Τη διαδικασία για την - και θεσμοθετημένα - δραστική περικοπή κοινωνικών - προνοιακού χαρακτήρα - δικαιωμάτων ενεργοποιεί και επισήμως σήμερα η κυβέρνηση με μια φιέστα στο Ζάππειο, όπου θα γίνει η πανηγυρική συνεδρίαση της «Εθνικής Επιτροπής Κοινωνικής Προστασίας». Η ίδια η λειτουργία της «Εθνικής Επιτροπής Κοινωνικής Προστασίας» αναγορεύεται από την κυβέρνηση σε «αυτοτελή σημαντικό στρατηγικό στόχο». Η Επιτροπή καλείται να παίξει ένα ρόλο ΟΚΕ, δηλαδή να είναι εργαλείο παραγωγής συναίνεσης. Πρόκειται για μία ακόμα χοντρή απατεωνιά, δίπλα σ' αυτές των «κοινωνικών διαλόγων» για το Ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις. Η Επιτροπή έχει ουσιαστικά χρέος να προωθήσει το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Κοινωνική Ενσωμάτωση», ένα σχέδιο μέσα από τις κατευθύνσεις του οποίου γίνεται καθαρό ότι θα επιδιωχτεί:

- Να μοιραστεί η φτώχεια ανάμεσα στους ίδιους τους έχοντες ανάγκη προνοιακής στήριξης, να απαλλαγεί παραπέρα το κεφάλαιο από το όποιο κόστος του αναλογεί, να αναλάβουν ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης οι ΟΤΑ και οι λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, να περιοριστεί ο ρόλος του κράτους στο επίπεδο της διακυβέρνησης του προβλήματος χωρίς καν το κόστος της διαχείρισής του.

Από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου επιχειρείται και στο χώρο της Πρόνοιας ένας «εξορθολογισμός» των κρατικών δαπανών στη βάση της παρακάτω μεθόδευσης: Ως εισόδημα με βάση το οποίο μετριέται η φτώχεια, κατά συνέπεια και οι προνοιακές παροχές, δε θα θεωρείται πλέον μόνον ο μισθός - μεροκάματο (για τους κατοίκους των αστικών περιοχών) και μόνο το χρηματικό εισόδημα από την παραγωγή (για τον αγροτικό πληθυσμό), αλλά και ό,τι άλλο αντιστοιχεί σε χρηματική αξία. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στο σχετικό κείμενο που έχει μοιράσει το υπουργείο Εργασίας στους «κοινωνικούς εταίρους» ότι δεν μπορούν να θεωρούνται ταυτόχρονα φτωχοί ένας που έχει ιδιόκτητο σπίτι (σ.σ. κι ας είναι στο Ταμείο Ανεργίας) κι ένας που είναι στο νοίκι, ενώ για τους αγρότες υπονοεί ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στον υπολογισμό του εισοδήματος ως και οι κήποι που καλύπτουν άμεσες ανάγκες της οικογένειας.

Η κυβέρνηση πατάει στις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής της Λισαβόνας, μέσα από τις οποίες επιταχύνθηκε η διαδικασία για την «κοινωνική σύγκλιση», δηλαδή την ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω και εισάγει τον όρο της ανάπτυξης στην κοινωνική πολιτική. Στη βάση αυτή, αξιώνει η κοινωνική πολιτική να παράγει η ίδια πλεόνασμα!

Ξεκαθαρίζει πως δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες κρατικές χρηματοδοτήσεις στο χώρο της Πρόνοιας, καθώς θεωρεί πως έχουν ήδη δοθεί πολλά. Ομολογεί ότι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προώθησε μέχρι τώρα (ο «Καποδίστριας» στην Αυτοδιοίκηση και το Ασφαλιστικό στα Εργασιακά) αποτελούν τη βάση για τη σύγχρονη «Κοινωνική Προστασία», για την οποία δε μένει άλλο τίποτα να γίνει παρά να εξασφαλιστεί η τρίτη, όπως την αριθμεί, προϋπόθεσή της, που είναι η «ποιότητα στις κοινωνικές υπηρεσίες». Θέτοντας αυτό και μόνον ως στόχο του Εθνικού Σχεδίου για την Κοινωνική Ενσωμάτωση, η κυβέρνηση προδιαγράφει ότι: Το κόστος της Πρόνοιας θα πληρώνεται πλέον άμεσα από τα ίδια τα λαϊκά στρώματα προς χάριν της ανάπτυξης: «Δημιουργείται, αναφέρει, ένας ενάρετος κύκλος όπου η κοινωνική αλληλεγγύη επαυξάνει τις αναπτυξιακές δυνατότητες». Το κυβερνητικό σχέδιο εμπαίζει άμεσα ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, προκλητικά αναφέρει πως αντί για διασφάλιση αξιοπρεπών όρων διαβίωσης, η προσπάθεια θα επικεντρωθεί στη διασφάλιση «προσπελασιμότητας». Για τους ηλικιωμένους εκτιμά πως δεν έχουν ανάγκη τόσο από ένα ικανοποιητικό εισόδημα, όσο από το πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι»!

Στα πλαίσια υλοποίησης της στρατηγικής της Λισαβόνας, η κυβέρνηση διακηρύσσει πως ένας από τους βασικούς τρόπους περιορισμού της φτώχειας είναι η ένταξη περισσοτέρων γυναικών στην παραγωγή με όρους μερικής απασχόλησης έτσι που να διασφαλίζεται ότι σε μια τετραμελή οικογένεια με τον έναν από τους δύο να έχει πλήρη απασχόληση, θα υπάρχει εισόδημα 870 ευρώ το μήνα, που είναι και το επίσημο όριο της φτώχειας. Στα άλλα μέτρα καταπολέμησης της φτώχειας, αναφέρονται ευθέως η παραμονή εργαζομένων μεγάλης ηλικίας στην παραγωγή και μετά τα 65, η διαρκής συμμετοχή των νέων σε προγράμματα κατάρτισης, όπως και η διά βίου κατάρτιση του συνόλου των εργαζομένων.