H ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ιδιαίτερα η μετά το 1992 περίοδος άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για μια πολιτική ανοιχτών θυρών, που ήταν καταστροφική για παραδοσιακούς κλάδους παραγωγής, γιατί με τις αθρόες και ανεξέλεγκτες εισαγωγές και τις προτιμησιακές συμφωνίες διαφόρων κλάδων, λόγω ΕΕ, τα ξένα προϊόντα κατέκλυσαν την ελληνική αγορά και είχαν σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας.

Οι κυριότερες από τις επιπτώσεις αυτές είναι το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η συρρίκνωση των υπόλοιπων και η μετατροπή τους σε δορυφορικές εταιρίες των μεγάλων πολυεθνικών. Οι τέσσερις ελευθερίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού και κεφαλαίου, σηματοδότησαν την καταστροφή της παραγωγικής βάσης στη Βόρεια Ελλάδα και τη δημιουργία του ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου με την ΕΕ και το χτύπημα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που ήταν η καρδιά της ανάπτυξης της χώρας μας.

Μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, όταν η Θεσσαλονίκη επιλέχτηκε από τους ΝΑΤΟικούς και τους Ευρωπαίους εταίρους σαν κέντρο ανασυγκρότησης των Βαλκανίων, με την υψηλή εποπτεία των Αμερικανών, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένταση στην εξαγωγή κεφαλαίων, μείωση των επενδύσεων στην περιοχή της Β. Ελλάδας και τη δημιουργία έτσι μεγαλύτερης ανεργίας τα αμέσως επόμενα χρόνια. Να αναφέρουμε εδώ ότι, σύμφωνα με δηλώσεις αντιπροσώπων των ενώσεων του κεφαλαίου, τα επόμενα 5 χρόνια θα εξαχθούν 180 δισεκατομμύρια δραχμές, σε συνεργασία με τις πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται τελευταία στη Θεσσαλονίκη.

Ως αποτέλεσμα η ανεργία έχει πάρει τραγικές διαστάσεις σε ορισμένους κλάδους, όπως καπνός και δέρμα, που το ποσοστό ανεργίας έχει ξεπεράσει το 60%. Παράλληλα προωθείται η ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένος και της ΔΕΘ, που θα επιδεινώσει παραπέρα την κατάσταση στην απασχόληση και θα έχει ολέθριες συνέπειες στην ανάπτυξη της πόλης.

Αυτή η μορφή της ανάπτυξης, που έχει επιλεγεί σύμφωνα με τα σχέδια των περιφερειακών προγραμμάτων της ΕΕ, μετατρέπει τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα σε τόπο υπηρεσιών και διαμετακομιστικού εμπορίου. Η κυβέρνηση, πέρα από τις ευθύνες που έχει για την πρόσδεσή της με τις επιλογές της ΕΕ, έχει και μεγάλες ευθύνες για τη μη αντιμετώπιση της ανεργίας και των αναγκών των ανέργων. Εχει μετατρέψει τον ΟΑΕΔ σε οργανισμό επιδότησης της εργοδοσίας. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες του υπουργού Εργασίας, 800 περίπου δισεκατομμύρια θα διατεθούν το αμέσως επόμενο διάστημα από τον κρατικό προϋπολογισμό, μέσω ΟΑΕΔ, στους εργοδότες, για δημιουργία θέσεων μερικής απασχόλησης.

Ενώ κλείνουν συνέχεια ή μεταφέρονται βιομηχανικές επιχειρήσεις στον τομέα της μεταποίησης, δημιουργούνται επιχειρήσεις - μεγαθήρια στον τομέα των υπηρεσιών και του εμπορίου, που φιλοδοξούν να ελέγξουν πλήρως την αγορά και εφαρμόζουν ήδη τον εργασιακό μεσαίωνα.

Η κατάσταση βέβαια δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει και η προοπτική του άλλου δρόμου, της άλλης μορφής ανάπτυξης που εμείς καλούμε τους εργαζόμενους και το λαό να υποστηρίξει και να αγωνιστεί να επιβάλει. Είναι η προοπτική του άλλου δρόμου που προωθεί μια πολιτική ανάπτυξης που να στηρίζεται σε κλαδικές πολιτικές, με μοχλό ανάπτυξης το δημόσιο τομέα με δημόσιες επενδύσεις. Σε ένα σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης στου οποίου τη σύνταξη και εκπόνηση να συμμετέχουν οι παραγωγικοί φορείς, εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, αγρότες, όσοι έχουν σχέση με την παραγωγή. Είναι η μορφή ανάπτυξης που αντιστρατεύεται τις κυρίαρχες επιλογές της ΕΕ και της άρχουσας τάξης, στηρίζει και προστατεύει την εγχώρια παραγωγή, αντιστέκεται στις αθρόες εισαγωγές, βοηθά τις εξαγωγικές δραστηριότητες και δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης του εισοδήματος των εργαζομένων και στήριξης των ανέργων με μια σειρά μέτρα τα οποία προβάλλει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Αυτό προϋποθέτει έναν άλλο συσχετισμό δυνάμεων, προϋποθέτει τη συγκρότηση ενός Λαϊκού Μετώπου από όλες εκείνες τις δυνάμεις που σήμερα πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική, που να μπορέσει, αύριο, να διεκδικήσει και την πολιτική εξουσία. Κυρίαρχο ζήτημα για να προχωρήσει το Μέτωπο είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ, που αποτελεί το αντίπαλο δέος της αντιλαϊκής πολιτικής.