Χρόνια ολόκληρα, τη βλέπαμε κάθε Ιούλη στην επέτειο του θανάτου της Ηλέκτρας Αποστόλου να μεριμνά - με μητρική θα έλεγες έγνοια - για την οργάνωση της εκδήλωσης. Φέτος θα είναι η πρώτη φορά που θα είναι απούσα. Γιατί η Καλλιόπη Μενδράκου, για πολλά χρόνια αντιπρόεδρος της ΠΕΑΕΑ και στέλεχος της Επιτροπής Γυναικών, δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας.

Ανθρωπος που ήξερε να δίνεται και να αφοσιώνεται, αγωνίστηκε από μικρή για τα ιδανικά της Αντίστασης. Μόλις 15 χρόνων πήγε και συνάντησε την Τατιάνα Μίλιεξ και εντάχθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη. Σε συνέχεια, εργάστηκε στην ΕΠΟΝ, οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Πιάστηκε μαζί με την αδελφή της Βίργω στις 18 Γενάρη του 1948, πέρασε από στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλακή. (Ο ανακριτής, όταν πήγε ο πατέρας της να δει τις κόρες του, υπόδικες στη Γενική Ασφάλεια, τον κάλεσε και του είπε: «Τις είδες τις κόρες σου; Ε! Λοιπόν, δε θα τις ξαναδείς. Θα τις στήσουμε στον τοίχο!». Εκείνος δεν το άντεξε: Πέθανε πολύ σύντομα από ασιτία στο ψυχιατρείο, αρνούμενος να δεχτεί τροφή).

Εξέτισε την ποινή της στις φυλακές της Πάτρας και τις φυλακές Αβέρωφ, όπου συμμετείχε στη χορωδία των φυλακισμένων γυναικών. Μετά το 1951, όταν είχε πια απολυθεί, ξανάρχισε να δουλεύει στο αριστερό κίνημα, σπεύδοντας όπου την καλούσε το καθήκον.

Εκτός από αντιπρόεδρος της ΠΕΑΕΑ και μέλος της Επιτροπής των Γυναικών, υπήρξε γραμματέας του Κέντρου Μελέτης Ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης και μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ. Ηταν ακόμα μέλος του ΔΣ του Παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Νέου Κόσμου, αλλά και του Συλλόγου Γυναικών της ΟΓΕ, μέλος και οργανωτική υπεύθυνη της Χορωδίας της ΠΕΑΕΑ και έκανε ό,τι μπορούσε για να τη στηρίξει. Ακόμα, ένθερμα αγωνίστηκε για να συγκροτηθεί και να στεριώσει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που ήταν μια από τις μόνιμες έγνοιες της...

Η διαρκής φροντίδα, η ευσυνείδητη δουλιά της δεν ήταν ποτέ ρουτινιάρικες: Ακόμα και τότε που ήταν εξασθενημένη από την αρρώστια - ήδη - τον περασμένο Σεπτέμβρη, πήγε η ίδια στα γραφεία του Συλλόγου των Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης, να φέρει υλικό για να αξιοποιηθεί στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Πάντα αγωνίστρια, είχε το χάρισμα να εμπνέεται και να εμπνέει, να πιστεύει και να ενθαρρύνει ό,τι καλό στους συναγωνιστές της. Η γλυκύτητα και η ανθρωπιά της βοηθούσαν πάντα την αποτελεσματικότητα των ενεργειών της. Ποτέ δεν αδιαφόρησε - και οι πράξεις της είχαν αφετηρία τη λαχτάρα να προσφέρει δημιουργικά στο κίνημα. Πώς μπορούμε να την ξεχάσουμε;