Το νόημα της σημερινής επετείου δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στον «προληπτικό» πόλεμο κατά του Ιράκ. Η επανάσταση του '21 για την απελευθέρωση και την εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού έχει πολλά κοινά σημεία με την αντίσταση του ιρακινού λαού κατά της παγκόσμιας ηγεμονίας του ιμπεριαλισμού. Και οι δύο λαοί όρθωσαν το ανάστημά τους στην «παντοδύναμη» νέα τάξη της εποχής τους, γκρεμίζοντας «ιερές συμμαχίες» και ξεφτίζοντας «αυτοκρατορίες». Το «λευτεριά ή θάνατος» είναι το ηρωικό κοινό σύνθημα, που πληρώνεται με ποτάμια αίματος, αλλά που τελικά αναδεικνύει το νικητή...

Η πανίσχυρη μηχανή του πολέμου, που έχουν στη διάθεσή τους, κάθε φορά, οι κατακτητές και εισβολείς, μετατρέπεται σε άμορφη μάζα σιδερικών, μετά τη σύγκρουσή τους με τη φλογισμένη ψυχή των λαών να διαφεντεύουν την τύχη τους στη δική τους πατρίδα. Οι λεγεώνες του μισθοφόρων μετατράπηκαν σε «μπουλούκ ασκέρ», μπροστά στη λαχτάρα των λαών για μια ζωή χωρίς προστάτες και δυνάστες. Φέτος, τιμάμε το '21, σημαίνει δυναμώνουμε την προστατευτική πανανθρώπινη ασπίδα γύρω από τον ιρακινό λαό. Κάνουμε ό,τι μπορούμε να αποτραπεί η προμελετημένη σφαγή του και να νικήσει. Οι ιμπεριαλιστές, μετά την «απροσδόκητη» σθεναρή αντίσταση, θα πέσουν πάνω του με λύσσα, προκειμένου να πετύχουν τη «σύντομη νίκη» και να διατηρήσουν ψηλά το γόητρο του σφαγέα των λαών.

Το ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα, συνειδητοποιώντας ότι ο πόλεμος κατά του Ιράκ είναι η αρχή μιας αλυσίδας πολέμων για το ξεπέρασμα της κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και την ηγεμονία του πλανήτη, είναι ανάγκη να κτυπήσει το «κακό στη ρίζα του». Δεν παγιδεύεται, ούτε διασπάται μέσα στους «πόλους» του ιμπεριαλισμού. Πρέπει να τελειώνει με τις υποκριτικές φιλειρηνικές ρητορείες των κυβερνήσεων και να κλείσει το «χάσμα» μεταξύ κυβερνήσεων και λαϊκού φρονήματος...