«Είναι πλέον αδιαμφισβήτητη η πρόβλεψη ότι ο 21ος αιώνας αντιμετωπίζει την απειλή του πολέμου με αιτία το νερό, καθόσον κοινωνίες και χώρες διψούν όλο και περισσότερο και είναι σε όλο και μεγαλύτερη απόγνωση για την απόκτηση του πιο πολύτιμου και θεμελιώδους φυσικού πόρου του κόσμου». Αυτά γράφονται σε άρθρο παραγόντων του ΟΗΕ, που δημοσιεύτηκε με αφορμή την προχτεσινή Παγκόσμια Μέρα για το Νερό. Και, δυστυχώς, η τραγική αυτή εκτίμηση αποκτά τον καιρό αυτό μια ιδιαίτερη επικαιρότητα.

Μια βαθύτερη, βασική αιτία της ιμπεριαλιστικής εισβολής στο Ιράκ είναι ο έλεγχος των πλούσιων φυσικών πόρων της χώρας αυτής. Και η τελευταία δεν έχει μόνο πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου. Δεν είναι μόνον η δεύτερη -μετά τη Σαουδική Αραβία- πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου. Είναι, ταυτόχρονα, η χώρα που διαρρέεται από τους δυο μεγάλους ποταμούς, Τίγρη και Ευφράτη και, ουσιαστικά, ελέγχει τους μόνους σχεδόν υδάτινους πόρους της ευρύτερης περιοχής, από το Ιράν, μέχρι και ολόκληρη την Αραβική Χερσόνησο.