Αλλες χρονιές το εργοστάσιο έσφυζε από ζωή. Τώρα δεν έχει ούτε ένα μεροκάματο...

Η Ευθυμία Βαβουλίδου είναι 22 χρόνων. Την προηγούμενη χρονιά δούλεψε πρώτη φορά στην «Κοβίτα», μια κονσερβοποιία της περιοχής, που ένα χρόνο πριν απασχολούσε 310 εποχιακούς και φέτος θα μείνει κλειστή. «Εκανα 48 μεροκάματα αντί για 56, λόγω ατυχήματος. Δεν μπόρεσα να συμπληρώσω τα 50 και πέρασα όλη τη χρονιά ξεκρέμαστη, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δεν είναι λύση η εποχιακή δουλιά, θέλω μόνιμη. Εχω κάνει αιτήσεις σε κλωστοϋφαντουργία, αλλά αυτοί αντί να προσλαμβάνουν κόσμο, διώχνουν κι αυτούς που έχουν».

Οταν μας μιλάει για τη δουλιά στην κονσερβοποιία, στα λόγια της διαβάζεις την αγανάκτηση. «Δούλευα 8 ώρες με ένα τέταρτο διάλειμμα. Στο πόστο που ήμουνα, στο "ριπίτερ", τρέχαμε πανικόβλητοι δυο μήνες. Μας είχανε μπαλάκι μέσα στο εργοστάσιο και δουλεύαμε μέσα στην ποτάσα. Η ανάγκη σε κάνει να ζητάς τέτοια δουλιά. Οταν δεν έχεις πόρους, πας για τα 170 χιλιάρικα το μήνα και για τα λίγα ένσημα. Τι άλλο να κάνεις; Να πας στη Γερμανία; Και οι άλλοι που πήγανε γυρίσανε σε δυο μήνες. Μήπως κι εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα;».

Σε ένα διαλογητήριο της περιοχής, βρίσκουμε 15 γυναίκες να δουλεύουν στα κεράσια. «Είναι από τη Λαμία», μας εξηγούν. «Δικά μας φέτος δεν είχαμε». Με σκυμμένο το κεφάλι, τα χέρια τρέχουν πάνω στον καρπό, διαλέγουν το σκάρτο και βάζουν τον καλό στο τελάρο. Οι κουβέντες λιγοστές, ο χρόνος πιέζει. Την προηγούμενη βδομάδα κάνανε ένα - δυο μεροκάματα. Το σημερινό μπορεί να είναι και το τελευταίο για αυτή τη χρονιά. Μισόλογα, για τα ένσημα που δεν κολλούνται, για το ταμείο που είναι δύσκολο να βγεις, για τις ανάγκες στο σπίτι που μεγαλώνουν και για την εποχιακή δουλιά που «πριν 8χρόνια ήταν τουλάχιστον 6 μήνες και τώρα ψάχνεις το μεροκάματο με την ψυχή στο στόμα».

Και για να βρεις αυτή τη δουλιά πρέπει να βάλεις πολιτικό μέσο. «Ναι πολιτικό μέσο, για λίγα μεροκάματα το χρόνο. Γιατί όσο μειώνονται οι μόνιμες θέσεις απασχόλησης τόσο γίνονται περισσότεροι οι εργάτες που στρέφονται στην εποχιακή απασχόληση», εξηγεί η Ιορδάνα Πέντση, πρόεδρος του Σωματείου των Εποχιακών στην Πέλλα. Δίπλα της η γραμματέας του Σωματείου, Εύα Ιωαννίδου, συμπληρώνει την εικόνα: «Δουλεύουμε φέτος, πληρωνόμαστε του χρόνου. Στην ΚΟΒΙΤΑ υπάρχουν γυναίκες που δεν έχουν πάρει ακόμη δώρο Χριστουγέννων και επίδομα άδειας. Δε μιλάνε γιατί φοβούνται πως δε θα τις ξαναπάρουν στη δουλιά. Η καλύτερη επιχείρηση δίνει το επίδομα την επόμενη άνοιξη. Αλλες πάλι, αν δεν τους πιέσεις, δεν το δίνουν και καθόλου».

Τα προβλήματα της εργατιάς δεν προέκυψαν σήμερα. Απλά τώρα πια δεν μπορεί να τα κρύψει η κυβέρνηση όσο και αν προσπαθεί να ραφινάρει τη βαθιά αντεργατική πολιτική της.

«Η Νάουσα συντηρείται από τους συνταξιούχους του ΙΚΑ. Αν δεν υπήρχαν και αυτοί δεν ξέρουμε πού θα βρισκόμασταν σήμερα. Με τα 100 - 150 χιλιάρικα σύνταξη, βοηθάνε στα φροντιστήρια των παιδιών, στα έξοδα του σπιτιού», λέει ο Χ. Μπίτζιος, πρόεδρος του Σωματείου των εποχιακά εργαζόμενων στη διαλογή και ψύξη.

Οι εποχιακά εργαζόμενοι είναι ζήτημα αν καταφέρουν να βγουν στη σύνταξη. «Το όριο ηλικίας είναι πολύ μεγάλο. Στα 65 χρόνια με 4.500 ένσημα. Με 100 ένσημα το χρόνο δε θα βγούμε ποτέ στη σύνταξη. Πρέπει να δουλεύουμε συνέχεια 45 χρόνια. Ομως τις γυναίκες μόλις πατήσουμε τα 45-50 δε μας παίρνουν στη δουλιά», λέει η Ι. Πέντση. Και όλο πίκρα σημειώνει: «Την ψηφίσαμε τη μερική απασχόληση. Τώρα εισπράττουμε τις συνέπειες. Λένε "δημιουργούνται θέσεις εργασίας". Πού είναι και δεν τις βλέπουμε;»

«Τίποτα δε διασφαλίζει τη δουλιά μας, τις θέσεις εργασίας, τα εργασιακά μας δικαιώματα. Μόνο εμείς οι ίδιοι με τον αγώνα μας», λέει ο Τάσος Τουτσίδης, χειριστής ανυψωτικών μηχανημάτων που πριν μερικά χρόνια επιστρέφοντας από άδεια βρήκε κλειστό το εργοστάσιο που δούλευε, τα «Ελληνικά Κλωστήρια».