Περί τα μέσα του 1999 οι ιστορίες των χρηματιστηριακών συναλλαγών είχαν εισβάλει στη ζωή μας, στο όνομα των απίθανων κερδών που ορισμένοι φέρονταν πως αποκόμιζαν από τη νέα... επενδυτική ενασχόλησή που πρότειναν στους πολίτες οι εκπρόσωποι του κυβερνώντος κόμματος, η απόλυτη πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση που, θέλοντας να «κόψει» πόντους από τα πολιτικά οφέλη του ΠΑΣΟΚ, μίλαγε για εξελίξεις φυσιολογικές ενόψει της ένταξης στην ΟΝΕ.

Ηπλήρης αβεβαιότητα και ο τρόμος που έχει κυριεύσει δεκάδες χιλιάδες ανυποψίαστους πολίτες για τις προοπτικές και το «αύριο» των μετοχών τους δεν είναι κάτι περίεργο, αν αναλογιστούμε πως οι νεομυημένοι στο χρηματιστηριακό τζόγο είναι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες. Είναι όλοι αυτοί οι οποίοι, ακούγοντας τις περσινές σειρήνες που υπόσχονταν κέρδη με ουρά, έριξαν όλες τους τις οικονομίες στο βωμό του εύκολου πλουτισμού και τώρα βλέπουν τα χρήματά τους κυριολεκτικά να εξανεμίζονται.

Αν το καλοεξετάσουμε, σε κάθε είδους συναλλαγή, κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει. Ετσι και στο Χρηματιστήριο. Πολύ περισσότερο εδώ είναι με μαθηματική ακρίβεια διαπιστωμένο ότι κερδίζει όποιος έχει στην κατοχή του μεγάλα κεφάλαια και ζημιώνει ο λεγόμενος μικροεπενδυτής. Και πάντα στην πρώτη - πρώτη θέση οι ιδιοκτήτες μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών (αυτοί που μέσα στο 1999 καταβρόχθισαν περί τα 5 τρισεκατομμύρια δραχμές) και οι λεγόμενοι θεσμικοί επενδυτές, που σε λίγους μήνες πολλαπλασίασαν τα κεφάλαια που διαχειρίζονται και κατ' επέκταση τα κέρδη τους.

Το γεγονός ότι τα δύο κόμματα ερίζουν για το ποιος έχει ευθύνες σε σχέση με την πτώση στο Χρηματιστήριο και παράλληλα διατυπώνουν εκτιμήσεις πως «οι τάσεις μακροπρόθεσμα είναι ανοδικές», μάλλον αφήνει αδιάφορους όσους αποτελούν αντικείμενο λεηλασίας από τους κερδοσκόπους. Πολύ περισσότερο που και σήμερα να «γλιτώσουν», σε κάποια άλλη στροφή του χρηματιστηριακού τζόγου είναι σίγουρο πως θα κινδυνέψουν. Ισως από αυτή την άποψη και με δεδομένο ότι και επίσημα πλέον βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, καλό είναι να θυμίσουμε τι γράφαμε τον περασμένο Αύγουστο, απευθυνόμενοι στους εργαζόμενους και άλλους απλούς πολίτες που σπρώχνονταν προς τη Σοφοκλέους. « Οφείλουν - τόνιζε ο "Ρ" - πέρα και πάνω από όλα να γνωρίζουν ότι το "καλύτερο χαρτί" γι' αυτούς είναι η ίδια τους η εργασία και ο μισθός που τους εξασφαλίζει. Το δε κέρδος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την πάλη και τον αγώνα για "λίμιτ - απ" στις συνθήκες ζωής, το δικαίωμα στην εργασία, στις καλύτερες αμοιβές, στη διεύρυνση των λαϊκών καταχτήσεων και δικαιωμάτων. Γιατί, αν τα μυαλά μας πάρουν αέρα από τα πρόσκαιρα - και εν πολλοίς απροσδόκητα - κέρδη της οδού Σοφοκλέους, τότε υπάρχει έντονος κίνδυνος το ένα " λίμιτ - ντάουν" να διαδέχεται το άλλο...». Αλλωστε, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτός είναι ο καπιταλισμός και τούτες τις μέρες αυτό αποδείχνεται περίτρανα.