Associated Press

Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για το Συνταξιοδοτικό

Βδομάδες μετά την ορκωμοσία αυτής της νέας/παλιάς κυβέρνησης, ο καγκελάριος κατέθεσε μια σειρά προτάσεων που προέβλεπαν «μεταρρυθμίσεις» στη δημόσια Παιδεία (ήδη έχουν επιβληθεί δίδακτρα για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα) και Υγεία, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών ταχυδρομείων, που θα συνοδευτεί από χιλιάδες απολύσεις, αλλά και τον κατακερματισμό των εθνικών σιδηροδρόμων σε 20 διαφορετικές ιδιωτικές εταιρίες.

Η πιο κρίσιμη μεταρρύθμιση ωστόσο είχε να κάνει με το συνταξιοδοτικό σύστημα, οι προτάσεις «αναδιάρθρωσης» του οποίου χαρακτηριστικά προέβλεπαν: 1. Την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 59 χρόνια για τους άντρες και 57 για τις γυναίκες στα 65 και 60 αντίστοιχα. 2. Την αύξηση του ορίου αναγκαστικών συνεισφορών των εργαζομένων από 40 σε 45 χρόνια. 3. Την περικοπή των συντάξεων μέχρι και 30%, αφού πλέον αυτές θα υπολογίζονται με βάση το μέσο όρο του μισθού για τα τελευταία 40 έτη αντί για τα τελευταία 15 που ίσχυε...

Την ανακοίνωση αυτή του προτεινόμενου σχεδίου ακολούθησε μια περίοδος κοινωνικής αναταραχής, πρωτοφανής για τη μεταπολεμική Αυστρία. Χαρακτηριστικά, στις 6 του Μάη και στις 3 του Ιούνη πραγματοποιήθηκαν δύο γενικές απεργίες (οι πρώτες των τελευταίων 50 ετών), που σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Ενώ στις 13 του Μάη περίπου 200.000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν στους δρόμους της Βιέννης. Οι Αυστριακοί εργαζόμενοι έδειξαν έτσι μετά από καιρό ότι ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν σκληρά για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Και αυτή ακριβώς η αποφασιστικότητά τους έδειξε να προκαλεί προβλήματα στην κυβέρνηση, παρά την πρωτοφανή προσωπική αδιαφορία του Σιούσελ, που δήλωνε ότι δε θα λάβει υπόψη του «τις απαιτήσεις του πεζοδρομίου». Μάλιστα, μπροστά στο κύμα της λαϊκής οργής, βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος αλλά και ο πάντα επικίνδυνος και λαϊκιστής σκιώδης ηγέτης των Ελευθέρων, Γιέργκ Χάιντερ, προέβησαν σε δηλώσεις κατά των μεταρρυθμίσεων αλλά και κατά του αυταρχισμού του Σιούσελ.

Από την πλευρά της, ωστόσο, η ηγεσία της ένωσης συνδικάτων OGB (παραδοσιακά φιλικά προσκείμενη προς το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα), έδειχνε από την αρχή πρόθυμη να «πιαστεί» από οποιονδήποτε συμβιβασμό τής πρότεινε η κυβέρνηση. Εξάλλου, οι ηγέτες της δεν ήταν αντίθετοι σε «ορισμένες μεταρρυθμίσεις», ενώ δε δίστασαν να αναστείλουν μια σειρά από κινητοποιήσεις προκειμένου να συμμετάσχουν στο «διάλογο» με την κυβέρνηση που είχε οργανώσει ο Πρόεδρος της χώρας, Τόμας Κλέστιλ. Τελικά όταν έγινε σαφές ότι η κυβέρνηση δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να αλλάξει τις βασικές προτάσεις του νέου νομοσχεδίου και ότι οι εργαζόμενοι δε θα δέχονταν ποτέ μια ενδοτική συμφωνία, αποφάσισαν να κηρύξουν γενική απεργία για τις 3 του Ιούνη. Αλλωστε, όπως φάνηκε, ο μόνος λόγος διεξαγωγής του τελευταίου γύρου «διαπραγματεύσεων» ήταν για να καταφέρει η κυβέρνηση να ενώσει τις αστικές δυνάμεις και να πειθαρχήσει τους βουλευτές που διαθέτει.

Τελικά ο κυβερνητικός συνασπισμός Λαϊκού Κόμματος και Ελευθέρων πρόσφατα υπερψήφισε στη Βουλή (με 95 ψήφους υπέρ και 86 κατά) τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις με μόνο λίγες μετατροπές. Πλέον, σύμφωνα με τον καινούριο νόμο, σταδιακά μέχρι το 2017 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τους άντρες θα φτάσει τα 65 χρόνια και για τις γυναίκες τα 60 (κανένας δε θα συνταξιοδοτείται πριν από αυτά τα όρια). Επίσης, μέχρι το 2028 θα καθιερωθεί ο υπολογισμός των συντάξεων με βάση το μισθολογικό μέσο όρο των τελευταίων 40 χρόνων. Οι επιπτώσεις για τα εργατικά εισοδήματα θα είναι πραγματικά καταστροφικές...

Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η αυστριακή αστική τάξη δεν έδειξε τόσο απροκάλυπτα την αδιαφορία της για το μοντέλο της δήθεν «κοινωνικής συναίνεσης», στο οποίο έμεινε προσκολλημένη η ηγεσία του OGB, και τελικά με αυτή την πρωτοφανή επίδειξη αδιαφορίας επιβάλλει μια εποχή ακόμη πιο σκληρής εκμετάλλευσης των Αυστριακών εργαζομένων. Οι επιθέσεις εναντίον και άλλων εργατικών κεκτημένων μάλλον θα χαρακτηρίσουν την πολιτική ζωή της Αυστρίας τα επόμενα χρόνια.