Τι κι αν κατέθεσαν ταλέντο, μεράκι, δημιουργία, σμιλεύοντας το «σώμα» του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού; Τι κι αν, παράγοντας πολιτισμό, τις περισσότερες φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες, καλλιέργησαν το «συγκριτικό πλεονέκτημα» της χώρας μας, αυτό που οι κυβερνώντες επικαλούνται μόνον όταν έχουν να αποκομίσουν κάποια οφέλη; Οι ίδιοι οι εργάτες του Πολιτισμού, αυτοί που μόχθησαν για τις Τέχνες και τα Γράμματα, φαίνεται ότι δεν έχουν θέση στις προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτιστικής πολιτικής.

Την ίδια στιγμή, που η κυβέρνηση σκορπά δισεκατομμύρια, με το πρόσχημα της Ολυμπιάδας και επιλεκτικά συνεχίζει να στηρίζει τους Μαικήνες του Πολιτισμού, κάνοντάς τους πλουσιότερους, αφήνει στην τύχη τους ανθρώπους που για δεκαετίες κατέθεταν ψυχή και δημιουργία. Η πολιτική επιλογή της, είναι δηλωτική εν τέλει της απαξίωσης απέναντι σε πολλούς καλλιτέχνες με σημαντικότατη προσφορά. Τους οποίους πολύ συχνά αναγκάζει να δημοσιοποιήσουν ότι «δεν τα βγάζουν πέρα», βάζοντας ίσως σε δοκιμασία την ίδια τους την αξιοπρέπεια.

Αυτή η ανάλγητη πολιτική δυστυχώς έχει πολλά θύματα. Και αυτοί που την ασκούν ούτε καν κοκκινίζουν ακόμα και μπροστά στη φωνή απόγνωσης της Δανάης Στρατηγοπούλου, της τραγουδίστριας του Αττίκ, της ποιήτριας και μεταφράστριας που γνώρισε στο Πανελλήνιο το ακριβό έργο του Νερούντα. Το «αηδόνι» που έγινε μύθος μέσα από αξεπέραστες ερμηνείες, αλλά και μέσα από την πολυσήμαντη δημιουργική προσφορά της στα Γράμματα, δηλώνει πως δεν έχει τα προς το ζην, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της τιμητικής σύνταξής της πηγαίνει στο ενοίκιο. Αλλά φαίνεται πως το αυτί αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις δεν ιδρώνει... Εχουν άλλες προτεραιότητες...