Στις 25 Ιουνίου 2003 υπογράφονται στην Ουάσιγκτον οι «Συμφωνίες μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής σχετικά με την έκδοση και την αμοιβαία δικαστική συνδρομή». Οι Συμφωνίες εγκρίθηκαν στο Συμβούλιο των Υπουργών Δικαιοσύνης στις 3 Ιουνίου στις Βρυξέλλες. Η πολιτική ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης είναι μεγάλη ενώπιον των ευρωπαϊκών λαών και της ιστορίας, γιατί όχι μόνο συνυπέγραψε αυτές τις Συμφωνίες, αλλά και γιατί θα τις υπογράψει στην Ουάσιγκτον ως προεδρεύουσα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτού του είδους οι Συμφωνίες που με πρόσχημα τη δήθεν καταπολέμηση της τρομοκρατίας συνεχώς πλουτίζουν το αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο, κύριο και βασικό σκοπό έχουν όχι τόσο τη δίωξη των κοινών εγκληματιών, αλλά των προσώπων που καταζητούνται για επαναστατική δράση και συμμετοχή σε απελευθερωτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες. Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικές, αφού συνάπτονται μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών που καταπολεμούν την ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων. Ετσι, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κυρίαρχης μονοπωλιακής αστικής τάξης των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπογράφοντας με τις ΗΠΑ αυτές τις Συμφωνίες ανατρέπουν θεμελιώδεις Συνταγματικούς και Δικονομικούς Κανόνες και Αρχές που διέπουν το θεσμό της έκδοσης, θέτουν σε διαπραγμάτευση τα Συνταγματικά Κείμενα και εκδίδουν τους ίδιους τους πολίτες τους ακόμα και για πολιτικά εγκλήματα σε χώρα που επιβάλλεται η ποινή του θανάτου σε μεγάλη έκταση.

Η εν γένει Νομοθεσία που ισχύει μέχρι σήμερα στη χώρα μας σχετικά με την έκδοση είναι: α) Το άρθρο 5, παρ. 2, εδ. γ του Συντάγματος 1975/1986. Με τη διάταξη αυτού του άρθρου απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας, β) Τα άρθρα 436 - 456 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, γ) Η από 13/12/1957 Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την έκδοση που υπογράφτηκε στο Παρίσι και που κυρώθηκε με το νόμο 4165 / 1961. δ) Το πρόσθετο πρωτόκολλο αυτής της Σύμβασης που κυρώθηκε με το νόμο 1129/1981. ε) Οι διμερείς Συμβάσεις που έχει συνάψει η Ελλάδα με άλλες χώρες. Συμβάσεις περί εκδόσεως έχει συνάψει η Ελλάδα με τις: Αλβανία, Αυστρουγγαρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ (1932, 1938), Ισπανία, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο, Μεγάλη Βρετανία, Τουρκία, Τσεχοσλοβακία, Αίγυπτο, Ρουμανία, Ρωσία, Συρία, Ελβετία, Ιταλία.

Με βάση τους διεθνώς αναγνωρισμένους Κανόνες και Αρχές και την εν γένει νομοθεσία, η οποία, σημειωτέον, δεν παρουσιάζει διαφορές με αυτές των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η έκδοση απαγορεύεται: α) Εάν το άτομο του οποίου ζητείται η έκδοση είναι ημεδαπός κατά το χρόνο της εκτέλεσης της πράξεως. Ελληνας υπήκοος δεν εκδίδεται και εάν έχει παράλληλα και υπηκοότητα του κράτους που ζητά την έκδοση, β) Εάν η δίωξη και η τιμωρία του τελεσθέντος στην αλλοδαπή εγκλήματος ανήκει κατά τους ελληνικούς νόμους στην αρμοδιότητα των ημεδαπών δικαστηρίων, γ) Εάν πρόκειται περί εγκλήματος το οποίο κατά τους ελληνικούς νόμους χαρακτηρίζεται ως πολιτικό, στρατιωτικό, φορολογικό ή του Τύπου ή διώκεται μόνο κατ' έγκληση του αδικηθέντος ή προκύπτει από τις περιστάσεις ότι από πολιτικό σκοπό ζητείται η έκδοση. Στις συμβάσεις για την έκδοση της Ελλάδας μετά ξένων κρατών στην απαγόρευση περιλαμβάνουν και τα συναφή προς τα πολιτικά εγκλήματα. Απαγορεύεται η έκδοση και για μη πολιτικό έγκλημα, όταν κατά την κρίση του δικαστηρίου αυτή ζητείται για σκοπό πολιτικό, δ) Εάν κατά τους νόμους του κράτους που ζητά την έκδοση ή του δικού μας κράτους ή του κράτους στο οποίο έγινε το έγκλημα έχει επέλθει προ της περί εκδόσεως απόφασης, νόμιμος λόγος που κωλύει τη δίωξη ή την εκτέλεση της ποινής ή αποκλείει ή εξαλείφει το αξιόποινο. Λόγοι που εξαλείφουν το αξιόποινο κατά τους ελληνικούς νόμους είναι η αμνηστία, η παραγραφή, η έμπρακτος μετάνοια, η παραίτηση από της εγκλήσεως. Η ποινική δίωξη κωλύεται λόγω έλλειψης της απαιτούμενης αίτησης ή άδειας, ε) Εάν πιθανολογείται ότι το πρόσωπο του οποίου ζητείται η έκδοση πρόκειται να καταδιωχτεί από το κράτος στο οποίο παραδίδεται για πράξη άλλη από εκείνη για την οποία ζητείται η έκδοση.

Με τον περιορισμένο χώρο για ένα άρθρο καταβλήθηκε προσπάθεια να δοθεί έστω και σε γενικές γραμμές μια εικόνα των διεθνώς αναγνωρισμένων Κανόνων και Αρχών που διέπουν τη νομοθεσία της χώρας μας σχετικά με την έκδοση. Πρέπει να τονιστεί ότι οι ισχύουσες νομοθεσίες των λοιπών κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθώς και αυτές των Τρίτων Κρατών δεν παρουσιάζουν ουσιώδεις διαφορές και ότι σήμερα σε καμιά χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν ισχύει η ποινή του θανάτου. Με αυτά τα δεδομένα, και προς ανατροπή τους, ο προεδρεύων αυτής μεταβαίνει στην Ουάσιγκτον για την υπογραφή των Συμφωνιών σχετικά με την έκδοση και την αμοιβαία δικαστική συνδρομή. Οι ιθύνοντες κυβερνητικοί εκπρόσωποι της κυρίαρχης μονοπωλιακής Αστικής Τάξης υποτελείς των ΗΠΑ, παρά τα αντίθετα λεγόμενα, με τις εν λόγω Συμφωνίες καταλύουν την εθνική κυριαρχία και υπόσταση των χωρών τους, θέτουν σε διαπραγμάτευση τα Συνταγματικά Κείμενα των χωρών τους και την αξία της ανθρώπινης ζωής, εκδίδουν ημεδαπούς και αλλοδαπούς ακόμα και για πολιτικά αδικήματα, ανατρέπουν την ίδια τη νομοθεσία τους, κάθε έννοια και αυτού του αστικού Κράτους Δικαίου, και επιφέρουν βαρύ πλήγμα στα δικαιώματα του ανθρώπου. Ειδικότερα: 1) Οι Συμφωνίες περιέχουν σκόπιμες και προμελετημένες ασάφειες, οι οποίες οδηγούν σε διάφορες ερμηνείες και εφαρμογές και αυτό βέβαια θα είναι πάντα σε βάρος του διωκόμενου γι' αυτό και υπάρχουν. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί θα έχουμε μεταφορά του ζητήματος από το δικαστικό στο πολιτικό πεδίο. 2) Κατά παράβαση των διεθνώς αναγνωρισμένων αρχών και των Συνταγμάτων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιτρέπεται η έκδοση των υπηκόων των χωρών αυτών άρα και των Ελλήνων υπηκόων, καθώς και των διωκόμενων για πολιτικά αδικήματα. Οι διατάξεις αυτών των συμφωνιών έρχονται σε κατευθείαν αντίθεση με τα ισχύοντα Συντάγματα. Και στις περιπτώσεις αυτές δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση, αλλά μόνο ωμή και απροκάλυπτη παραβίαση. 3) Στις χώρες της Ευρώπης, οι οποίες έχουν καταργήσει την ποινή του θανάτου έχει καθιερωθεί η αρχή να μην επιτρέπεται η έκδοση προσώπων σε χώρες, όπως στις ΗΠΑ, που υπάρχει το ενδεχόμενο να επιβληθεί αυτή η ποινή. Με τις Συμφωνίες αυτές δεν απαγορεύεται η έκδοση, αλλά παρέχεται δυνητική ευχέρεια (άρθρο 13). Ετσι στο κρίσιμο χρονικό σημείο της έκδοσης, η αξία της ανθρώπινης ζωής γίνεται αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης και όλοι πολύ καλά γνωρίζουν πώς καταλήγουν αυτού του είδους οι διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ. 4) Με το άρθρο 4 επιτρέπεται η έκδοση ακόμη και για ορισμένες πράξεις που δε θεωρούνται εγκλήματα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά μόνο στις ΗΠΑ, καταργώντας για τις πράξεις αυτές τη διεθνώς καθιερωμένη αρχή του διπλού αξιοποίνου. 5) Με τα άρθρα 9 και 16 αυτών των Συμφωνιών τα οποία αναφέρονται στην αναδρομική ισχύ της έκδοσης και στην παροχή της δυνατότητας για «διπλή δίκη» του προσώπου που εκδίδεται, οι ΗΠΑ μπορούν να ζητήσουν την έκδοση προσώπων που θεωρούν ύποπτα για υποθέσεις του παρελθόντος (ακόμα και παραγεγραμμένων), αλλά και να δικάζουν τον εκδιδόμενο ακόμα και αν έχει δικαστεί για το ίδιο αδίκημα στη χώρα του. Ετσι παραβιάζονται οι όροι εξαλείψεως του αξιοποίνου, όπως είναι η παραγραφή και η αρχή του δεδικασμένου. 6) Τέλος, επικίνδυνο σημείο αυτών των Συμφωνιών είναι η διάταξη του άρθρου 17 παρ. 2, όπου οι συνταγματικές αρχές ενός κράτους όπως και οι δικαστικές αποφάσεις γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης αν εμποδίζουν την έκδοση ενός προσώπου από το συγκεκριμένο κράτος.

Συμπέρασμα: Οι Συμφωνίες αυτές όπως και άλλες προγενέστερες ένα και μόνο σκοπό έχουν την ενίσχυση της βαρβαρότητας της νέας τάξης πραγμάτων, την οποία προσπαθούν να επιβάλουν στους λαούς η Ευρωπαϊκή Ενωση σε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ.