Ευτυχώς, στις μέρες μας, η λογοτεχνία όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά ζει και βασιλεύει. Και θα λέγαμε ότι ένας από τους «ευγενείς», ένας δελφίνος για το ύπατο αξίωμα, είναι ο Πιερ Μισόν, που με τα βιβλία του «Βίοι ελάσσονες» (εκδόσεις «Ινδικτος») και «Ο βίος του Ζοζόφ Ρουλέν» (εκδόσεις «Εστία») κατέκτησαν και το πιο απαιτητικό κοινό.

Στο λογοτεχνικό περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ ( τεύχος 1.757 - Μάης 2003), δημοσιεύεται μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Πιερ Μισόν στον κριτικό λογοτεχνίας και δοκιμιογράφο Pier - Marc de Biasi, σε μετάφραση Σεσίλ Ιγλέση - Μαργέλλου. Στο εισαγωγικό σημείωμά της, η μεταφράστρια γράφει: «Μεγάλος όσο και παράδοξος συγγραφέας, ο Πιερ Μισόν αποτελεί εξαίρεση στη [γαλλική] λογοτεχνία μας. Γράφει λίγο, γράφει τέλεια και δεν μπορεί να κάνει παρά μόνον αυτό. Τα κείμενά του είναι πυκνώσεις άμεμπτης πρόζας, η γραφή του είναι σπάνια και ασυμβίβαστη, τα αφηγήματά του αναχρονιστικά και μαλαρμεϊκά, έχουν τα αφηγηματικά του τη συντομία του χάικου... Στο σύνολό τους, τα έργα του δεν καταλαμβάνουν πάνω από είκοσι εκατοστά στις βιβλιοθήκες μας, οι γνώστες μιλούν γι' αυτόν χαμηλόφωνα από φόβο μήπως διαθρυληθεί η επιτυχία του, αλλά τούτος ο συγγραφέας για Happy few είναι στην πραγματικότητα παγκοσμίως γνωστός, γιατί είναι ένας εξ όσων συμβολίζουν ό,τι καλύτερο παράγει η γαλλική λογοτεχνία».

Ετσι ακριβώς είναι. Ο Πιερ Μισόν είναι ένα φαινόμενο. Τελεία και παύλα.