Στο πανεπιστήμιο, η συναισθηματική μου φόρτιση με οδήγησε κατευθείαν στους κομμουνιστές. Οργανώθηκα στην ΚΝΕ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ. Δέκα χρόνια μαζί με τους κομμουνιστές αγωνίστηκα για κοινωνική πρόοδο.

Μελέτη και αγώνας και η ικανοποίηση της κοινωνικής προσφοράς διακόπτεται με τη συγκρότηση του ΣΥΝ. Οι διαφορετικές απόψεις για το περιεχόμενο της ενότητας της Αριστεράς με έφεραν σε σύγκρουση με ό,τι αγάπησα περισσότερο. Το ΚΚΕ. Οχι ότι διαφωνώ με την ενότητα της Αριστεράς. Η διαφωνία και τότε και σήμερα συνίσταται στο γεγονός ότι πολλοί «αριστεροί» επιθυμούν μια Αριστερά κυβερνητικό εταίρο προς ίδιον όφελος, απολαμβάνοντας την αστική «αναγνώριση» και υποβιβάζοντας το λαό σε ρόλο κομπάρσου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προ καιρού αναμενόμενη προσχώρηση του πολιτικού μηδενικού κ. Βούγια στο ΠΑΣΟΚ. Ενώ η πολιτική μπαλαρίνα του ΣΥΝ, υποψήφια δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα, κ. Δαμανάκη τελευταία χορεύει υποκριτικά στον αστερισμό της Αριστεράς, μήπως κατορθώσει και εξαπατήσει τους αριστερούς για άλλη μια φορά, ώστε να τους προσφέρει βορά στον Σημιτικό εκσυγχρονισμό. Αιδώς Αργείοι.

Σ'όλους αυτούς τους φιλόδοξους μικροαστούς, το star system, τους προφέρει αφειδώς όλα τα μέσα της δημοσιότητας, για να παρουσιάσουν τις πολιτικές τους φούσκες, παγιδεύοντας το λαϊκό κίνημα στα γρανάζια της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Γι' αυτό η κόκκινη Ρόζα πριν τη δολοφονήσουν σημείωνε προφητικά: «Γνωρίζουμε καλά το τραγούδι της ιστορίας, όταν η τάξη που είναι στην εξουσία νιώθει ότι το έδαφος αρχίζει να τρέμει κάτω από τα πόδια της, εμφανίζεται την ενδέκατη ώρα ένας "υπουργός των μεταρρυθμίσεων"».

Γνωρίζουμε, λοιπόν, καλά το τραγούδι της ιστορίας. Περισπούδαστοι διανοούμενοι της κακιάς ώρας με ύφος εκατό καρδιναλίων συνωστίζονται στα κανάλια, για να προβάλουν την άδεια πραμάτεια τους, δηλαδή τίποτα. Την εικόνα τους. Ολοι αυτοί οι μόνιμοι θαμώνες των τηλεοπτικών καναλιών κάθε βράδυ επιδίδονται στο προσφιλές τους σπορ, δηλαδή πώς θα θέσουν τις μάζες στο περιθώριο.

Επαγγελματίες πολιτικοί, κυβερνητικοί, νεοδημοκράτες, συνασπισμένοι, γονυπετείς στα τέσσερα, προσκυνούν το σύγχρονο καπιταλιστικό μεσαίωνα της ΟΝΕ, αποκρύπτοντας από το λαό την αντικειμενική αλήθεια. Ποιοι από όλους αυτούς τους λαλίστατους αναφέρθηκαν ποτέ στο νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης και το περίφημο άρθρο του Λένιν «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», που καταλήγει στο προφητικό συμπέρασμα: «Μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών... με ποιο σκοπό; Μόνο με σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη» και συμπληρώνει: «Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές». Ουδείς από τους συμβιβασμένους επαγγελματίες της πολιτικής τολμά να προβάλει ούτε κατά διάνοια την επιστημονική αλήθεια για την ευρωπαϊκή βαρβαρότητα. Ολοι τους ποιούν την νήσσαν. Κοινώς, κάνουν την πάπια.

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η θέση ενός μαχόμενου διανοούμενου στην εποχή της νεωτερικότητας πρέπει να βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τους κανόνες του star system. Να μελετά τα νέα φαινόμενα και να προσφέρει αποτελέσματα των ερευνών του για την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Οι γνωστοί, όμως, υπηρέτες του συστήματος, με τη ρηχή σκέψη, και τον ακαλαίσθητο κοσμοπολιτισμό τους, επαληθεύουν με τον καλύτερο τρόπο τη γνωστή ρήση του Μαρξ ότι: «Σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας. Δεν πρόκειται τώρα πια για το αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα, μα, για το αν είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο για το κεφάλαιο, αν ταιριάζει ή όχι στο κεφάλαιο, αν έρχεται σε σύγκρουση ή όχι με τις αστυνομικές διατάξεις. Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν οι πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής».

Στους πληρωμένους, λοιπόν, κοντυλοφόρους της αστικής τάξης, η εργατική τάξη οφείλει να αντιπαραβάλλει τους δικούς της διανοούμενους.

Με εχέγγυα, λοιπόν, την επιστημονική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, συμπαρατάσσομαι και πάλι με τους κομμουνιστές για να αντιμετωπίσουμε το σύγχρονο καπιταλιστικό μεσαίωνα. Για να σωπάσουν τα τύμπανα του πολέμου, τα οποία άρχισαν να ηχούν και πάλι στα βόρεια σύνορά μας.

Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρουμε. Η πολιτική necessita (αναγκαιότητα) του ΚΚΕ προσδιορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Γνωρίζουμε καλά το τραγούδι της ιστορίας. Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν μπορεί να παρεμποδίσει ο υπουργός της μεταρρύθμισης με την άδεια πραμάτεια του. Το δίκιο βρίσκεται με το μέρος των κομμουνιστών.