Αν και πολλοί έσπευσαν να υποβαθμίσουν τη διένεξη Αραφάτ - Αμπάς σε «προσωπικό ζήτημα», φαίνεται ότι οι αιτίες είναι βαθύτερες και σχετίζονται άμεσα με τον «οδικό χάρτη», τουλάχιστον με βάση τα ελάχιστα στοιχεία για το περιεχόμενό του, που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα. Σύμφωνα με αυτά, ο «χάρτης» χωρίζεται σε 3 φάσεις: στην πρώτη (που θεωρητικώς ολοκληρώνεται στα τέλη Μάη) η Παλαιστινιακή Αρχή θα δεσμευτεί για την ασφάλεια του Ισραήλ και θα προχωρήσει σε κατάσχεση του οπλισμού των παλαιστινιακών οργανώσεων και σε σύλληψη όσων έχουν εμπλακεί σε αντι-ισραηλινές δολοφονικές επιθέσεις, είτε εντός είτε εκτός των παλαιστινιακών εδαφών. Το Ισραήλ δε θα υποσκάψει με ακραίες αντιδράσεις την παλαιστινιακή προσπάθεια, θα βοηθήσει στη βελτίωση της ανθρωπιστικής κατάστασης και οι δύο πλευρές θα αρχίσουν να συνεργάζονται σε θέματα ασφαλείας, ενώ θα διεξαχθούν εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη.

Μετά την εκλογή παλαιστινιακής κυβέρνησης και εφόσον θα έχει προηγηθεί η απόσυρση του ισραηλινού στρατού στα σημεία που κατείχε μέχρι την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα, ο «οδικός χάρτης» εισέρχεται στη δεύτερη φάση του. Το Δεκέμβρη του 2003 θα συγκληθεί διεθνής διάσκεψη υπό το Κουαρτέτο, όπου θα ανακηρυχτεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος με προσωρινά διεθνή σύνορα, ενώ το Ισραήλ θα παγώσει εντελώς κάθε εποικιστική δραστηριότητα. Η τρίτη φάση θα διαρκέσει από τις αρχές του 2004 μέχρι το 2005, οπότε και θα διευθετηθούν όλα τα μείζονα ζητήματα, όπως είναι τα οριστικά παλαιστινιακά σύνορα, το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, το καθεστώς των εποικισμών και η επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων.

Το σχέδιο, με βάση τα σημεία του που έγιναν γνωστά, χαρακτηρίστηκε από την πλειοψηφία του αραβικού Τύπου «οδηγός αποτυχίας». Εντονα αρνητικές ήταν και οι πρώτες αντιδράσεις εντός των παλαιστινιακών εδαφών. Οι οργανώσεις «Χαμάς», «Τζιχάντ» και «Ταξιαρχίες των Μαρτύρων του αλ Ακσα» κατέστησαν σαφές ότι εφόσον συνεχίζεται η κατοχή, δεν πρόκειται να παραδώσουν τα όπλα. Αλλες οργανώσεις, όπως το «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» επισήμαινε ότι ο «οδικός χάρτης» απαιτεί μια σειρά υποχωρήσεων από την παλαιστινιακή πλευρά, χωρίς το Ισραήλ να υποχρεώνεται ούτε καν να αποχωρήσει από τα παλαιστινιακά εδάφη.

Σ' αυτό το σημείο φαίνεται ότι έγκειται και η ουσία της διένεξης του Αμπού Μάζεν με τον Γιάσερ Αραφάτ. Ο Μάζεν, μήνες νωρίτερα, είχε χαρακτηρίσει «τραγικό λάθος τη στρατιωτικοποίηση της Ιντιφάντα», υποστηρίζοντας ότι προκάλεσε περισσότερα δεινά στους Παλαιστινίους από όσα, ήδη, υπέφεραν. Ο Μάζεν θεωρεί ότι μοναδική λύση είναι οι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ και η εγκατάλειψη κάθε μορφής βίαιης αντίστασης απέναντι στον ισραηλινό στρατό, ο οποίος χρησιμοποιεί κάθε δυνατό πρόσχημα για να αιματοκυλίζει τον παλαιστινιακό λαό.

Οι επικριτές του, όμως, αντιτείνουν ότι μπορεί ο ισραηλινός στρατός να είναι μέσα στις παλαιστινιακές πόλεις και ο φόρος αίματος να είναι βαρύς, αλλά πλέον η ισραηλινή οικονομία παραπαίει, το προφίλ του Ισραήλ στη διεθνή κοινή γνώμη έχει αμαυρωθεί, η αντιπαράθεση εντός της ισραηλινής κοινωνίας έχει κορυφωθεί, το αίσθημα ανασφάλειας έχει φθάσει στο έπακρο αναγκάζοντας τους Ισραηλινούς να νιώσουν πώς ζουν οι Παλαιστίνιοι καθημερινά. Αλλωστε, όπως τονίζουν, μέχρι σήμερα το Ισραήλ δεν έχει τηρήσει καμία από τις συμφωνίες που έχει υπογράψει, γιατί να το κάνει τώρα, που έχει εξασφαλίσει την αμέριστη και άνευ όρων υποστήριξη της Ουάσιγκτον και που οι Παλαιστίνιοι θα βρεθούν εντελώς άοπλοι, στο έλεος του Σαρόν;

Εξ αυτών προκύπτει και άλλο ένα ερώτημα: με ποιον τρόπο ο Μάζεν και ο Νταχλάν θα καταφέρουν να αφοπλίσουν τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Δεν είναι λίγοι οι Παλαιστίνιοι που εκτιμούν ως εξαιρετικά ορατό τον κίνδυνο μιας εμφύλιας σύρραξης, προοπτική που, φυσικά, θα ικανοποιήσει τα πιο αισιόδοξα σχέδια του Αριέλ Σαρόν. Την ίδια στιγμή, έτσι όπως είναι διατυπωμένος ο «οδικός χάρτης», ο ισραηλινός στρατός διατηρεί το δικαίωμα με κάθε πρόσχημα να παρατείνει την παρουσία του στα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ, πρακτικά, το Ισραήλ δεν υποχρεώνεται ούτε να διαλύσει τους εποικισμούς, ούτε να κατεδαφίσει το διαχωριστικό τείχος που κατασκευάζει στη Δ. Οχθη, προσαρτώντας επιπλέον εδάφη και αποστερώντας την περιοχή από το 80% της καλλιεργήσιμης γης της και των υδάτινων πόρων της.