Το σκηνικό μπορεί να γίνεται όλο και σκληρότερο για τους εργαζόμενους, αλλά είναι χαρακτηριστικό. Ο ένας μετά τον άλλο, οι δείκτες που αφορούν στις εξελίξεις στην οικονομία παίρνουν την αντίστροφη πορεία. Η παραγωγή παρουσιάζει τάσεις συρρίκνωσης. Η ανεργία φουντώνει. Τα λαϊκά εισοδήματα πέφτουν ακόμη πιο γρήγορα. Παραγωγικές μονάδες κλείνουν. Τα πάντα δείχνουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και οσονούπω η οικονομία θα μπει για τα καλά σε φάση κρίσης. Είναι η φάση εκείνη του οικονομικού κύκλου, που, όσο και αν οι απολογητές του συστήματος επιχειρούν να τη βγάλουν από το μυαλό τους, αυτή έρχεται και ξαναέρχεται, για να τους θυμίζει ότι οι νομοτέλειες του καπιταλιστικού συστήματος, η φύση του και το περιεχόμενό του δεν αλλάζουν, όσο κι αν περνάνε οι δεκαετίες και οι αιώνες.

Σε πείσμα, μάλιστα, όλων εκείνων που μέχρι πρόσφατα μίλαγαν για το «τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών», όχι μόνο θα υπάρξει οικονομική κρίση, αλλά αυτή τη φορά το ξέσπασμά της θεωρείται πιθανότατο να συνοδευτεί και από το παλαιόθεν χαρακτηριστικό του υποπληθωρισμού, κάτι που απουσίαζε σχεδόν απ' όλες τις μεταπολεμικές κρίσεις...