Μπροστά στην «καταιγίδα» ποικίλων ευρωενωσιακών αντιλαϊκών μέτρων, που δέχονται εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, προβάλλει αδήριτη η ανάγκη ευρύτερου συντονισμού δράσης, κινητοποίησης και αντίδρασης, σημειώνει σε συνέντευξή του στο «Ρ» ο Γκαρτ Χόφγκαρντ, υπεύθυνος του διεθνούς τμήματος της εφημερίδας του ΚΚ Αυστρίας, «Vocksstimme» («Φωνή του Λαού»). Ο Χόφγκαρντ, που ήρθε στην Αθήνα συμμετέχοντας στην πρόσφατη διεθνή συνδιάσκεψη Κομμουνιστικών Κομμάτων, αναφέρεται μεταξύ άλλων και στη νέα, όπως εκτιμά, πολιτικο-κοινωνική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Αυστρία, όπου προβάλλει πλέον ως ανερχόμενη δύναμη η κινητοποίηση της νεολαίας, της εργατικής τάξης, αλλά και των απρόθυμων (έως πρότινος...) για δράση εργατικών συνδικάτων...

- Τελευταία, είχαμε μαζικές διαδηλώσεις και τη μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων πενήντα χρόνων στην Αυστρία. Παρόμοιες κινητοποιήσεις, με αφορμή κυβερνητικά μέτρα για περικοπές συντάξεων και αντεργατικά νομοσχέδια, παρατηρούνται σε Γαλλία, Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παρά τις αντιδράσεις, οι κυβερνήσεις περνούν τα αντιλαϊκά μέτρα. Γιατί θεωρείτε πως συμβαίνει αυτό;

- Στην Αυστρία έχουμε μία εντελώς νέα κατάσταση τα τελευταία τουλάχιστον τρία χρόνια, μία κυβέρνηση με αντιδραστικά μέτρα, προβλήματα με το ακροδεξιό κόμμα. Παρά τις μαζικές διαδηλώσεις και αντιδράσεις, η κυβέρνηση, αλλά και κόμματα της αντιπολίτευσης δεν ανταποκρίνονται. Και αυτό, γιατί μιλάμε για κυβέρνηση και πολιτικές παρατάξεις, που εκφράζουν τα συμφέροντα του καπιταλισμού, της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, και τα οποία σαφώς έρχονται σε αντιπαράθεση με τη βούληση και τις διεκδικήσεις του αυστριακού λαού. Γι' αυτό και τα αγνοούν ή κάνουν πως δεν είναι ενήμεροι γι' αυτά... Παρ' όλα αυτά, το καινούριο στοιχείο είναι οι μαζικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, όχι μόνον απ' το χώρο της αριστεράς, αλλά και απ' το χώρο της νέας γενιάς, που φαίνεται πλέον να πολιτικοποιείται εξαιτίας των προβλημάτων. Επίσης, καινούριο στοιχείο μάλλον των τελευταίων τριών μηνών είναι η κινητοποίηση των εργατικών συνδικάτων, των εργατικών ενώσεων, των κοινωνικών κινημάτων, που διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις. Το κίνημα αυτό φαίνεται πως είναι μεγάλο, τεράστιο. Επίσης, καινούριο, να μην πω ασυνήθιστο για τα δεδομένα της Αυστρίας, είναι η πραγματοποίηση απεργιών απ' τα εργατικά συνδικάτα! Η απεργία μπορεί να συνηθίζεται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, όμως, στην Αυστρία δεν είναι διόλου σύνηθες. Βλέπετε, μέχρι πρότινος, δεν είχαμε απεργίες εδώ και μισόν αιώνα!

Ομως, η ενδιαφέρουσα αυτή κατάσταση έχει αλλάξει πάρα πολύ και αυτό γιατί, μεταξύ άλλων, κανένα απ' τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έπαιξε τον πραγματικό του ρόλο ως αντιπολιτευτική δύναμη. Οι σοσιαλδημοκράτες και οι πράσινοι είναι στην αντιπολίτευση, η κεντροδεξιά κυβέρνηση δε νοιάζεται για τα κοινωνικά ζητήματα. Οι πρώτοι το μόνο που θέλουν είναι να επιστρέψουν στην εξουσία... Εν ολίγοις, έχουμε την ακόλουθη κατάσταση: Κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, που εκφράζουν, ως επί το πλείστον, το κεφάλαιο, αγνοώντας τις διαθέσεις και τα προβλήματα του λαού και, απ' την άλλη, το νέο δεδομένο ενός εντεινόμενου λαϊκού κινήματος, που αντιτίθεται στις αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές, δίχως ωστόσο να εκφράζεται, τώρα, στο Κοινοβούλιο. Υπάρχει, νομίζω, πλέον στην Αυστρία αρκετός χώρος για κόμματα, όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας, το οποίο βλέπει τις δυνάμεις του σε καλύτερη κατάσταση απ' ό,τι πολλά χρόνια στο παρελθόν...

- Είναι εντεινόμενο το πρόβλημα της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας στην Αυστρία;

- Νομίζω πως οι δείκτες ανεργίας δεν είναι τόσο μεγάλοι, όπως, π.χ., στη νότια Ευρώπη, όμως η τάση τους είναι αυξητική. Ισως είναι ενδεικτικό να αναφέρουμε πως σήμερα η ανεργία επισήμως κυμαίνεται στην Αυστρία στο 6 - 7%, ενώ πριν τρία χρόνια η ανεργία ήταν χαμηλότερη κατά τρεις, ίσως και τέσσερις, ποσοστιαίες μονάδες! Αυτήν την περίοδο, δε διαφαίνονται οι εν δυνάμει μεγάλες διαστάσεις αυτού του προβλήματος, που παρεμπιπτόντως είναι ένα ζήτημα για το οποίο κανείς δε μιλά... Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον...

- Ακούγοντάς σας να μιλάτε για τη σημερινή κατάσταση στην Αυστρία, θα μπορούσε να διαπιστώσει κάποιος αρκετές ομοιότητες με καταστάσεις που εκδηλώνονται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, π.χ., απεργία, συντάξεις, εργασιακή ανασφάλεια... Τι νομίζετε πως θα έπρεπε να κάνει η εργατική τάξη για να αντιπαλέψει αυτήν την κατάσταση;

- Νομίζω ότι ο αγώνας απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση στην Ευρώπη απαιτεί καλύτερη συνεργασία και επικοινωνία των πολιτικών, κοινωνικών κινημάτων, όχι απαραίτητα στην πραγματοποίηση κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας, αλλά ενδεχομένως στο συντονισμό και την πραγματοποίηση απεργιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρέπει νομίζω να διασυνδέσουμε, να συντονίσουμε τους αγώνες κινημάτων, κομμάτων, που τώρα είναι απομονωμένοι... Να φτιάξουμε ένα διεθνές κίνημα κατά του κεφαλαίου. Κατά του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο στην Ευρώπη εκπροσωπείται απ' την Ευρωπαϊκή Ενωση...

- Μεταξύ άλλων, έρχεται και το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Τι γνωρίζουν οι Αυστριακοί πολίτες σχετικώς;

- Νομίζω πως ελάχιστοι γνωρίζουν το ακριβές περιεχόμενό του. Αλλά νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε την ουσία αυτών των εξελίξεων. Τα ευχολόγια που παρουσιάζονται σε τέτοιου είδους εξελίξεις μπορεί να ακούγονται ωραία, όμως, στην πράξη τίποτε δεν τηρείται...

- Πριν λίγα χρόνια, είχαμε τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, μετά το Αφγανιστάν, το Ιράκ και έπεται συνέχεια... Πώς βλέπετε αυτήν τη συγκεχυμένη, ίσως επικίνδυνη, διεθνή κατάσταση ως νέος και κομμουνιστής;

- Θεωρώ πως βρισκόμαστε μπροστά σε μία νέα πολύ ρευστή πολιτική και οικονομική κατάσταση γενικότερης αστάθειας. Πριν χρόνια, νομίζαμε πως τέτοια είδη πολέμου ήταν πολύ μακριά για μας. Ομως, πλέον είναι σαφές πως τέτοιοι πόλεμοι δε γίνονται μόνον απ' τις ΗΠΑ, αλλά σε συνεργασία αυτών με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και το βασικό τους αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, δεν είναι βεβαίως η επίτευξη σταθερότητας, αλλά η πρόκληση ενός γενικότερου κλίματος τρόμου! Αυτό, όμως, που με κάνει εμένα να αισθάνομαι αισιοδοξία είναι τα πρόσφατα κινήματα ειρήνης, που είδαμε διεθνώς, αλλά και στην Αυστρία, και τα οποία διακρίνονταν για τη συμμετοχή ιδιαίτερα των νεότερων γενιών, που εμφανίζονται πλέον να πολιτικοποιούνται μέσω αυτών των κινημάτων ειρήνης. Ετσι, θα έλεγα πως, απ' τη μια, αισθάνομαι τρόμο με τους πολέμους του μεγάλου κεφαλαίου, απ' την άλλη όμως, αισιοδοξία και ελπίδα απ' το διαφαινόμενο εντεινόμενο λαϊκό κίνημα...

- Θα έχει, πιστεύετε, διάρκεια η συμμετοχή των νέων σ' αυτά τα κινήματα; `Η θα συμβεί ίσως αυτό που συνέβη και στους γονείς των σημερινών νεαρών, που ξέχασαν ενδεχομένως τον αγώνα πολύ σύντομα;

- Νομίζω πως αυτό εξαρτάται απ' την τρέχουσα κατάσταση κάθε φορά, αλλά και απ' τον τρόπο πραγματοποίησης αυτών των αγώνων. Αυτήν την περίοδο, σε αντίθεση ίσως με μερικές δεκαετίες νωρίτερα, ο καπιταλισμός διέρχεται φάση κρίσης. Απ' την άλλη μεριά, θεωρώ πως αυτό που είναι τώρα σημαντικό είναι η διασύνδεση των λαϊκών αγώνων σε ευρύτερα επίπεδα. Αγώνων, που δεν πηγάζουν μόνον απ' το αντιπολεμικό κίνημα, αλλά και από ζητήματα κοινωνικά, πολιτικά. Εάν μπορέσουμε να συνδέσουμε αυτά τα κινήματα και σ' αυτούς τους κοινωνικούς αγώνες, τότε θα σταθούμε πιο δυνατοί απέναντι στο κεφάλαιο. Εάν παραμείνουν οι αγώνες συσχετισμένοι μόνο με το αντιπολεμικό κίνημα, τότε νομίζω πως θα είμαστε πιο αδύναμοι μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο...