Σ' αυτό το πανέμορφο, γεμάτο ελαιώνες και ήρεμες ακρογιαλιές νησί, όπου εκείνα τα χρόνια επικρατούσε η σιωπή του τρόμου και η μυρωδιά του θανάτου, τα παιδιά της ΚΝΕ και οι φίλοι της έστησαν την κατασκήνωσή τους, «ύψωσαν» τραγούδια, σημαίες, παιχνίδια. Στο νησί, όπου κάποτε αντηχούσαν τα βογκητά των εξορίστων από τα βασανιστήρια, τώρα αντηχούσαν τα συνθήματα των νεολαίων, που από τον οικισμό του Αϊ - Γιάννη, όπου διοργάνωσαν εκδηλώσεις τιμής, «ράγιζαν» τη γαλήνη του νησιού. Κουβέντες ξάστερες, χωρίς περιστροφές: «Το δρόμο του αγώνα διαλέγει ο λαός, δε γίνεται καλύτερος ο καπιταλισμός».
Η πολιτεία, αποδεικνύοντας τη σημασία που αποδίδει σ' αυτόν τον ιστορικό τόπο, δεν έχει στήσει κανένα απολύτως μνημείο στο νησί. Το Συμβούλιο Περιοχής της Θεσσαλίας, με αφορμή αυτήν την επίσκεψη, ετοίμασε μία μαρμάρινη πλάκα για να τοποθετήσουν οι νεολαίοι στο Τρίκερι, ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής στις αγωνίστριες του παρελθόντος. Αν και η Ελένη Καρανικόλα, αγωνίστρια εξόριστη τότε, που ταξίδεψε μαζί με τους νεολαίους, είχε την άδεια των εκκλησιαστικών αρχών του Νομού Βόλου, για να μπει η πλάκα στο μοναστήρι, η διοίκηση της μονής δεν το επέτρεψε, επικαλούμενη εργασίες που γίνονται στον προαύλειο χώρο της. Ταυτόχρονα, όταν ζητήθηκε από τον κοινοτάρχη του νησιού να μπει η πλάκα στην πλατεία του λιμανιού, εκείνος στην αρχή δήλωσε ότι αυτό ήταν αδύνατον, έπειτα συμπλήρωσε πως είχε πρόβλημα με την υπογραφή στην πλάκα, και μετά ...«εξαφανίστηκε».
«Αυτά που μάθαμε εδώ πέρα, είναι πολύ πιο σημαντικά από μερικά πράγματα που μαθαίνουμε στο σχολείο», δήλωσε στο «Ρ» ο Γιάννης Κόμιτσας, μαθητής από τη Λάρισα. «Το κύριο είναι πως περνάνε ότι η ιστορία δεν αλλάζει από το λαό, περνάνε ότι η ιστορία γίνεται από κυβερνήσεις, από πρόσωπα», συμπλήρωσε ο σπουδαστής Νίκος Τασιούδης. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια της 16χρονης Αντωνίας Μήτσιου, απ' τα Τρίκαλα: «Προσπαθούσα να μπω στην ψυχολογία αυτής της γυναίκας, που έφτασε εδώ μετά από τόσα χρόνια. Ηρθα εδώ, γιατί ήθελα να μάθω», τόνισε, «αν και το είπα σε συνομηλίκους μου και μου 'λεγαν ότι η εκδρομή στο Τρίκερι είναι κουταμάρα», πρόσθεσε.
Το διήμερο αυτό δεν ήταν μνημόσυνο. Κι αυτό φάνηκε από τους προβληματισμούς που γέννησε στη νέα γενιά. Μια νέα γενιά που τη βομβαρδίζουν ασταμάτητα, από τη μια το ατομικό βόλεμα και ο άγριος ανταγωνισμός και, από την άλλη, η απαισιοδοξία και ο μηδενισμός. Ομως, αυτή αντιστέκεται κι επιμένει να αναρωτιέται, να μαθαίνει. Κι ίσως αυτή της η αντίσταση, μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες, να 'ναι το δικό της δείγμα ηρωισμού. Αυτά τα παιδιά ήρθαν στο Τρίκερι, για να θερίσουν ό,τι «έσπειραν» οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές που θυσιάστηκαν. Και δεν είναι μόνον όσοι πήγαν στο Τρίκερι. Είναι όλοι οι νεολαίοι της ΚΝΕ, τα παιδιά της Νεανικής Δράσης για την Ειρήνη, οι νέοι μαχητές του ΠΑΜΕ, κάθε νέος, που, στον τόπο όπου δουλεύει, όπου σπουδάζει, όπου ζει, παλεύει για τα δικαιώματά του. Η καλύτερη απόδειξη πως, τελικά, οι εξόριστες του Τρίκερι έχουν νικήσει...