Δήλωναν «απελευθερωτές». Την ώρα που πατούσαν τη χώρα και πυροβολούσαν ό,τι κινούνταν είχαν στήσει και τα βίντεο με τους λιγοστούς (κομπάρσους;), να τους χαιρετούν. Μετέδιδαν ατμόσφαιρα «εκδημοκρατισμού» και, τάχα, έστηναν από την πρώτη στιγμή και τη μετα-Σαντάμ κυβέρνηση. Μετά, ήρθε η πραγματικότητα...

Η πραγματικότητα είναι πως έστησαν την πιο σκληρή εκδοχή στρατιωτικής κατοχής. Η πραγματικότητα είναι πως, από την πρώτη στιγμή, που πάτησαν το πόδι τους, αν και σκότωναν, τρομοκρατούσαν και έκαναν πογκρόμ μαζικών συλλήψεων, ο ιρακινός λαός έβρισκε τον τρόπο να αντιστέκεται. Ούτε ώρες δεν είχαν περάσει από την κατάληψη της Βαγδάτης και είχαμε τις πρώτες διαδηλώσεις, που συνεχίζονται σχεδόν καθημερινά. Ακόμα και οι αστυνομικοί, που αυτοί οι κατακτητές εκπαίδευσαν και διόρισαν, διαδήλωσαν προχτές ενάντια στην κατοχή. Ταυτόχρονα, όσο και να προσπάθησαν στην αρχή να την κρύψουν ή να την παρουσιάσουν σαν «μεμονωμένα περιστατικά», είναι φανερό πως η μελλοντική ένοπλη αντίσταση του ιρακινού λαού είχε, ήδη, κάνει την εμφάνισή της από τις πρώτες ώρες σε τέτοιο βαθμό, που είδηση να είναι, πλέον, αν δεν υπάρχει κάποιος νεκρός Αμερικανός από τις πολλές καθημερινές συγκρούσεις. Συγκρούσεις, που, όσο περνάει ο χρόνος, γίνονται όλο και πιο τολμηρές και καλύτερα οργανωμένες.

Με αφορμή τις τόσες πολλές απώλειες των κατακτητών, είχε το θράσος ο Πρόεδρος Μπους, προχτές από την Μποτσουάνα, να πει πως «υπάρχει θέμα ασφάλειας...». Λες και μιλάει για το οικόπεδό του και του πέφτει λόγος για την ασφάλειά του ή όχι. Λες και είχε κανένα δικαίωμα, έτσι και αλλιώς, να στείλει τους δολοφόνους του από μιας αρχής σε μιαν ελεύθερη, ανεξάρτητη χώρα, που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά από το ράντσο του στο Τέξας.

«

Θέμα ασφάλειας», πραγματικά, υπάρχει για τους λαούς. Πρόκειται για την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, που, για να στήσει τη λεγόμενη νέα τάξη πραγμάτων και να τα βγάλει πέρα με τις εσωτερικές του αντιφάσεις και ανταγωνισμούς, προχωράει σε μαζικά εγκλήματα. Ηδη σήμερα, ενώ στήνει την κατοχή στο Ιράκ, προκαλεί την Κούβα, το Ιράν, τη Συρία, τη ΛΔ Κορέας, χώρες της Λατινικής Αμερικής... Τα χαμόγελα και οι προσφωνήσεις στο πρόσφατο ταξίδι του Μπους στην Αφρική δε γίνεται να σκεπάσουν την απειλή και γι' αυτούς τους λαούς. Απειλή, που πηγάζει και στο ενδοϊμπεριαλιστικό αλληλοφάγωμα για το ποιος θα μπήξει πρώτος τα νύχια του στον υλικό πλούτο της περιοχής...

Ο ιρακινός λαός και κάθε λαός έχει, όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να αντιστέκεται στους πραγματικούς εγκληματίες. Πρόκειται για αντίσταση, που αντλείται από απόλυτους φυσικούς νόμους για την επιβίωση του ανθρώπου, αλλά και από το δικαίωμα των λαών να καθορίζουν οι ίδιοι τις τύχες τους. Γι' αυτό, δεν πρόκειται να σταματήσει, μέχρι να ξεκουμπιστούν οι κατακτητές. Μπορεί να προσαρμοστεί σε μορφές, αλλά πάντα θα ξεπετάγεται με πολύ φυσικό τρόπο...