Πριν καν καταλαγιάσει ο αχός των μαχών στο Ιράκ, το Παλαιστινιακό επανήλθε στο προσκήνιο της διεθνούς επικαιρότητας με την παρουσίαση του ειρηνευτικού σχεδίου που εκπόνησε το διαμεσολαβητικό κουαρτέτο (ΗΠΑ - ΟΗΕ - ΕΕ - Ρωσία), του επονομαζόμενου «οδικού χάρτη». Πολύ πριν εξαπολυθεί η αμερικανο-βρετανική στρατιωτική επιχείρηση στο Ιράκ, ο Λευκός Οίκος κατέστησε σαφές ότι εντάσσει την επίλυση του Παλαιστινιακού στο πλαίσιο της γενικότερης «αναδιαμόρφωσης» του ευρύτερου αραβικού κόσμου. Ο Πρόεδρος Μπους εκτιμούσε ότι «ο εκδημοκρατισμός στο Ιράκ» (μέσα από τον πόλεμο και την επιβολή μιας κατοχικής διοίκησης) θα επιταχύνει την εξεύρεση οριστικής λύσης στο ζήτημα.

Η γενικότερη αίσθηση, βέβαια, ήταν και είναι ότι ο πόλεμος στο Ιράκ αποτελεί το πρώτο επεισόδιο σειράς εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή του Κόλπου, που κάθε άλλο παρά θετικές θα μπορούσαν να είναι, δεδομένης της διατυπωμένης αμερικανικής επιθυμίας «οι αραβικές ηγεσίες, συνολικά, να αντιληφθούν τα νέα δεδομένα και να συμμορφωθούν με αυτά», όπως χαρακτηριστικά διαμήνυσε η Ουάσιγκτον και στη Συρία. Οπως μπορεί, λοιπόν, εύκολα να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, το πρώτο «θύμα» των «νέων δεδομένων» που δημιούργησε, κατά τον Κόλιν Πάουελ, ο πόλεμος στο Ιράκ, δε θα μπορούσε να είναι παρά η αχίλλειος πτέρνα της αραβο-ισραηλινής διένεξης: το Παλαιστινιακό.

Τα σχέδια της αμερικανικής ηγεσίας, που όπως χαρακτηριστικά τονίζουν πολλοί αναλυτές είναι η πρώτη φορά που ταυτίζονται τόσο ξεκάθαρα και απόλυτα με αυτά της ισραηλινής ηγεσίας, είχαν, λίγο πολύ, γνωστοποιηθεί πολλούς μήνες νωρίτερα. Ηδη, από την έναρξη των αιματηρών ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων με την επονομασία «Προστατευτικό Τείχος», τον Απρίλη του 2002, στη Δ. Οχθη, το Τελ Αβίβ κατέστησε σαφές ότι θεωρεί τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ «άσχετο των εξελίξεων». Το ουσιαστικό ισραηλινό αίτημα, που ήταν η περιθωριοποίηση του Αραφάτ και της Παλαιστινιακής Αρχής υπό αυτόν, υιοθετήθηκε, μετά από ορισμένους διπλωματικούς ελιγμούς, σχεδόν αυτολεξεί από το Λευκό Οίκο.