«Σοκ και δέος» στην εργατική τάξη της χώρας επιχειρούν να προκαλέσουν, με αφορμή το λουκέτο στην «Πάλκο» και την εξαγορά της «Παπαστράτος» από την αμερικανική πολυεθνική. Η χρονική σύμπτωση δύο «κινήσεων» του κεφαλαίου, αποτέλεσε καλή ευκαιρία για τα «παπαγαλάκια» του ΣΕΒ και της κυβέρνησης για την τρομοκράτηση των εργαζομένων, τον μηδενισμό της άμυνας και της αντίστασή τους απέναντι στη νομοτελειακή (καπιταλιστική) παγκοσμιοποίηση. Στόχος να εδραιωθεί στους εργαζόμενους η αντίληψη ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα και κεκτημένα απέναντι στον εργοδότη. Αρπάζουν την ευκαιρία για να δώσουν ώθηση στα αντεργατικά τους σχέδια για παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (μερική απασχόληση, κατάργηση συμβάσεων και 8ωρου), πατώντας πάνω στον εφιάλτη της ανεργίας και τη μόνιμη αβεβαιότητα των εργαζομένων...

Αρχισαν πάλι το παραμύθι του «άκαμπτου νομοθετικού πλαισίου» των εργασιακών σχέσεων, τα «αντικίνητρα», όσον αφορά στην προσέλκυση των ξένων κεφαλαίων, κ.ο.κ. Ουδέν αναληθέστερον. Η βιομηχανική πολιτική των μέχρι τώρα κυβερνήσεων το πρώτο που φρόντιζε -είτε το ήθελε είτε όχι- ήταν πώς θα διευκολύνει τη διείσδυση του πολυεθνικού (κατά άλλους διεθνικού) κεφαλαίου, να άρει τα όποια προστατευτικά μέτρα της εγχώριας παραγωγής και των εργαζομένων, να καταργήσει κάθε είδους περιορισμούς (περιβαλλοντικούς), να προσφέρει γενναιόδωρα κίνητρα, συνάπτοντας αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις...

Εφτασαν στο σημείο να επιδοτούν, από τα λεφτά των εργαζομένων της χώρας μας, δηλαδή, το κεφάλαιο για να «επενδύει» στις... βαλκανικές χώρες. Η βιομηχανική πολιτική τους ήταν «παρούσα» και στο γκρέμισμα των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Το πρόβλημα δεν είναι βέβαιο το υψηλό εργατικό κόστος, αλλά η τάση του κεφαλαίου για αδιάκοπη επέκτασή του, η οποία όμως έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με την τάση για περιορισμό της καταναλωτικής δύναμης των λαϊκών μαζών. Η «παθητική» στάση όμως απέναντι στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μόνο δεινά εγγυάται...