Επιχειρηματικές ευκαιρίες στη Μέση Ανατολή ήταν το θέμα ημερίδας που οργάνωσε προχτές το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Θεσσαλονίκης, που πιστεύει ότι η «μακρόπνοη και σταθερή ανάπτυξη της χώρας μας μπορεί να προέλθει μόνο από την αύξηση των εξαγωγών».

Παλιά βέβαια, πανάρχαια η επιδίωξη κάθε χώρας και κάθε οικονομίας να προωθεί τις εξαγωγές. Μόνο που για να έχει μια χώρα αποτελέσματα στην αύξηση των εξαγωγών πρέπει η οικονομία της να είναι σε θέση να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που να μπορούν να σταθούν και καθιερωθούν στις διεθνείς αγορές.

Παλιά επίσης και η επιδίωξη της Ελλάδας για προώθηση των εξαγωγών σε ένα χώρο οικείο και κοντινό, όπως είναι η Μέση Ανατολή. Η παρουσία όμως σ' αυτές τις ημερίδες αξιωματούχων της ελληνικής πολιτείας και επιχειρηματικών οργανισμών και οι τοποθετήσεις τους πολλές φορές εκφράζουν ευσεβείς πόθους της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης, που πάνε πολύ πιο πέρα από τον τομέα των εξαγωγών.

Είπε για παράδειγμα στην πιο πάνω ημερίδα ο διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Οργανισμού Εξωτερικού Εμπορίου, Δ. Μάρδας, ότι «θα επιδιωχτεί η χώρα να γίνει το κέντρο των υποστηρικτικών υπηρεσιών (αποθήκευσης κλπ.) διεθνών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή». Μ' άλλα λόγια, καλό το εξαγωγικό εμπόριο αλλά να μην ξεχνάμε και τον εξαρτημένο και κομπραδόρικο χαρακτήρα της οικονομίας μας και το ρόλο που η άρχουσα τάξη επιθυμεί να διασφαλίσει για την Ελλάδα στο νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Ειπώθηκε ακόμα σε σχέση με την Κύπρο και τις εμπορικές σχέσεις της με την Ελλάδα, ότι «η ανοικοδόμηση του Ιράκ αποτελεί ένα γιγαντιαίο οικονομικό εγχείρημα, στο οποίο ανεξάρτητα από τις ανατροπές και αναδιατάξεις στις διεθνείς ισορροπίες της περιοχής, ενυπάρχει η ευκαιρία και η δυνατότητα να ενταχθούν και αξιοποιηθούν ποικιλόμορφα οι επιχειρηματικές συνέργειες Ελλάδας - Κύπρου, οι διασυνδέσεις τους καθώς και τα συγκριτικά πλεονεκτήματά τους».

Τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά άλλη μια ομολογία ότι παρά τις φαινομενικές ελληνικές αντιρρήσεις στον πόλεμο του Ιράκ, εκείνο που είχαν από την αρχή και έχουν ακόμα στο νου τους οι εκπρόσωποι κυβέρνησης - πλουτοκρατίας, ήταν το πώς θα επωφεληθούν από τις ευκαιρίες επιχειρηματικής επέκτασης που παρέχει το κατεστραμμένο και υπό «ανοικοδόμηση» Ιράκ. Το πώς δηλαδή θα μπορέσουν οι Ελληνες επιχειρηματίες να συμμετέχουν στο μεταπολεμικό πλιάτσικο και να βάλουν στο χέρι μέρος της λείας του πολέμου. Είναι τόσο έντονες οι διαθέσεις αυτές που δεν κρύβονται με τίποτα. Ούτε στις συζητήσεις περί εξαγωγών μπορούν να χαλιναγωγηθούν!