Καιρό τώρα, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, παρακολουθούμε μια ολοένα και κλιμακούμενη επίθεση της άρχουσας τάξης προς το ΚΚΕ. Από τα γεγονότα Οτσαλάν και τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, μέχρι τη σημερινή προεκλογική περίοδο, η επίθεση των πολιτικών της ΟΝΕ και της «ΝΑΤΟφροσύνης» είναι κάτι παραπάνω από ορατή. Η επίθεση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της με τα γεγονότα της επίσκεψης Κλίντον, το χτύπημα της μεγάλης αντιιμπεριαλιστικής πορείας και τις δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πως το Κόμμα κινείται στα όρια της νομιμότητας.

Παράλληλα, η αυξανόμενη επιχείρηση καταστολής και συκοφάντησης του διαρκώς ανερχόμενου λαϊκού κινήματος,(«Αγροτοδικεία», «Μαθητοδικεία», ΙΟΝΙΚΗ, Ναυτεργάτες, Οικοδόμοι κ.ά.) μαζί με το φακέλωμά του, μέσω της Συνθήκης Σένγκεν, σηματοδοτεί ένα ποιοτικό άλμα της αντίδρασης της αστικής τάξης εναντίον των ταξικών εχθρών της. Δείχνει ως ένα βαθμό την ανησυχία της για το ολοένα μεγαλύτερο μπόλιασμα των συνειδήσεων από την πολιτική του ΚΚΕ και την προσπάθειά του για τη δημιουργία των προϋποθέσεων της συγκρότησης του λαϊκού Μετώπου ενάντια στους πυλώνες της ταξικής εξουσίας, δηλαδή ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Δείχνει ακόμη και τις διεργασίες που γίνονται στο εσωτερικό της για τους τρόπους που πρέπει να αντιμετωπιστεί το ανερχόμενο ρεύμα και ιδιαίτερα η πολιτική πρωτοπορία του ΚΚΕ.

Σε σχέση με το τελευταίο, δείγμα γραφής και όχι μόνο, αποτελεί η στάση του υπουργού Δικαιοσύνης με τις αλλεπάλληλες διώξεις του «Ριζοσπάστη» και οι άθλιες απειλές της αστικής τάξης της χώρας μας.

Η στάση αυτή σηματοδοτεί τη μια πλευρά της αντίδρασης της αστικής τάξης της χώρας μας.