«Τι να κάτσω και τι να γράψω, όταν στην άκρη του μολυβιού μου στάζει αίμα. Θεατής και συνάμα συμμέτοχος μιας ακόμα τραγωδίας κομμένης και ραμμένης στο πνεύμα μιας ψεύτικης ζαχαρένιας παγκοσμιοποίησης, όπου μεταλλαγμένοι παραμυθάδες, σκεπάζουν τον ήλιο με σιδερένια πουλιά, τι να κάτσω και τι να γράψω; Καταδικάζω τον πόλεμο; Ε, και; Για ποιον; Εσένα που με διαβάζεις σε ξέρω. Κάθε φορά συναντιόμαστε στις μεγάλες πορείες. Τα φουσκωτά ανθρωπάκια και τους "πέρα βρέχει" αυτά τα αθώα τηλεκατευθυνόμενα παιχνιδάκια, τα επιτεύγματα μιας προηγμένης έρευνας made in USA, πώς τα σκουντάς; Τι να κάτσω και τι να γράψω, όταν στην άκρη του μολυβιού μου το δάκρυ γίνεται αίμα;».