Τι ήταν τελικά η «17 Νοέμβρη»; Το ερώτημα φαίνεται ότι αποχτάει τη δική του ξεχωριστή σημασία στη δίκη που γίνεται αυτές τις μέρες στις γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού. Κι όχι επειδή η απάντηση κρίνεται απαραίτητη για την τελική κρίση των δικαστών που εκδικάζουν την υπόθεση. Το τωρινό δικαστήριο διά των παραγόντων του ισχυρίζεται ότι, όσον αφορά τους κατηγορούμενους θα κρίνει πράξεις κι όχι ιδέες, αν και μέσα από τις διαδικασίες τους σύρονται συνεχώς στο εδώλιο οι ιδέες και πρακτικές του μαζικού - λαϊκού κινήματος, οι κατακτήσεις του σ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Φροντίζουν άλλωστε γι' αυτό, είναι αλήθεια, σε αγαστή συνεργασία, τόσο οι συνήγοροι της υπεράσπισης όσο και αυτοί της πολιτικής αγωγής. Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο...

Αγορεύοντας, προχτές, στο δικαστήριο, ο δικηγόρος του Αλ. Γιωτόπουλου Γιάννης Ραχιώτης υποστήριξε πως η «17Ν» ανήκει στην ευρεία αριστερά. Ισχυρίστηκε μάλιστα πως άλλαξε ριζικά την ιστορία και την εικόνα της Αριστεράς διότι ήταν η επιτιθέμενη αριστερά, η αριστερά που δεν εμφανιζόταν ως το αθώο θύμα των αντίπαλων αλλά προξενούσε θύματα στις τάξεις τους, η αριστερά που δεν αρκούνταν στο ρόλο της κυνηγημένης, αλλά περνούσε στο ρόλο του κυνηγού των εχθρών της. Χθες, ο συνήγορος της Πολιτικής Αγωγής Σάκης Κεχαγιόγλου, στη δική του αγόρευση, χαρακτήρισε την «17Ν» ως «δολοφονούσα αριστερά». Πολιτική αγωγή και υπεράσπιση, επομένως, συμφωνούν στο βασικό: Η «17 Νοέμβρη» είναι μια αριστερή οργάνωση. Τι σημαίνει αυτό επί της ουσίας;

Η «17Ν» επιχειρούσε και επιχειρεί έναν καθαγιασμό της δράσης της μέσα από την αριστερά, εμφανιζόμενη ως αριστερά. Κι επειδή στην Ελλάδα δε νοείται αριστερά χωρίς το ΚΚΕ, πίσω από την ιστορική δράση του ΚΚΕ έψαχνε και ψάχνει να κρυφτεί. Το καθεστώς έχει ανάγκη από μια ιδεολογικοπολιτική νίκη που θα κηλιδώνει την κοινωνικοπολιτική του άρνηση, δηλαδή την αριστερά. Γι' αυτό και χρεώνει στην αριστερά τη «17Ν». Επειδή, μάλιστα η πιο σαφής, η πιο ολοκληρωμένη άρνηση του συστήματος, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι ταυτισμένη εμπράκτως με το ΚΚΕ, όταν η κυρίαρχη προπαγάνδα χρεώνει τη «17Ν» στην αριστερά, το ΚΚΕ κυρίως σημαδεύει. Από τα πράγματα, επομένως, το ΚΚΕ καλείται για μια ακόμη φορά, όπως άλλωστε το έκανε άπειρες φορές στο παρελθόν, να υπερασπιστεί την ιστορία και την ιδεολογία, την τιμή και την ηθική ολόκληρης της αριστεράς.

Αλλά τι ήταν η «17Ν»; Στις προκηρύξεις της μιλούσε γενικόλογα για σοσιαλισμό αλλά αυτό δεν είναι αρκετό στοιχείο για να τη χαρακτηρίσει κανείς αριστερή οργάνωση. Αρκεί να σκεφτεί ότι για σοσιαλισμό μιλούσαν ακόμη και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Ο σοσιαλισμός της «17Ν» δεν είχε ταξικές αναφορές και μπορούσε να χωρέσει τις πιο ετερόκλητες δυνάμεις. Η «17Ν» εκφραζόταν με δριμύτητα κατά των Αμερικανών και χτύπησε ορισμένους στόχους τους, αλλά ο αντιαμερικανισμός της στηριζόταν στη βάση ενός ιδιότυπου εθνικισμού, που περισσότερα κοινά έχει με τη σημερινή ακροδεξιά παρά με την αριστερά. Δεν ήταν, δηλαδή, αντίθεση στις οικονομικές λειτουργίες του καπιταλιστικού συστήματος στο ανώτατο στάδιο ανάπτυξής του. Στη δράση της «17Ν» υπάρχουν δύο ακόμη σημεία -ανάμεσα σε πολλά- που αξίζει να προσεχτούν. Το πρώτο είναι πως ενώ εμφανίστηκε ως τιμωρός των χουντικών- που δεν τους τιμωρούσε το μεταπολιτευτικό καθεστώς- ουδέποτε στράφηκε κατά των στρατιωτικών παρά το γεγονός ότι τη δικτατορία ο στρατός την έκανε. Γιατί άραγε; Το δεύτερο έχει να κάνει με τη δολοφονία του Τούρκου Σιπαχίογλου. Τον σκότωσαν, λέει, για να εκδικηθούν τη δολοφονία του Κύπριου Γεωργιάδη από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Πότε, άραγε, στην ιστορία της η αριστερά μπήκε ανάμεσα στις συγκρούσεις των μυστικών υπηρεσιών και πότε ανέλαβε ρόλο που θα προσιδίαζε στη δράση της ΚΥΠ; Αυτά προς το παρόν, με την υπενθύμιση σε όσους λανσάρουν το παραμύθι της «αριστερής» 17Ν να προσέχουν τις λεπτομέρειες...