όχι μόνο για την περιοχή, αλλά και τον πλανήτη. Ας αναλογιστούμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, που θα διασπαρούν για να αδειάσουν τις αποθήκες τους, οι ραδιενεργείς εκπομπές θα δηλητηριάσουν ανθρώπους και εδάφη για δεκαετίες. Ηδη τα αποτελέσματα της πρώτης σταυροφορίας στον Περσικό με τις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, τις τερατογενέσεις και τις ...παράπλευρες απώλειες είναι κάτι παραπάνω από εμφανή.

Οι ΗΠΑ δαπανούν αστρονομικά ποσά για το στρατιωτικό τους εξοπλιστικό πρόγραμμα που ξεπερνά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν του συνόλου των χωρών της Λατινικής Αμερικής της Ινδίας και του Πακιστάν. Πάνω από το 10% του ενεργού πληθυσμού της χώρας αυτής εργάζεται στο στρατιωτικο - βιομηχανικό σύμπλεγμα. Οι σχέσεις στρατού και πολεμικής βιομηχανίας είναι κάτι παραπάνω από στενές. Και τα προϊόντα παραγωγής τους πρέπει να δοκιμαστούν, να καταναλωθούν (πωληθούν) και να ανανεωθούν. Κι όποιον πάρει ο χάρος. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στις ΗΠΑ οι πιστώσεις για την έρευνα στρατιωτικών εξοπλισμών ξεπερνούν το 30% και το 20% του επιστημονικού δυναμικού είναι απορροφημένο στο στρατιωτικό λόμπι. Εκτιμάται ότι σ' ολόκληρο τον κόσμο συμμετέχουν σε στρατιωτικού χαρακτήρα ερευνητικά προγράμματα πάνω από έξι εκατομμύρια επιστήμονες.Εργο τους η τελειοποίηση των όπλων θανάτου και η ανακάλυψη νέων. Είναι ενδεικτικό ότι ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστημιακές σχολές συντηρούνται και λειτουργούν αποκλειστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Για άλλη μια φορά, η θεωρία περί «ουδέτερης τεχνολογίας» μπάζει και αποκαλύπτεται ο μύθος της. Το ζήτημα που τίθεται είναι τι υπηρετεί η τεχνολογία, προς τα πού στοχεύει κι αν τα αποτελέσματά της αφορούν το κοινωνικό σύνολο ή το ιδιωτικό κέρδος και τα συμφέροντα κάποιων ελίτ.

Η εναντίωσή μας στον πόλεμο πρέπει να είναι σταθερή και αδιαπραγμάτευτη. Χωρίς την παραμικρή έκπτωση. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί ζωές, επειδή έτσι εξυπηρετούνται τα οικονομικά του συμφέροντα. Ενα βασικό καθήκον του αντιπολεμικού και φιλειρηνικού κινήματος πρέπει να είναι η πολύπλευρη ενημέρωση για όλα όσα διακυβεύονται και η διάχυση των πληροφοριών για τις συνέπειες του πολέμου σε όσο το δυνατόν ευρύτερα στρώματα του λαού. Με δεδομένη τη στάση των ΜΜΕ, που θαυμάσαμε, για άλλη μια φορά, τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τη μεγαλειώδη αντιπολεμική διαδήλωση της 15 Φλεβάρη, το καθήκον αυτό είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμο.

Οπως επισημαίνει ο Πιερ Σάμουελ (από τη δεκαετία του εβδομήντα) θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στους διεθνείς οργανισμούς και να τους αντιμετωπίζουμε ως «προσωρινά φάρμακα». Ας μην ξεχνάμε ότι δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τους προηγούμενους δυο παγκόσμιους πολέμους κι αν θέλουμε πιο πρόσφατα δείγματα γραφής τους δεν έχουμε παρά να αναλογιστούμε την ανοιχτή πληγή της Κύπρου.

Οι επιστήμονες πρέπει να αντιληφθούν το ρόλο τους, όχι μόνο έναντι της επιστήμης, αλλά και του κοινωνικού συνόλου και να πάψουν να είναι πρόθυμοι να παρέχουν τις υπηρεσίες τους χωρίς φραγμούς στις βιομηχανίες του ολέθρου.

Καθοριστικό ρόλο στα παραπάνω θα διαδραματίσει το εργατικό κίνημα. Οσο πιο οργανωμένο και μαζικό είναι, τόσο οι πιθανότητες να παίξει το ρόλο ενός οχήματος φρεναρίσματος στους αρχιτέκτονες του τρόμου είναι μεγαλύτερες.