Το 'χουμε σημειώσει κι άλλη φορά, αλλά το ξανασημειώνουμε, με αφορμή την τελευταία φιλολογία - με πρωτοστάτη τον ΣΥΝ - περί «ισχυρής Ενωμένης Ευρώπης» και της προοπτικής ενός πολυπολικού κόσμου, ως διεξόδου στο σημερινό «μονοπολισμό» της αμερικανικής ηγεμονίας και κυριαρχίας.

Η ενδεχόμενη ύπαρξη και δεύτερου ή και ακόμη περισσότερων ισχυρών ιμπεριαλιστικών πόλων, δίπλα στις ΗΠΑ, δεν έχει να προσφέρει το παραμικρό στην ειρήνη, στην ασφάλεια και στη σταθερότητα του πλανήτη μας. Αντίθετα, σημαίνει την ενίσχυση του διεθνούς ιμπεριαλισμού, την εντονότερη εκμετάλλευση και καταλήστευση λαών και χωρών, την ακόμη μεγαλύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών και, επομένως, την αύξηση των πιθανοτήτων για τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, ακόμη και για γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση. Κι ας μην επιχειρούν ορισμένοι να θολώσουν τα νερά, κάνοντας παραλληλισμούς με τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περίοδο του «διπολικού κόσμου» μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πράγματι, η περίοδος εκείνη ήταν σχετικά ειρηνική, αλλά το γεγονός αυτό δεν οφείλεται στην ύπαρξη «δύο πόλων», αλλά στον αντίστοιχο διεθνή συσχετισμό δύναμης, μεταξύ των φιλοπολεμικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των φιλειρηνικών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων από την άλλη, με πρώτες την ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο γενικότερα.

Αλλωστε, τόσο στον Α΄ όσο και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολυπολικός ήταν ο κόσμος, αλλά οι πάντες γνωρίζουν πού οδήγησαν οι αντιθέσεις μεταξύ των τότε ιμπεριαλιστικών πόλων.