Οχι άλλα δάκρυα για το Ιράκ | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οχι άλλα δάκρυα για το Ιράκ

Στέγνωσαν τα μάτια τους. Δεν έχουν πια δάκρυα. Κι έτσι ο πόνος ανέκφραστος γίνεται πιο μεγάλος και πιο βαθύς. Στεγνώνουν τα μάτια από τα δάκρυα όταν καθρεφτίζουν τη φρίκη, το μίσος και την οργή. Σκυθρωποί και εξαϋλωμένοι συνοδεύουν τα σανιδένια φέρετρα των διασκορπισμένων ανθρώπινων μελών. Οσο κι όπως μπορεί ο καθένας να μαζέψει τους δικούς του νεκρούς. Οπου να γυρίσεις θα δεις συντρίμμια, όλεθρο και συμφορά. Σκυλευτές πάνω στα ερείπια, οι κοπρολάγνοι «απελευθερωτές» παρελαύνουν πάνω σε καμένα και ξεκοιλιασμένα πτώματα. Κρατούν πεθαμένα περιστέρια, υποσχόμενοι κάλπικες ελευθερίες.

Την «ελευθερία» της αναρχίας και του πλιάτσικου. Την «ελευθερία» της πείνας, της δίψας, της φτώχειας, της υποταγής και της εξαθλίωσης. Την «ελευθερία» του τρόμου και της ταπείνωσης. Την «ελευθερία» της ματωμένης γάζας και του δεκανικιού.

Ολα σικέ. Ολα τυποποιημένα σε αποκρουστικές δόσεις συσκευασίας. Η ελευθερία της πληροφόρησης πέθανε. Ζήτω η ελευθερία της παραπληροφόρησης και της διαστρέβλωσης. Φρόντισαν οι «απελευθερωτές» γι' αυτό. Πραγματικότητα και είδηση είναι αυτό που δίνουν οι μακελάρηδες και οι δολοφόνοι.

Τελικά ποιος έκανε τον πόλεμο και γιατί; Τον πόλεμο τον έκανε η φασιστική, ρατσιστική, θρησκόληπτη, παρανοϊκή, φιλοπόλεμη δεξιά; (΄Η ακροδεξιά;).

Και η άλλη Δεξιά; Αυτή που ευαγγελίζεται την ειρήνη; Η νομιμόφρων αστική Δεξιά, των Δημοκρατικών Κοινοβουλίων, των καλοσιδερωμένων πουριτανών, της νοθευμένης ρητορείας του βήματος, των αδάκρυτων κι ασυγκίνητων προφεσόρων; Των παγωνιών του ορθολογισμού και των «εθνικών συμφερόντων»! Η άλλη δεξιά (η συντηρητική, η νεοφιλελεύθερη, η χριστιανοδημοκρατική και σοσιαλδημοκρατική) εάν δε συμφωνούσε, γιατί δε σήκωσε μπαϊράκι; Γιατί δεν ξεκαθάρισε τη θέση της; Παρά όλος ο φιλειρηνικός αγώνας έπεσε στις πλάτες των λαών;

Μαλλιοτραβιούνται τώρα πάνω από τα συντρίμμια, πάνω από την μπόχα των πτωμάτων ποιος θα καρπιστεί το μεγαλύτερο μερίδιο της ληστείας.

Ποιοι επιπλέουν σ' αυτές τις περιπτώσεις; Αυτοί που επιπλέουν πάντα. Αυτοί που ταξιδεύουν με όλους τους ανέμους. Αυτοί που προσκυνούν όλους τους θεούς κι όλους τους διαβόλους! Αν όπως λένε αυτοί - οι Αμερικανοί - τους ενδιέφερε η πτώση και η εξόντωση του Σαντάμ και όχι τίποτε άλλο δηλαδή (τα πετρέλαια π.χ.), ο στόχος επετεύχθη. Τώρα σαν τίμια δημοκρατική χώρα, που σχίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα των λαών, δεν έχει παρά να παραμείνει 40 μέρες, άντε το πολύ δυο μήνες, να προκηρύξει τίμιες δημοκρατικές και ελεύθερες εκλογές, να δοθεί η διακυβέρνηση της χώρας σε μια νόμιμη ιρακινή κυβέρνηση και να ξεκουμπιστεί να φύγει. Να πάνε από κει που ήρθαν. Θα γίνει έτσι; Βλέπω πως αμφιβάλλετε κι εγώ το ίδιο!

Οχι άλλα δάκρυα και ψεύτικη συμπόνια για το Ιράκ. Μίσος μόνο και οργή. Αγώνας χρειάζεται. Οπως ο αγώνας όλων των λαών της Γης, θα συνεχίζεται πάντα για ένα καλύτερο μέλλον, πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο κι αντί για κοράκια και γεράκια, να πετούν στον καθαρό ουρανό περιστέρια και γλυκόλαλα πουλιά..!

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ