Επειδή όλοι ζούμε στην Ελλάδα και ευτυχώς για τούτο τον τόπο όλοι γνωριζόμαστε, ας θυμηθούμε μερικά πράγματα. Ποιοι ήταν αυτοί που «φλέρταραν» και υπέθαλπαν τον εθνικισμό και το σοβινισμό, όταν συμμετείχαν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία το 1991 και το 1992; Δεν ήταν μήπως όλο το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ και όλα τα στελέχη τότε του ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΔΗΚΚΙ που συμμετείχαν στην εθνικιστική υστερία εκείνων των χρόνων;

Αλήθεια, δεν ήταν όλοι αυτοί που προσπάθησαν, εκμεταλλευόμενοι το εθνικιστικό κλίμα, να ασκήσουν τρομοκρατική πολιτική πίεση ενάντια στο ΚΚΕ, ιδιαίτερα στη σ. Γενική Γραμματέα κατά την επίσκεψή της στη Θεσσαλονίκη το 1992; Πόσο θράσος μπορούν να έχουν οι πολιτικοί υπάλληλοι της ΟΝΕ, με το να μέμφονται το ΚΚΕ για ροπή προς τον εθνικισμό, όταν καθημερινά η πολιτική τους γεννά φτώχεια, ανεργία, απόγνωση, δημιουργεί το υπέδαφος σε τμήματα του λαού μας και ιδιαίτερα στη νεολαία για την καλλιέργεια σοβινιστικών αντιλήψεων. Το ΚΚΕ, αλλά και το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα από τα «γεννοφάσκια» του ακόμη, έχει να επιδείξει την πιο συνεπή, την πιο αδιάλλακτη στάση απέναντι στον εθνικισμό, το σοβινισμό και το φασισμό.

Ποιος δε θυμάται από τους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες, από την ιστορία του πρόσφατου αιώνα, την πατριωτική - διεθνιστική στάση του τότε ΣΕΚΕ και αργότερα του νεαρού ΚΚΕ για τη Μικρασιατική Εκστρατεία, την ομιλία - καταπέλτη του Γκεόργκι Δημητρόφ ενάντια στο φασισμό - ιμπεριαλισμό; Ποιος δε θυμάται το γράμμα του Ζαχαριάδη, το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης στους Γερμανούς φασίστες και του ΔΣΕ ενάντια στον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό; Αλλά και τα τελευταία χρόνια όλοι γνωρίζουμε ποιος ξεσκέπασε το ρόλο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια και έδειξε την άμεση εμπλοκή τους στην καλλιέργεια του μίσους μεταξύ των λαών, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και τη σημερινή ΝΑΤΟική κατοχή του Κοσσυφοπεδίου. Ομως καθημερινά τούτα τα χρόνια πόσες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες της έξαλλης υστερίας (από ΜΜΕ, κυβέρνηση, ΝΔ) εναντίον των αλλοδαπών εργατών και τις επιχειρήσεις «σκούπα» της Αστυνομίας, με πρόσχημα το πρόβλημα της «εγκληματικότητας»; Αυτή είναι η καθημερινή τους πρακτική και πολιτική.

Ομως όλα αυτά που επιχειρούν να αποδώσουν στο ΚΚΕ είναι απλώς «καπνογόνα», σαν αυτά τα χημικά που ρίχνουν στις πορείες του μαχόμενου λαού. Αλλά άλλος είναι ο πραγματικός πόνος της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Τους πονά πραγματικά η προοπτική συσπείρωσης ευρύτερα λαϊκών στρωμάτων γύρω από την πολιτική συγκρότησης του μεγάλου Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου. Φοβούνται την πιθανή χειραφέτηση του λαού από την πολιτική του μαύρου μονόδρομου της ΟΝΕ. Τρομάζουν και μόνο στην ιδέα ότι ο λαός μας κάποια στιγμή θα σπάσει τα κάλπικα διλήμματα και τις ψεύτικες υποσχέσεις που του δίνουν. Τους πιάνει «σύγκρυο» και μόνο στη σκέψη ότι στο μέλλον μπορεί να υπάρξει, και θα υπάρξει, προοπτική αμφισβήτησης της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων, να πάρει ακόμα και αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Για μας τους κομμουνιστές, για το λαϊκό κίνημα, για την ίδια την πατρίδα μας, αυτή πρέπει να είναι η πολιτική και η κατεύθυνσή μας, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Η πολιτική μας για τη συγκρότηση ενός πλατιού Λαϊκού Μετώπου ενάντια στον ιμπεριαλισμό θα είναι και η καλύτερη απάντηση για τα επίδοξα «αντεθνικιστικά τσιράκια» της ολιγαρχίας και του κεφαλαίου.