Πού πηγαίνει, λοιπόν, ο απροσμέτρητος αυτός πλούτος, αφού οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις παραμένουν στον αστερισμό της σκληρής λιτότητας; Πάντως όχι σε φορολογικές ελαφρύνσεις των εργαζομένων. Η φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων γίνεται κάθε χρόνο και επαχθέστερη. Ούτε σε κοινωνικές παροχές, όμως, πηγαίνει ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους πλούτος. Για παράδειγμα, οι τομείς της δημόσιας Υγείας και Παιδείας πορεύονται στο γνωστό τέλμα, ενώ όλο και περισσότερο πρέπει να βάζουν το χέρι στην τσέπη όσοι έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες τους. Τα επιδόματα ανεργίας δεν κάνουν, πλέον, ούτε για ελεημοσύνη, κλπ., κλπ.

Κι αν κάποιος υποψιαστεί, ότι τα χρήματα αυτά πηγαίνουν στα λεγόμενα «μεγάλα έργα», ας σκεφθεί ότι, αφ' ενός, μιλάμε για ασυγκρίτως πολύ μεγαλύτερα ποσά και, αφ' ετέρου, αρκετά απ' αυτά υποτίθεται πως γίνονται με τη μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης. Με άλλα λόγια, θα τα πληρώσουμε στις επόμενες δεκαετίες και, μάλιστα, πανάκριβα.

Τέλος, αποκλείοντας και το ενδεχόμενο ο τεράστιος αυτός πλούτος να βρίσκεται στα κρατικά ταμεία - όπως όλοι γνωρίζουν τα τελευταία είναι άδεια - ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.