«Το εργατικό κίνημα στη Ρωσία είχε μια ισχυρή άνοδο το 1998 - σημειώνει ο Α. Νικολάεφ - με βασικό αίτημα την πληρωμή των οφειλόμενων μισθών. Εκείνη την περίοδο η Ρωσία πέρασε μια μεγάλη οικονομική κρίση, όπου είχαμε και την υποτίμηση του νομίσματος. Μετά την υποτίμηση οι επιχειρήσεις πλήρωσαν τους μισθούς που όφειλαν και το κίνημα των απεργιών άρχισε να υποχωρεί, πράγμα που συνεχίζεται και ως τα σήμερα, με μερικές αναλαμπές. Σήμερα ο μέσος μισθός του εργάτη στη Μόσχα είναι γύρω στα 3.000 ρούβλια, δηλαδή περίπου 100 ευρώ, ενώ στο εσωτερικό της Ρωσίας οι μισθοί είναι πολύ μικρότεροι. Η διαφορά είναι ότι εδώ στη Μόσχα έχει συγκεντρωθεί όλο το κεφάλαιο, οι τράπεζες, διάφορες εταιρίες και γενικά είναι πιο εύκολο να βρεις εργασία. Χειρότερα απ' όλους βέβαια αμείβονται σήμερα οι εκπαιδευτικοί και στρατιωτικοί.

Σήμερα η ανεργία στη Ρωσία είναι πάνω από 6 εκατομμύρια. Επίσημα βέβαια είναι καταγραμμένοι μόνον 1,5 εκατομμύριο, μια και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο όφελος για τον άνεργο αυτή η καταγραφή. Σε πολλές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες η κατάσταση είναι χειρότερη από την κατάσταση στη Ρωσία και πολύς κόσμος έρχεται για δουλιά εδώ, ειδικότερα στη Μόσχα. Υπάρχουν κάποια "αφανή" γραφεία εργασίας, σε κάθε έναν από τους σιδηροδρομικούς σταθμούς της χώρας. Το πρώτο πράγμα που στερούνται αυτοί οι άνθρωποι είναι το διαβατήριό τους, μια και για να μείνεις στη Μόσχα για δουλιά πρέπει να έχεις ειδική άδεια. Ετσι ο εργοδότης το πρώτο πράγμα που τους ζητά είναι το διαβατήριό τους. Στη συνέχεια τούς έχει στο χέρι. Τους κρατά κλεισμένους στο χώρο που αυτός έχει την επιχείρηση. Π.χ. είναι γνωστό πως στο τριώροφο υπόγειο εμπορικό κέντρο που έγινε από τον δήμαρχο Λουζκόφ στο κέντρο της Μόσχας οι εργάτες κοιμούνταν στα υπόγεια, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου! Αυτοί οι ξένοι εργάτες, που έρχονται στη Μόσχα, ειδικά όσοι δουλεύουν στις οικοδομές, περνούν πάρα πολύ δύσκολα. Τα ταξικά συνδικάτα βάζουμε στόχο με κάθε τρόπο να βοηθήσουμε αυτούς τους συναδέλφους μας.

Σήμερα και πάλι αρχίζει να εμφανίζεται το πρόβλημα της καθυστέρησης στην καταβολή των μισθών. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε στο άμεσο μέλλον να ξαναπεράσουμε μια ανάλογη κρίση με αυτή του 1998. Αυτήν την περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη ένα νέο, δεύτερο μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων. Σύμφωνα με τα πλάνα της κυβέρνησης του Πούτιν, μέσα στο 2003 πάνω από 500 μεγάλες επιχειρήσεις, κυρίως του τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, θα περάσουν σε ιδιωτικά χέρια. Θα υπάρξει μια μεγάλη όξυνση των προβλημάτων. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις θα κλείσουν, θα χρεοκοπήσουν».

«Από το 1991 - σημειώνει ο Α. Νικολάεφ - άρχισαν να δημιουργούνται τα εργατικά συνδικάτα "ΖΑΣΙΤΑ". Υπάρχουν ορισμένα "κέντρα" αυτού του ταξικού ρεύματος. Είναι η πόλη Αρζαμάς-16, η περιοχή του Αστραχάν, τα ανθρακωρυχεία του Βοσογκόρσκ. Με την έγκριση του νέου εργατικού κώδικα έχουμε όμως μια αύξηση των δικαιωμάτων των εργοδοτών, σε βάρος των δικαιωμάτων του εργάτη. Το μόνο ίσως που κερδίζει ο εργάτης είναι το ότι έχει το δικαίωμα να μη δουλεύει αν του καθυστερούν την καταβολή του μισθού πάνω από 15 μέρες. Την ίδια ώρα έχει αφαιρεθεί κάθε εμπόδιο για τις απολύσεις. Από αυτήν την άποψη τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, ακόμη και για τη δράση του σωματείου, όπου μόνον ενάντια στον Πρόεδρο δεν μπορεί να υπάρξει απόλυση».

Οπως μας λέει ο Α. Νικολάεφ, «το ΚΕΚΡ-ΚΚΡ προσπαθεί να "στήσει" τα νέα ταξικά συνδικάτα "ΖΑΣΙΤΑ", αλλά ταυτόχρονα δουλεύει και με τα "παλιά". Ομως, στα "παλιά" συνδικάτα είναι αδύνατη η ανάδειξη στην ηγεσία. Η όποια ανάδειξη ελέγχεται από την εξουσία. Υπάρχει ένα σκληρό σύστημα φιλτραρίσματος της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Πρόσφατα στην πόλη Αρζαμάς-16 πραγματοποιήθηκε εσωκομματικός κύκλος σεμιναρίων για συνδικαλιστικά στελέχη του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ απ' όλη τη Ρωσία. Τα στελέχη μας που πέρασαν από αυτά τα σεμινάρια, στη συνέχεια με βάση και τα υλικά που πήραν στα χέρια τους (εισηγήσεις, CD κλπ.) θα πρέπει να οργανώσουν αντίστοιχα σεμινάρια στις περιοχές τους. Ο στρατηγικός μας στόχος μας δεν αλλάζει κι είναι η κατάληψη της εξουσίας. Την ίδια ώρα όμως υπάρχουν πολλά άμεσα καθήκοντα, πρώτα απ' όλα η σύνδεσή μας με τις εργατικές κολεκτίβες, η δουλιά στα συνδικάτα, η χρησιμοποίηση των προσεχών εκλογών για την ανάπτυξη του κινήματος».

Το όνομά σας - ρωτάμε τον Α. Νικολάεφ - έγινε ιδιαίτερα γνωστό στους κύκλους της «αντικαπιταλιστικής» Ρωσίας από τις κινητοποιήσεις στη Γένοβα. Τι συνέβη εκεί; «Η οργάνωση της ΑΤΤΑΚ - μας απαντά το στέλεχος του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ - κάλεσε στη Γένοβα μια μεγάλη αντιπροσωπεία από συνδικαλιστές της πρώην ΕΣΣΔ, 40 άτομα από Ρωσία, Ουκρανία, Καζαχστάν. Ανάμεσα στα μέλη της αντιπροσωπείας ήμουν κι εγώ. Τα έξοδα τα είχε αναλάβει η ΑΤΤΑΚ. Η σύνθεση της αντιπροσωπείας δεν ήταν ομοιόμορφη, υπήρχαν οι πιο διαφορετικές εργατικές και πολιτικές οργανώσεις. Παρά τις πολιτικές διαφορές η "σοβιετική" αντιπροσωπεία, με το που έφτασε στον τόπο, διαμόρφωσε ένα σύστημα "εσωτερικής" περιφρούρησης, με διοικητή και υπευθύνους. Αυτό ήταν η πρώτη μεγάλη έκπληξη για τη γαλλική ΑΤΤΑΚ. Συμμετείχαμε σε όλες τις κινητοποιήσεις. Υπήρχαν βέβαια στο εσωτερικό της αντιπροσωπείας διαφωνίες για το ποιος θα μας εκπροσωπήσει στη συζήτηση. Οπως διαπιστώσαμε, άλλοι είχαν αποφασίσει το ποιος τελικά θα εκπροσωπήσει τη "σοβιετική" αντιπροσωπεία στις συζητήσεις. Στις διαδηλώσεις η αντιπροσωπεία μας είχε και 2 κόκκινες σημαίες, η μια ήταν του ΚΕΚΡ, κι αυτή η σημαία είχε ...συνέπειες. Μετά το τέλος της αποστολής και την επιστροφή μας στη Ρωσία μάθαμε ότι κάποιοι αντιπρόσωποι της γαλλικής ΑΤΤΑΚ έβαλαν ζήτημα και προκάλεσαν μεγάλο σκάνδαλο στην οργάνωσή τους για το ότι στη Γένοβα στη σύνθεση της αντιπροσωπείας υπήρχαν και ..."σταλινικοί". Με μεγάλη έκπληξη έμαθα ότι εννοούσαν εμένα, αν και ποτέ και πουθενά εγώ δεν έχω αποκαλέσει έτσι τον εαυτό μου. Φαίνεται όμως ότι τους πείραξε η κομματική μου ιδιότητα ως μέλους της ΚΕ του ΚΕΚΡ. Μετά από αυτό το "σκάνδαλο" και η δική μας ΑΤΤΑΚ, ζητώντας συγνώμη, μου είπε πως από δω και στο εξής δε θα μας καλούν σε αντίστοιχες αποστολές...».