Στην Αργεντινή της εξαθλίωσης και της απόγνωσης η εικόνα ενός 14χρονου, του Τεό στην προκειμένη περίπτωση, στη μεσοαστική γειτονιά του Παλέρμο της πρωτεύουσας Μπουένος Αϊρες, να αναζητά το μεροκάματο στους κάδους απορριμμάτων δεν είναι πρωτόγνωρη. Εξάλλου, ο Τεό αποτελεί ένα μόνο από τα χιλιάδες παιδιά της, μέρος του στρατού των δρόμων, των καντονέρος, που επιβιώνουν ψάχνοντας όλη την ημέρα τα σκουπίδια, αναζητώντας χαρτιά ή αλουμίνια ή οποιοδήποτε ανακυκλωμένο υλικό όπου το μεταπωλούν σε εργοστάσια και βιομηχανίες. Αξία μεροκάματου: 2 με 3 δολάρια. Τα παιδιά απλά αφήνουν το σχολείο και γίνονται καντονέρος.

Στην Αργεντινή των 26 εκατομμυρίων ψυχών, τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο παιδιά εργάζονται, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στο φως της δημοσιότητας η UNICEF, αλλά και το υπουργείο Παιδείας της Αργεντινής. Αριθμός εξαπλάσιος από τον αντίστοιχο αριθμό των εργαζομένων παιδιών 8 χρόνια πριν. Και κανείς πρέπει να λάβει υπόψη του ότι για δεκαετίες η Αργεντινή βρισκόταν στην πρωτοπορία όλης της Νότιας Αμερικής, όσον αφορά στο πολύ υψηλό ποσοστό των παιδιών που συμμετέχουν στη σχολική διαδικασία, ενώ ακόμη έχει το αξιολογούμενο ως καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα της ηπείρου, τουλάχιστον σύμφωνα με το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, που σημειώνει επίσης ότι όλα αυτά τα επιτεύγματα του παρελθόντος τελούν σε κίνδυνο.

Τα τελευταία πέντε χρόνια βαθιάς ύφεσης και οικονομικής κρίσης έχουν προκαλέσει μία πραγματική αιμορραγία, καθώς 1 στους 5 Αργεντίνους έχουν εξοβελιστεί σχεδόν οριστικά από την αγορά εργασίας, ενώ ποσοστό μεγαλύτερο του 60% διαβιεί πολύ κάτω από το όριο που καθορίζει την απόλυτη φτώχεια. Για το λόγο αυτό χιλιάδες παιδιά, όπως ο Τεό, βοηθούν τις οικογένειές τους να επιβιώσουν. Και καθώς δεν υπάρχουν δουλιές...

«Η μέρα ξεκινά στις 8 το πρωί, στο σχολείο. Η οικογένειά μου θέλει να παρακολουθώ τα μαθήματα για να εξασφαλίζω τουλάχιστον ένα πλήρες γεύμα που δίνεται. Συνήθως τα μαθήματα τελειώνουν στις 2 το μεσημέρι, όμως δεν πάω σπίτι για να κάνω τα μαθήματά μου ή παίζω μπάλα με τους φίλους μου. Παίρνω ένα από τα πολλά ειδικά τρένα, που είναι ειδικά για να μεταφέρουν τους καντονέρος από τις παραγκουπόλεις τις παρυφές της ευρύτερης περιοχής του Μπουένος Αϊρες, και κατεβαίνω στο κέντρο.

Ετσι περνώ όλο μου το απόγευμα μαζεύοντας σκουπίδια, τα οποία τα πάω για να τοποθετηθούν στο ειδικό ανακυκλωτικό μηχάνημα, λίγο πριν πάρω το ειδικό τρένο για να επιστρέψω σπίτι. Μετά τις 10 το βράδυ. Την επόμενη μέρα μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ στην τάξη. Είμαι εξαντλημένος...».

Αυτή είναι μία συνηθισμένη μέρα του Τεό, οποιουδήποτε Τεό που επιβεβαιώνει τις αναφορές και καταγγελίες διαφόρων οργανώσεων και των ίδιων των πικετέρος, ότι τα παιδιά των ανέργων και των χαμηλοεισοδηματιών, που εξαναγκάζονται να δουλέψουν για να επιβιώσουν, σταδιακά μένουν πίσω στα μαθήματα και εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο. Ενώ η έκθεση της UNICEF συμπληρώνει ότι εάν δεν αναστραφεί αμέσως η εν λόγω τάση, που ήδη έχει εξωθήσει το 40% των παιδιών να εγκαταλείψουν το σχολείο, αυτή η γενιά των Αργεντίνων θα μεγαλώσει και θα αποτελεί το μελλοντικό περιθώριο, αφού θα περιορίζεται σε εργασίες ανειδίκευτων, όπερ και πενιχρά αμειβόμενων εργαζομένων, χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής από την παγίδα της απόλυτης ένδειας.

Η υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας, είναι ουσιαστικά γεγονός, παρά τις ανακοινώσεις της UNICEF για ενίσχυση ή αναθεώρηση των προγραμμάτων βοήθειας των παιδιών, που μέχρι στιγμής δεν έχουν κατορθώσει τίποτα, αφού ελάχιστη βοήθεια φτάνει τελικά. Εξάλλου η λύση του «γόρδιου δεσμού» δεν μπορεί να προέλθει από τους παράγοντες ή τους παρατρεχάμενους αυτών, που δημιούργησαν το πρόβλημα. Ακριβώς επειδή η Αργεντινή έγινε, στη δεκαετία του '90, το πρότυπο μιας καπιταλιστικής οικονομίας της απόλυτης ελεύθερης αγοράς, όπου όλες οι διεθνείς τάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών χρηματιστικής και καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης βρήκαν ένα ανεμπόδιστο πεδίο δράσης, των εσωτερικών αντιφάσεων του κεφαλαίου που αυτή παγκοσμιοποίησε.

Ουσιαστικά τίποτα το πρωτότυπο ούτε καινοφανές στην ιστορία του κόσμου, δεν ενέχεται στην περίπτωση της αποσύνθεσης της σημερινής Αργεντινής. Δε χρειάζονται νέα «εγχειρίδια» για την εξέταση του «φαινομένου, ως η περίπτωση της Αργεντινής». Η χώρα του Τσε αποτελεί ίσως το πιο έντονο παράδειγμα προς προβληματισμό, για όσους μπορούν να δουν «ως εν εσόπτρω» το μέλλον τους, τον κόσμο που έρχεται. Εκτός...