«Μα τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, αν οι επιχειρηματίες εγκαταλείπουν την Ελλάδα και προτιμούν να κάνουν επενδύσεις σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους; Αλλωστε, είναι γνωστό ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα...».

Αυτά ισχυρίζονταν χτες παράγοντες του υπουργείου Οικονομίας, όταν τους ζητήθηκε από το «Ρ» να σχολιάσουν την απόφαση της πολυεθνικής ΣΙΣΣΕΡ να βάλει λουκέτο στο εργοστάσιό της στην Αθήνα, να πετάξει στο δρόμο 500 εργαζόμενες και να μεταναστεύσει στη Βουλγαρία. Και ναι μεν, έχουν δίκιο όταν λένε ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, αλλά αυτό που ξέχασαν(;) να αναφέρουν είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της ποικιλόμορφης ενίσχυσης των επιχειρηματιών, ενθαρρύνει και χρηματοδοτεί με προκλητικό τρόπο και την εξαγωγή κεφαλαίου στις χώρες της Βαλκανικής, καθώς οι επενδύσεις προς τις χώρες αυτές έχουν ενταχθεί, από το Μάη του 2002, στον αναπτυξιακό νόμο, και επιχορηγούνται αδρά από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πρόκειται για τη συμβολή του κρατικού μηχανισμού, στην προσπάθεια της οικονομικής ολιγαρχίας να διεισδύσει στη «βαλκανική ενδοχώρα». Προσπάθεια, η οποία εντάθηκε μετά την ιμπεριαλιστική «συμμαχική» επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, η οποία στο οικονομικό της σκέλος πήρε τη μορφή του «Σχεδίου Οικονομικής Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων». Απότοκος αυτών των εξελίξεων είναι και η πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης να στηρίξει, μέσω κρατικών επιχορηγήσεων τις επενδύσεις στα Βαλκάνια, στα πλαίσια του «Ελληνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων». Ηδη οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομίας, σύμφωνα με πληροφορίες του «Ρ», από το β΄ εξάμηνο του 2002 έως και σήμερα έχουν εγκρίνει 12 -14 επενδυτικά σχέδια με προορισμό τις χώρες της Βαλκανικής, ενώ τις μέρες αυτές καταθέτει σχέδιο προς έγκριση και η βιομηχανία μπισκότων «Παπαδόπουλος», η οποία προτίθεται να πραγματοποιήσει επένδυση στη Βουλγαρία.

Η σχετική απόφαση για επέκταση των αναπτυξιακών κινήτρων προς τις χώρες της Βαλκανικής, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 670 (29/5/2002) και προβλέπει τα ακόλουθα:

• Στο άρθρο 1 αναφέρεται ότι οι διατάξεις του αναπτυξιακού νόμου 2601/98 επεκτείνονται και στις χώρες: Αλβανία, Βουλγαρία, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, Ρουμανία και Βοσνία - Ερζεγοβίνη.
• Στο άρθρο 2 προσδιορίζονται τα μέγιστα και τα ελάχιστα όρια επενδύσεων, τα οποία χρηματοδοτεί ο κρατικός προϋπολογισμός. Για ίδρυση παραγωγικών μονάδων στη μεταποίηση τα όρια αυτά καθορίζονται μεταξύ 800.000 και 5.000.000 ευρώ και από 300.000 έως 1.500.000 ευρώ για επενδύσεις στον αγροτικό τομέα. Η δε κρατική επιχορήγηση καθορίζεται στο 30% της συνολικής επένδυσης. Αν, δηλαδή, κάποιος επιχειρηματίας πραγματοποιήσει επένδυση ίση με το ανώτατο όριο του επιχορηγούμενου κόστους 5.000.000 ευρώ (= 1,7 δισ. δρχ.) θα εισπράξει από το ελληνικό δημόσιο 1.500.000 ευρώ (= 510 εκατ. δρχ.). Ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο, το οποίο μάλιστα, κατά παράβαση των υφιστάμενων διατάξεων του αναπτυξιακού νόμου, θα του καταβληθεί σε μια μόνο δόση, σε αντίθεση με τις επιχορηγήσεις για επενδύσεις που πραγματοποιούνται στην Ελλάδα, οι οποίες καταβάλλονται σε τρεις συνολικά δόσεις.

Στο υπουργείο Οικονομίας ισχυρίζονται - για να θολώσουν τα νερά - ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιχορηγηθεί επιχείρηση που κατεβάζει τα ρολά στην Ελλάδα και μεταφέρει τις παραγωγικές της δραστηριότητες σε χώρες της Βαλκανικής. Κατ' αρχάς αυτό δεν προβλέπεται από την Υπουργική Απόφαση, η οποία δεν αναφέρεται σε τέτοιες διακρίσεις, αλλά κάνει λόγο γενικά για επενδύσεις που πραγματοποιούν «ελληνικές» επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, χωρίς να θέτει όρους και προϋποθέσεις για τη συνέχιση της δραστηριότητάς τους στην Ελλάδα. Αλλά ακόμα και να προβλεπόταν κάτι τέτοιο, ήταν δύσκολο για μια επιχείρηση να πραγματοποιήσει επένδυση σε μια βαλκανική χώρα, να εισπράξει την επιχορήγηση και μετά από λίγο διάστημα να κλείσει τις εγκαταστάσεις της στην Ελλάδα; Μάλλον μας δουλεύουν οι κύριοι στο υπουργείο Οικονομίας.