Στην τελευταία Εκθεσή της για την ανθρώπινη ανάπτυξη του 2003, η Ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ βρήκε, επιτέλους, το «φάρμακο» για τη λύση των μεγάλων παγκόσμιων προβλημάτων της φτώχειας, της πείνας και της εξαφάνισης ολόκληρων πληθυσμών, από αρρώστιες, επιδημίες και λιμούς, λόγω έλλειψης τροφής, νερού, φαρμάκων και λοιπά. Η συνταγή είναι απλή, όσο και ευφυής, σαν ...το «αυγό του Κολόμβου»: «Ο πλούσιος κόσμος και ο φτωχός πρέπει να συμπορευτούν μαζί, σε μια κοινή συντονισμένη προσπάθεια, καθώς μόνον έτσι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της φτώχειας στον κόσμο». Στον ετήσιο Δείκτη Ανάπτυξης, της Επιτροπής, ως οι πιο φτωχές του πλανήτη, αναφέρονται οι χώρες της «υποσαχάριας» Αφρικής, καθώς, επίσης, και όλες οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας και, ιδιαίτερα, οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Αλλά και για τις «πλούσιες» χώρες, η Εκθεση έχει ένα δείκτη - έκπληξη, για μερικούς αθεράπευτους λάτρεις του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ο «Δείκτης για την Ανθρώπινη Φτώχεια» στον πλούσιο κόσμο, όπου στην πρώτη θέση βρίσκουμε τη Σουηδία και στην τελευταία τις ΗΠΑ, τον «παράδεισο» της αφθονίας και της ευημερίας...

Ομορφος, λοιπόν, και «αγγελικά πλασμένος» ο καπιταλιστικός κόσμος της «νέας τάξης», της ελεύθερης αγοράς και των ...ίσων ευκαιριών, που οδεύει καλπάζοντας προς «το ορθάνοιχτο στόμα του γκρεμού». Και με τη «βούλα» του πλέον επίσημου παγκόσμιου οργανισμού, του ΟΗΕ, ο καταποντισμός του προσδιορίζεται ως σίγουρος και αναπότρεπτος. «Στον καλπασμό του προς το αγύριστο ταξίδι / τίποτα πια, κανένα θάμα δεν τον σώνει / κι απ' το χαμό το σίγουρο, κι από τη δίκια την οργή / καμιά "ουράνια δύναμη" δεν τον γλιτώνει».

Αλλά, το κακό, φίλε αναγνώστη, με αυτόν τον καταδικασμένο και ετοιμοθάνατο «γίγαντα», είναι ότι, παρόλο που το ξέρει πως το τέλος του αποτελεί «άφευκτη» ιστορική νομοτέλεια, δεν αποφασίζει να πεθάνει ήσυχα και φυσιολογικά, παραχωρώντας τη θέση του στο επόμενο κοινωνικοπολιτικό σύστημα της ισότητας όλων των ανθρώπων του πλανήτη μας, της Δικαιοσύνης, της πραγματικής Δημοκρατίας και της φιλίας των λαών όλης της Γης, δηλαδή, το σύστημα του Επιστημονικού Σοσιαλισμού. Σ' αυτό το τελευταίο στάδιό του, το στάδιο του ιμπεριαλισμού, ο καπιταλισμός θα είναι πιο άγριος και πιο αδίστακτος από όλες τις προηγούμενες φάσεις του. Ηδη, έχει διαγράψει από τη συμπεριφορά του κάθε κανόνα και κάθε έννοια νομιμότητας και Διεθνούς Δικαίου, έχει κάνει τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών ένα «κουρελόχαρτο», χωρίς καμιά δικαιοδοσία και καμιά ισχύ και, χωρίς να δίνει πια λόγο σε κανέναν, κηρύσσει «κατά παντός υπόπτου» τον πόλεμο και καταστρέφει με τα υπερσύγχρονα όπλα του κάθε χώρα και κάθε λαό, που μπαίνει εμπόδιο στα κοσμοκρατικά του σχέδια.

Ομως, οι λαοί της Γης, και αυτή τη φορά, δεν πρόκειται να αποφασίσουν την ομαδική αυτοκτονία τους. Εχουν και θα χρησιμοποιήσουν την ακατανίκητη δύναμή τους, να ανατρέψουν αυτό το σάπιο και ιστορικά καταδικασμένο σύστημα της ληστείας και της καταστροφής των πάντων, και να χτίσουν στη θέση του «το ένα βασίλειο της δουλιάς και της πανανθρώπινης φιλίας», όπως το προσδιόρισε με τους στίχους του και ο μεγάλος Βάρναλης.