Με εντατικούς ρυθμούς εργάστηκε το «επικοινωνιακό επιτελείο» του Μεγάρου Μαξίμου για να κατασκευάσει την εικόνα μιας «επιτυχημένης Συνόδου Κορυφής». Στην κατασκευή και στη μετάδοση αυτής της εικόνας συμμετείχαν ένθερμα τα μέσα ενημέρωσης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Τους αξίζουν συγχαρητήρια! Αν η μετατροπή της Συνόδου της Αθήνας σε «ιστορική» ήταν ένα πολύ δύσκολο έργο, για τη Σύνοδο της Χαλκιδικής ήταν ένας «άθλος».

Η αξία αυτής της Συνόδου έγκειται στο ότι συνέβαλε αποφασιστικά στο να προσδιοριστούν με πλήρη ενάργεια όχι μόνον τα χαρακτηριστικά, αλλά η φύση και ο χαρακτήρας του οργανισμού που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Ενωση». Μετά και από αυτή τη Σύνοδο, οι απαντήσεις για την ΕΕ και την εξέλιξή της περιορίστηκαν σε δύο: «Ναι», ή «όχι».

Βεβαίως, όπως και σε κάθε πολιτική εξέλιξη, έτσι και στην περίπτωση της Συνόδου της Χαλκιδικής, εξαρτάται από το οπτικό πρίσμα για να την κρίνεις επιτυχημένη, ή αποτυχημένη. Και στην περίπτωση αυτή το «πρίσμα» δεν μπορεί να είναι άλλο από την ταξική θεώρηση των πραγμάτων. Αν το κριτήριο της αξιολόγησης είναι η ενίσχυση της ΕΕ των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, της καταστολής και του πολέμου, τότε η Σύνοδος της Χαλκιδικής συγκαταλέγεται στις πιο παραγωγικές. Αν, όμως, κριτήριο είναι τα συμφέροντα των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, η προώθηση της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τότε αυτή η Σύνοδος συγκαταλέγεται στις πιο μαύρες σελίδες.

Ολα τα σημαντικά θέματα της Συνόδου παραπέμφθηκαν για περαιτέρω συζήτηση επί ιταλικής προεδρίας, όμως στη Χαλκιδική οι «είκοσι πέντε» προσδιόρισαν το πλαίσιο αυτής της συζήτησης και έτσι προδιέγραψαν και το αποτέλεσμά της. Ο κοινός παρονομαστής των αποφάσεων είναι η ενίσχυση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της ΕΕ σε όλες τις πτυχές της.

Κορυφαίο δείγμα αυτής της εξέλιξης είναι το κείμενο του ύπατου εκπροσώπου της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, Χαβιέ Σολάνα, με τίτλο «Μια ασφαλής Ευρώπη, σ' έναν καλύτερο κόσμο», το οποίο υιοθετήθηκε από τους «είκοσι πέντε» και αποτελεί πλέον τη βάση για την πολιτική ασφάλειας της ΕΕ. Με το κείμενο αυτό, η ΕΕ εγκολπώνεται το αμερικανικό στρατηγικό δόγμα για την ασφάλεια. Χαρακτηρίζει την «τρομοκρατία», τη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής και το οργανωμένο έγκλημα μείζονες απειλές κατά της ΕΕ και των κρατών-μελών της. Και για την αντιμετώπισή τους, υιοθετεί την πιο ακραία ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. «Η παραδοσιακή μας αντίληψη της αυτοάμυνας - μέχρι τον πόλεμο του Κόλπου - βασιζόταν στο φόβο της εισβολής. Με τις νέες απειλές που εμφανίζονται, η πρώτη γραμμή άμυνας θα είναι συχνά στο εξωτερικό», αναφέρεται στο έγγραφο Σολάνα. Αμέσως μετά διατυπώνεται με τη μεγαλύτερη σαφήνεια το δόγμα των προληπτικών χτυπημάτων: «Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε προτού ξεσπάσει η κρίση. Οσο νωρίτερα αρχίζει η πρόληψη των συγκρούσεων και των απειλών, τόσο καλύτερα»!

Παράθυρο στον εφιάλτη άνοιξαν οι ηγέτες της ΕΕ με την υιοθέτηση της αμερικανικής στρατηγικής ανάλυσης για τα κράτη-παρίες και το σωφρονισμό τους. Διαβάζουμε στο κείμενο Σολάνα: «Ορισμένες χώρες έχουν αυτοτοποθετηθεί εκτός των ορίων της διεθνούς κοινωνίας. Μερικές επιζητούν τη μόνωση, ενώ άλλες παραβιάζουν συστηματικά τους διεθνείς κανόνες εσωτερικής διακυβέρνησης ή εξωτερικής συμπεριφοράς. Είναι επιθυμητό να επανέλθουν στη διεθνή κοινότητα αυτές οι χώρες. Οσες αρνούνται να το πράξουν θα πρέπει να καταλάβουν ότι η στάση τους συνεπάγεται κάποιο τίμημα, μεταξύ άλλων στις σχέσεις τους με την ΕΕ».

Η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ προωθείται με ταχύτατους ρυθμούς και οι επεμβάσεις γίνονται το κύριο εργαλείο εξωτερικής πολιτικής της Ενωσης. Μια τέτοια επιλογή σημαίνει νέα εξοπλιστικά προγράμματα, πολλαπλές στρατιωτικές επεμβάσεις.

Η Σύνοδος της Χαλκιδικής παρέπεμψε το Σχέδιο Συνταγματικής Συνθήκης, το οποίο κατέστρωσε η «Συνέλευση για το μέλλον της Ευρώπης», στη Διακυβερνητική Διάσκεψη, τον ερχόμενο Οκτώβρη. Οι «είκοσι πέντε» χαρακτήρισαν το σχέδιο του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν «καλή βάση εκκίνησης» για τη συζήτηση στη Διακυβερνητική. Ο χαρακτηρισμός αυτός αποδυναμώνει το σχέδιο και αποδεικνύει το μέγεθος των αντιθέσεων μεταξύ των ιθυνουσών δυνάμεων της ΕΕ για την ηγεμονία. Ομως, είτε με τη μια, είτε με την άλλη εκδοχή, οι ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν να προωθήσουν τη δημιουργία ενός υπερενισχυμένου Διευθυντηρίου, που θα αποτελείται από τις τέσσερις-πέντε μεγαλύτερες χώρες-μέλη και το οποίο θα λειτουργεί ως στρατηγείο των πολυεθνικών και των τραπεζιτών στην επίθεσή τους κατά των λαών εντός και εκτός της ΕΕ. Μπροστά σ' αυτή την κοινή άποψη των κυβερνήσεων των κρατών-μελών, υποχωρεί η σημασία που έχουν για τους λαούς οι διαφορές για το αν ο πρόεδρος της ΕΕ θα εκλέγεται για μια πενταετία, αν θα έχουν όλες οι χώρες-μέλη αντιπρόσωπο στην Επιτροπή, αν θα καταργηθεί πλήρως, ή όχι, το βέτο.

Οσο για την απόφαση σχετικά με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, οι ηγέτες της ΕΕ εξάντλησαν όλο τους το δυναμισμό με την προώθηση μέτρων καταστολής. Σκοπός τους, όπως αναφέρεται και στο Σχέδιο Συμπερασμάτων, είναι να κρατήσουν έξω από τα «τείχη» της ΕΕ τους παρίες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και να χρησιμοποιήσουν σαν «μαύρα πρόβατα» τους εντός των τειχών μετανάστες, αφού τους ενοχοποιούν για την ανεργία και την εγκληματικότητα στα κράτη-μέλη. Στην απόφαση για το θέμα αυτό υιοθετούνται πρόσθετες ρυθμίσεις για το φακέλωμα όχι μόνον των μεταναστών, αλλά και των πολιτών της ΕΕ και επιχειρείται μια καλύτερη προσαρμογή στις αμερικανικές απαιτήσεις για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος παρακολούθησης και εξόντωσης των «ενοχλητικών».

Οι αποφάσεις της Χαλκιδικής συμπληρώνονται με την υιοθέτηση των Προσανατολισμών της Οικονομικής Πολιτικής της ΕΕ, μεταξύ των οποίων είναι η εντατική εφαρμογή των αποφάσεων της Λισαβόνας για την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα. Στοιχείο αυτών των Προσανατολισμών είναι η ένταση των επιθέσεων κατά των εργασιακών δικαιωμάτων και των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης.

Επιστέγασμα αυτής της πολιτικής της ΕΕ είναι οι συμφωνίες δικαστικής συνδρομής και έκδοσης με τις ΗΠΑ, τις οποίες θα υπογράψει η Ελληνική Προεδρία στην Ουάσιγκτον αύριο.