Ενα είναι το αίτημά τους, μια είναι και για μας η υποχρέωσή μας: Χορήγηση πολιτικού ασύλου. Αλλά στου κωφού την πόρτα...

Εως και το Νοέμβρη του 1996 η κυβέρνηση ήταν ακόμα στο απυρόβλητο. Οι κακές συνθήκες διαβίωσης για τους 1.700 Κούρδους, που βρίσκονταν στη χώρα μας - και που τους παραχωρήθηκε η για χρόνια εγκαταλειμμένη κατασκήνωση του Αγίου Ανδρέα - δε σκίαζαν ακόμα το... διεθνιστικό της προφίλ. Στις 20 Νοέμβρη, όμως, του 1996 «σκάει» η πρώτη κακή είδηση: «Καμιά υλική υποστήριξη μετά το τέλος της βδομάδας που διανύουμε δε θα μπορέσει να προσφέρει η Διαπαραταξιακή Επιτροπή του Δήμου της Αθήνας στους περίπου 1.700 Ιρακινούς Κούρδους, που βρίσκονται στον καταυλισμό του Αγίου Ανδρέα. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης πως θα καλύψει τα έξοδα σίτισης και μεταφοράς των προσφύγων αποδείχτηκαν "ψεύτικα λόγια και μεγάλα", με αποτέλεσμα η χώρα μας να απειλείται με διεθνή διασυρμό».

Βέβαια, αυτός ο «διεθνής διασυρμός» άγγιξε στο μέλλον απίστευτες διαστάσεις. Σε διάστημα ενός χρόνου οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες έγιναν κυριολεκτικά «μπαλάκι» στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης. Παρά την εθελοντική προσφορά οργανώσεων, αλλά κυρίως την τρομερή συμπαράσταση και αλληλεγγύη που έδειξαν στους πρόσφυγες όλοι οι Ελληνες πολίτες, οι συνθήκες διαβίωσης στους «οργανωμένους καταυλισμούς υποδοχής προσφύγων» - τόσο στο Λαύριο, όσο και στον Αγιο Ανδρέα - κάθε άλλο παρά βελτιώθηκαν. Η αποκορύφωση της κοροϊδίας ήταν το καλοκαίρι του 1998, όταν ο εκπρόσωπος του υπουργείου Παιδείας Π. Παπακωνσταντίνου διαβεβαίωνε τους χιλιάδες πρόσφυγες του Αγίου Ανδρέα - που πήραν τελεσίγραφο να εγκαταλείψουν τον καταυλισμό - πως οι κατασκηνώσεις στην Παλιά Πεντέλη, όπου θα μεταφέρονταν, διαθέτουν όλα όσα χρειάζονται για τη διαβίωσή τους. Λίγες, μόλις, ώρες μετά οι Κούρδοι διαπίστωσαν πως το ελληνικό κράτος τούς έστειλε σε μια κατασκήνωση που είχε να χρησιμοποιηθεί δέκα χρόνια, σε μια κατασκήνωση που δε διέθετε καν ρεύμα, με δύο μόλις τουαλέτες και το βασικότερο χωρίς νερό!