Η στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η ενίσχυσή της ως ιμπεριαλιστικού πόλου έχουν πλέον τεθεί επί τάπητος. Η άτυπη σύνοδος των υπουργών Αμυνας της ΕΕ, που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο διήμερο στη Βουλιαγμένη, αποτέλεσε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι γεγονός ότι η στρατιωτικοποίηση της Ενωσης εντάσσεται στο γενικότερο νεοταξίτικο κλίμα της στρατιωτικοποίησης των διεθνών σχέσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο γεωγραφικός χώρος της Ευρώπης αποτελεί πεδίο δραστηριοποίησης πλήθους στρατιωτικών οργανισμών και συμφώνων-παραμάγαζων του ΝΑΤΟ. Υπό την έννοια αυτή κατέχει μια παγκόσμια πρωτιά καθώς σε καμία άλλη περιοχή του κόσμου δεν υπάρχει ανάλογος συνωστισμός.

Κατ' αρχάς είναι το ίδιο το ΝΑΤΟ, που τώρα περιλαμβάνει στους κόλπους του και τις περισσότερες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Ακολουθούν ο λεγόμενος Συνεταιρισμός για την Ειρήνη (PFP), η Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ), που στο μεταξύ ενσωματώθηκε στην ΕΕ, ο ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη) και τα διάφορα σύμφωνα ευρωατλαντικής συνεργασίας. Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσονται και οι διάφορες διμερείς συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας των ΝΑΤΟικών χωρών της Ευρώπης με μεσογειακές χώρες, με χώρες της Μέσης Ανατολής, του Εύξεινου Πόντου και της Αφρικής. Μόνον η Ελλάδα έχει υπογράψει περίπου είκοσι τέτοιες συμφωνίες.

Με δεδομένο αυτό το πλαίσιο, πραγματοποιήθηκε και η σύνοδος των υπουργών Αμυνας της ΕΕ στη Βουλιαγμένη. Εκτός από το θέμα του Ιράκ και της πιο ενεργού συμμετοχής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο, μπήκε και το όλο πλέγμα της ενεργοποίησης του ευρωστρατού, που είναι κομβικό σημείο για την ανάδειξη και επιβεβαίωση του ιμπεριαλιστικού ρόλου της ΕΕ.

Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώθηκε και από τη βασανιστική διαδικασία θεσμοθέτησης της «συνεργασίας» ευρωστρατού και ΝΑΤΟ, μέσα από την οποία αναδείχτηκαν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, μεταξύ των μεγάλων χωρών, αλλά και οι διαγκωνισμοί μεταξύ των μικρότερων και περιφερειακών χωρών για τη διεκδίκηση θέσης και ρόλου στα πλαίσια του νεοταξικού καταμερισμού.

Τα θέματα που τέθηκαν στην εν λόγω σύνοδο είναι, όπως εξάλλου προανήγγειλε το ελληνικό υπουργείο Αμυνας, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας (ΕΠΑΑ). Δηλαδή, «η αντιμετώπιση της διεθνούς τρομοκρατίας, το ζήτημα ανάπτυξης ευρωπαϊκών δυνατοτήτων για τη διαχείριση κρίσεων στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Σχεδίου Δυνατοτήτων Δράσης και η επιχειρησιακή ετοιμότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προκειμένου να αναλαμβάνει δράσεις σε χώρες, όπως, π.χ., η FYROM».

Η δραστηριοποίηση σε αυτή την κατεύθυνση ενισχύει τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και σε οικονομικό επίπεδο. Ετσι, συζητήθηκε το θέμα «της χρηματοδότησης επενδύσεων Αμυνας από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ενιαίου ευρωπαϊκού φορέα εξοπλισμών». Μάλιστα, παρουσιάστηκαν και οι «πρωτοβουλίες» της Ελληνικής Προεδρίας «για τον καλύτερο συντονισμό πολιτικών σε θέματα αμυντικής βιομηχανίας, καθώς επίσης και για την ενδυνάμωση της έρευνας και τεχνολογίας στον τομέα της άμυνας».

Αναφορικά με το θέμα του ευρωστρατού, πέρα από το θέμα της πρώτης ενεργοποίησής του - στα τέλη Μάρτη μέχρι τις αρχές Απρίλη η δύναμη θα έχει αναπτυχθεί στην ΠΓΔΜ - συζητήθηκαν και τα ζητήματα της κάλυψης των ελλειμμάτων του σε εξοπλισμό και υποδομές. Για τα θέματα αυτά οι οριστικές αποφάσεις αναμένεται να ληφθούν κατά την υπουργική σύνοδο που θα γίνει το Μάη. Σύμφωνα με το υπουργείο Αμυνας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «έχει υιοθετήσει τις ελληνικές πρωτοβουλίες για ενίσχυση της δαπάνης για έρευνα και τεχνολογία και για τη θέσπιση ευρωπαϊκής πολιτικής εξοπλισμών».

Η ενεργοποίηση του ευρωστρατού συνδέεται και με τη «συμφωνία ασφαλείας Ευρωπαϊκής Ενωσης-ΝΑΤΟ», που υπέγραψαν στην Αθήνα προχτές, Παρασκευή, από την πλευρά της ΕΕ ο προεδρεύων του Συμβουλίου Υπουργών, Γ. Παπανδρέου, και ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ, Χ. Σολάνα, και από την πλευρά του ΝΑΤΟ ο γγ του, Τζ. Ρόμπερτσον. Η συμφωνία αυτή είναι σε εφαρμογή της συμφωνίας μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ για τον ευρωστρατό, που εγκρίθηκε στη Χάγη, αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Κοπεγχάγη τον περασμένο Δεκέμβρη. Η συμφωνία αυτή παρέχει τη δυνατότητα πρόσβασης στα απόρρητα έγγραφα του ΝΑΤΟ και εξαιρούνται από αυτή η Μάλτα και, μετά από απαίτηση της Τουρκίας, η Κύπρος.