«Ο μανιχαϊσμός, η ισοπεδωτική λογική ήταν και είναι δυστυχώς σύμφυτο χαρακτηριστικό της Ελληνικής Αριστεράς. Από την εποχή του αλήστου μνήμης "τι λάχανα, τι μπρόκολα" μπορεί να έχει κυλήσει πολύ νερό, μπορεί να έχουν συμβεί καταιγιστικές εξελίξεις, αλλά κάποιοι επιμένουν ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα... Εν ονόματι της επαναστατικής καθαρότητας είναι έτοιμοι να τσουβαλιάσουν στο μανιχαϊστικό σχήμα που έχουν διαμορφώσει και στο οποίο πας όστις δε συμφωνεί μαζί τους, εντάσσεται αυτομάτως στο στρατόπεδο του κακού... Σ' αυτό το τεράστιο θέμα διεκδικούν τη μοναδικότητα της αλήθειας και αποκλείουν οποιαδήποτε συμμαχία που δε θα υποτάσσεται στην ατράνταχτη λογική τους. Ας μη διαμαρτύρονται όταν τους κατηγορούν ότι πολιτικά έχουν παραμείνει στην εποχή του μεσοπολέμου όπου όποιος δεν ήταν μαζί τους αυτομάτως θεωρούνταν φασίστας».

Κατ' αρχήν πότε ειπώθηκε το «τι λάχανα, τι μπρόκολα»; Ειπώθηκε για την κυβέρνηση της χούντας με πρωθυπουργό τον Σπ. Μαρκεζίνη. Η ζωή έδειξε ότι ήταν σωστό, γιατί δεν επέτρεψε να μεταμφιεστεί η χούντα και να παραμείνει στην εξουσία. Αποτέλεσμα αυτού του συνθήματος ήταν και η εξέγερση του Πολυτεχνείου που οδήγησε στη μεταπολίτευση.

Τώρα όσον αφορά τη στάση μας στο μεσοπόλεμο για το φασισμό. Στο «Ριζοσπάστη» (27/2/2003) διαβάζουμε ότι ο Ερνστ Τέλμαν, ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, με αφορμή το κάψιμο του Ράισταγκ στις 27 Φεβρουαρίου 1933 με ανοιχτό γράμμα προς όλους τους Σοσιαλδημοκράτες εργάτες και τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έκανε έκκληση για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου. «Αν αγωνιστούμε ενωμένοι», έλεγε το γράμμα, «θα είμαστε ανίκητοι», ενώ την 1η του Μάρτη το Κομμουνιστικό Κόμμα έστειλε στην ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και στη Γενική Ενωση Γερμανικών Συνδικάτων ακόμη ένα γράμμα, όπου πρότεινε «να κηρυχτεί γενική πολιτική απεργία εναντίον της φασιστικής δικτατορίας».

Το πρώτο σημείο του συμφώνου όριζε: «Τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που αντιπροσωπεύονται αναλαμβάνουν την υποχρέωση να αγωνιστούν από κοινού ενάντια σε κάθε δικτατορία, φασιστικό πραξικόπημα που θα μπορούσε να εκραγεί ως αποτέλεσμα της σημερινής κατάστασης που υπάρχει στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν τις οργανώσεις τους και την κοινή γνώμη των εργαζομένων γενικότερα, ώστε να είναι έτοιμες για την αντιμετώπιση κάθε τέτοιου ενδεχόμενου», («ΚΚΕ Σαράντα -Χρόνια 1918-1958», σελ. 380-381, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις»).

Πού το βρήκε, λοιπόν, ο κύριος Πολυμίλης ότι εμείς όποιος δεν ήταν μαζί μας τον θεωρούσαμε φασίστα;

Τώρα, όσον αφορά την απόφαση των «15» και τα συγχαρητήρια του Μπους: Είναι γεγονός ή όχι ότι ο Μπους χαρακτήρισε θετική εξέλιξη την απόφαση των «15»; Πέρα απ' αυτό, έχουμε τηλεφώνημα του Μπους στον Σημίτη, που σύμφωνα με το «BHMA» (26/2/2003) «η αρχική πρόθεση ήταν να εκφράσει την ικανοποίησή του προς την Ελληνική Προεδρία για τ' αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών».

Ας αφήσει, λοιπόν, τις ειρωνείες ο κύριος Πολυμίλης...

Εκείνο που έχουμε να τους απαντήσουμε είναι ότι είναι υπαρκτές οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και στο γαλλογερμανικό άξονα, αλλά αυτές είναι στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής μοιρασιάς των πετρελαίων του Ιράκ. Ας καταλάβουν, λοιπόν, ότι εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε ουρά του γαλλογερμανικού άξονα, αλλά παλεύουμε να χτίσουμε το δικό μας πόλο, με βάση την εργατική τάξη για να ανατρέψουμε τον ιμπεριαλισμό και να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό.

ΥΓ: Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ, στην ομιλία του στον ΟΗΕ όσον αφορά το Ιράκ, αναφέρθηκε σε έκθεση της βρετανικής κυβέρνησης, που οι 11 από τις 19 σελίδες ήταν σε πολλές περιπτώσεις αντιγραφή λέξη προς λέξη με τα γραμματικά και συντακτικά λάθη μελέτης ενός μεταπτυχιακού φοιτητή που έγινε το 1997 και δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβρη του 2002 στην επιθεώρηση «Middle East Review of International Affairs» («ΝΕΑ» 10/2/20035).

Αν μιλούσαμε για γελοιοποίηση, τι θα λέγατε;..