Πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε ανάμεσα στα σπαράγματα παιδικών σωμάτων και τα ερείπια ειρηνικών οικογενειακών εστιών τα αιμόφυρτα ψήγματα της αλήθειας.

Πρέπει, τέλος, να αποφασίσουμε πως αυτό που πραγματοποιείται στο Ιράκ δεν είναι μια σειρά «γεγονότων» που χρειάζεται να τα περιγράψουμε και να τα αναλύσουμε σαν ένα άθροισμα ενδιαφερόντων συμβάντων, αλλά η θεμελίωση μιας άλλης αντίληψης για τη ζωή, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Θεμελιώνεται, με άλλα λόγια, στο όνομα ενός νεοπλασματικού εθνικού συμφέροντος, το πρόπλασμα ενός άλλου κόσμου, με βάση το οποίο θα επιχειρηθεί η ανατροπή των αξιών που θα μπορούσαν να τον συγκροτήσουν. Εμείς όμως οραματιζόμαστε έναν κόσμο, όπου η πολιτική δύναμη θα δρα ως έκφραση των νόμιμων επιδιώξεων της πάλης ενός λαού και όχι ως εκδήλωση των προσωπικών συμφερόντων μιας αντιλαϊκής εξουσίας. Εναν κόσμο, όπου η λογική μιας μισαλλόδοξης, νεοφιλελεύθερης λογιστικής δε θα έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει τις προοπτικές μιας κοινωνικής ευδαιμονίας με την αλαζονεία της οπλικής έπαρσης.

Αυτή τη στιγμή στο Ιράκ δεν κρίνεται η έκβαση ενός πολέμου, αλλά ορίζονται οι νέες μορφές εκδήλωσης του ιμπεριαλιστικού δόγματος, στα πλαίσια του οποίου θα οριστούν άλλοι υπολογισμοί της ανθρώπινης ύπαρξης και του στοιχειώδους λαϊκού δικαιώματος για την κοινωνική επιβίωση και την αποδοχή ενός άλλου, ωστόσο άκρως νόμιμου και αυτονόητου οράματος για την «καθημερινότητα».