Επαναλαμβάνεται ότι το ζητούμενο, κυρίως, δεν είναι αυτός καθαυτός ο πόλεμος, αλλά η υποδούλωση του Ιράκ και του λαού του από τα ευρω-ατλαντικά συμφέροντα. Η τεράστια συγκέντρωση πολεμικών μέσων, επομένως, πέρα από την ψυχολογική σημασία για την υποταγή του Ιράκ, έχει μια ουσιαστικότερη έννοια. Είναι αυτή που συνδέει το πρόβλημα με το ευρύτερο ζήτημα της οικονομικής και στρατηγικής έλευσης της Νέας Τάξης. Αυτό σημαίνει ότι η τεράστια αυξανόμενη συσσώρευση πολεμικών μέσων δύναται να χρησιμοποιηθεί σε βάθος χρόνου σε επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις, σε πλείστα σημεία της ευρύτερης περιοχής.

Πάνω από τα άκρως σημαντικά συμφέροντα με το ζήτημα του Ιράκ, υπάρχει το ευρύτερο ζήτημα της ολοκληρωμένης έλευσης της Νέας Τάξης, στην οποία, έτσι κι αλλιώς, εντάσσεται το Ιράκ ως ένα επιμέρους σημαντικό θέμα. Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται και το νόημα του ξεχωριστού ποιοτικού βήματος που έχει η υποδούλωση του Ιράκ με αυτά ή εκείνα τα μέσα. Δηλαδή, το βαθύτερο νόημα του «ποιοτικού βήματος», αν όχι άλματος, βρίσκεται στο πλαίσιο της επιβολής του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού ως πολύτιμο βήμα διευκόλυνσης, πολλαπλής οικονομικής και γεωστρατηγικής σημασίας. Ολόκληρη η πολιτική φιλολογία που εξαντλείται αυτοεπαναλαμβανόμενη στην καταστρεπτική συνέπεια του πολέμου, αδυνατεί ή δε θέλει να εισχωρήσει στο κουκούτσι του πορτοκαλιού και εμμένει στις συνέπειες δειγμάτων της φλούδας του.

Η υπερσυγκέντρωση πολεμικών αρμάδων στον Κόλπο κι η προετοιμασία άλλων στη Σούδα της ελληνικής Κρήτης, συμπεριλαμβανομένων των γαλλικών πολεμικών, δεν έχουν το νόημα μόνο μιας πολεμικής κατάκτησης του Ιράκ. Αντίθετα, μια τέτοια σύγκρουση με εξαρχής απώλειες συμμαχικές, μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία μιας ολοκληρωτικής συμμετοχής της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης στον πόλεμο που θα υπερβαίνει τα περιορισμένα οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά όρια του Ιράκ.

Χρειάστηκε ο πόλεμος κι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας για να διατυπωθεί το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ στη γιορτή των πενήντα χρόνων του που προβλέπει τις εκτός των ορίων του επεμβάσεις ακόμη και για προληπτικούς λόγους. Σήμερα, ενώ η προσοχή της ευρωπαϊκής, δυτικής κυρίως κοινής γνώμης είναι στραμμένη στις κυβερνήσεις, ένας σιδηρόφραχτος μιλιταριστικός συνασπισμός, το ΝΑΤΟ, αναλαμβάνει από μόνο του την εκκαθάριση της ευρύτερης Μέσης Ανατολής από κάθε μορφή ακόμη και λεκτικής αντίστασης. Δηλαδή, όλα δείχνουν ότι επικρέμαται ένας πολεμικός κίνδυνος που υπερβαίνει τα δραματικά όρια κινδύνου του Ιράκ.