Στην πρόσκληση, οι δύο οικοδεσπότες, Γ. Παπανδρέου και Α. Διαμαντοπούλου, και «σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες», όπως σημειώνεται, μας υπόσχονται ότι θα παρουσιάσουν προτάσεις για τη «γυναικεία προοπτική και το ρόλο των γυναικών στην ενδυνάμωση της ΕΕ και στην ανάπτυξη μιας ισχυρής ευρωπαϊκής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής».

Ξεκάθαρος, λοιπόν, ο στόχος τους, η ισχυροποίηση της ΕΕ, βάζοντας στο παιχνίδι και τις γυναίκες, σε μια εποχή αυξημένης επιθετικότητας των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού και του μεγάλου κεφαλαίου.

Ισχυροποίηση, όμως, των καπιταλιστικών ενώσεων, όπως είναι η ΕΕ, σημαίνει παραπέρα αύξηση της εκμετάλλευσης των λαών και συσσώρευση υπερκερδών στα μονοπώλια και στην ολιγαρχία του πλούτου. Καθαρά πράγματα, για να μη δημιουργούνται συγχύσεις στη συνείδηση της εργάτριας και του εργάτη από το στρογγύλεμα των λέξεων και των εννοιών.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Οι ιμπεριαλιστές, όταν ενώνονται γίνονται ακόμη πιο ασύδοτοι και πιο επικίνδυνοι. Οταν δεν τους βγαίνουν όπως τα έχουν υπολογίσει, προχωρούν παραπέρα. Κάνουν πολέμους, αλλάζουν σύνορα, δημιουργούν καινούριες αγορές, καταληστεύουν λαούς και χώρες και δολοφονούν εν ψυχρώ. Φροντίζουν πάντα, όμως, να προετοιμάζουν ιδεολογικά το έδαφος, αξιοποιώντας όλους τους «υπαλλήλους» τους.

Μπορεί μια ιμπεριαλιστική ένωση, όπως η ΕΕ, να διασφαλίσει την ειρήνη; Από πού πηγάζει η προοπτική της ΕΕ ως αντίπαλο δέος στην επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού;

Ξεχνούν το ρόλο που έπαιξε η ΕΕ στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας πριν λίγα χρόνια; Η δήθεν φιλειρηνική στάση κάποιων χωρών στον πόλεμο κατά του Ιράκ, ήταν απόρροια των ιδιαίτερων συμφερόντων τους και μόνο. Δεν τα είχαν βρει στη μοιρασιά της λείας με τους εισβολείς. Ηταν οι ίδιες χώρες (οι κυβερνήσεις τους), που πρωτοστάτησαν ή έβαλαν πλάτη στο διαμελισμό των Βαλκανίων, μετά την αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Είναι οι ίδιες χώρες που τώρα επενδύουν στα Βαλκάνια, γιατί βρίσκουν πάμφθηνη εργατική δύναμη και εξουθενωμένους λαούς από τη βάρβαρη επέλαση του καπιταλισμού.

Μέσα σ' αυτές τις χώρες φιγουράρει και η «ισχυρή Ελλάδα» του φιλειρηνιστή κ. Σημίτη, που παραχώρησε στεριά, θάλασσα και ουρανό στους δολοφόνους των λαών της Βαλκανικής και όχι μόνο.

Τώρα κάνει πως δεν καταλαβαίνει, όταν οι βιομήχανοι πετούν στους δρόμους μαζικά εργάτριες και εργάτες, 50 και 55 χρόνων οι περισσότεροι, χωρίς πλέον εργασιακή προοπτική. Αντίθετα, τους χλευάζει με τις υποσχέσεις για προγράμματα κατάρτισης, ειδίκευσης και επιχειρηματικότητας.

«Συμβιβασμός της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή», «συμβιβασμός των αναγκών των εργαζομένων και των επιχειρήσεων», προέτρεπε η Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας πριν δύο χρόνια και η κυβέρνηση, υπάκουη στις εντολές του μεγάλου κεφαλαίου, έβαλε σε εφαρμογή τα σχέδιά τους. Συζητήσεις, φόρουμ, συνέδρια και ό,τι άλλο υπάρχει, μπήκαν στην ημερήσια διάταξη του στόχου της φθοράς των συνειδήσεων των εργαζομένων και ιδιαίτερα της εργαζόμενης γυναίκας. Ο χορός καλά κρατεί, οι αυταπάτες για την αντιμετώπιση της ανεργίας βρίσκουν έδαφος με τις ευέλικτες μορφές εργασίας, που γενικεύονται, και με τη μερική απασχόληση.

Η τάση συρρίκνωσης της απασχόλησης είναι δεδομένη σε πολλούς κλάδους (ιματισμός, σιδηρουργία, αυτοκινητοβιομηχανία κλπ.). Ο ΣΕΒ απαιτεί, εκβιάζει και αγωνίζεται για την «αύξηση της ανταγωνιστικότητας», δηλαδή των υπερκερδών τους. Η κυβέρνηση προσπαθεί δήθεν να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας, όταν η δική της πολιτική υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Και εμφανίζεται, στο φόντο των επικείμενων εθνικών εκλογών, πότε να ανακοινώνει προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας, πότε να ρίχνει την ευθύνη στην εργοδοσία, όταν η πολιτική της ενισχύει την ασυδοσία των επιχειρηματιών.

Οι εργαζόμενοι, όμως, και ο λαός πρέπει να έχουν καθαρό ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι αυτή που έβαλε πλάτη να περάσουν οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις στη χώρα μας. Είναι η στάση του ΣΥΝ, που όχι μόνον ψήφισε και στήριξε αυτές τις πολιτικές που απορρέουν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά καλλιέργησε και αυταπάτες στους εργαζόμενους. Οτι φτάνει η ενότητα στο πρόβλημα, χωρίς να θίγονται οι αιτίες που βρίσκονται στα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος, για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού μας. Οτι φτάνουν κάποιες ρυθμίσεις, κάποιες θεσμοθετήσεις και κάποιες προσωρινές παροχές και όλοι θα ζήσουμε καλά και ο καπιταλισμός καλύτερα.

Είναι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που αδρανοποίησαν το μόνο αποτελεσματικό όπλο, που έχουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους σήμερα, τον ταξικό αγώνα, μέσα από τις λογικές και τις πολιτικές του «κοινωνικού διαλόγου» και του μικρότερου κακού.

Η ενθάρρυνση για το κυνήγι μιας θέσης απασχόλησης καταλήγει στην κάθε μορφής υποαπασχόληση και υποταγή της γυναίκας και στην αποδοχή, από μέρους της, της μεγαλύτερης εκμετάλλευσης. Ετσι, να δέχεται αδιαμαρτύρητα το ότι έχει γίνει μια σύγχρονη δούλα χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις.

Αυτή την ευρωπαϊκή προοπτική μάς προτείνουν για τις γυναίκες. Αυτή την προοπτική την απορρίπτουμε, γιατί δεν την αξίζουμε. Η δικιά μας πρόταση είναι ο ενωμένος ταξικός αγώνας. Η συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα και στο μαχητικό γυναικείο κίνημα.

Είναι η ενίσχυση του ΠΑΜΕ και η ισχυροποίηση του αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού κινήματος. Αυτό θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί βαθιά απ' όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους ότι η σύγκρουση με την κυρίαρχη εκμεταλλευτική πολιτική είναι αναπόφευκτη. Συμφέρον τους είναι η αποδυνάμωση, ο απεγκλωβισμός από την ΕΕ μέχρι τη διάλυσή της.

Μόνον αν οι λαϊκές δυνάμεις κάθε χώρας βάλουν τέτοιο στόχο, μπορεί να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, που καταδυναστεύει σήμερα γυναίκες και άντρες, όλη την εργατική λαϊκή οικογένεια.

Η Ευρώπη των λαών της, η σοσιαλιστικά ενωμένη Ευρώπη είναι το μέλλον μας, γιατί αυτή μπορεί να υπερασπίσει την ειρήνη και να υπηρετήσει τον άνθρωπο και τις σύγχρονες ανάγκες του.